Ravage Digitaal 30 november 2006 Print deze pagina

Eerdere columns van
Ilja Faun:

07-11-09
Een Nestbevuiler spreekt
22-10-09
Het nieuwe kraken
17-09-09
Kraakverbod
02-09-09
Codex, so what…
10-07-09
2012
26-06-09
Geweten
08-05-09
De waarheid is geen grabbelton!
24-04-09
Eat raw and perish!
10-04-09
CO², doe je mee?
28-03-09
Pax Americana
12-03-09
De nieuwe oorlog
27-02-09
De Superduurzame man
16-02-09
Tot over twee weken…
02-03-08 Laatste column
27-11-07 Rehabiliteer agressie
04-10-07 Onderzoeken
01/09/07 Pijnlijk getroffen!
08-08-07 Gewoon mijzelf
08-07-07 Anti-Autoritair
26-05-07 Ik blies het WTC op!
18-05-07 Links discrimineert!
19-03-07 Het ongelijk en nut van Geert Wilders
08-02-07 Faun met pensioen
20-12-06 Schreeuw om Aandacht
30-11-06 Zwarte Vlinder
24-10-06 Politiek agnosticus
02-08-06 Primitivist om te overleven?
27-06-06 Intifada
26-05-06 All Apologies?
17-05-06 A stands for Anarchy
10-05-06 Commercie sucks
24-03-06 Provoceren door dupliceren (deel 1)
09-03-06 Send
16-12-05
Steen des aanstoots

04-11-5 Taal vervuiling rulezz!
14 oktober 2005
23 september 2005
02 september 2005

 

 



Zwarte Vlinder

Als je het beste voor hebt met deze wereld doe je daar veel voor. Er is ooit ergens gesuggereerd (misschien door Eric D. of in Bilwet ofzo) dat de gemiddelde actieve dienst van een wereldverbeteraar vijf jaar bedraagt. In mijn geval klopt dat ongeveer als ik een in- en uitloopperiode van een jaar meeneem in de berekening. En wat voor wereld heeft een wereldverbeteraar als ik voor ogen gehad? Een rechtvaardige, schone en mooie wereld natuurlijk. Hoe dat er precies uit had moeten zien is mij niet geheel duidelijk.

Wat ik wél weet, is dat mijn pogingen die wereld mogelijk te maken mij in precies de tegenovergestelde deden belanden. Asbest happen terwijl je op je buik door de vervuilde grond schuift om een boerderij te redden op tien meter van een drukke snelweg. Het heeft heel wat spiritualiën gekost om mij daar niet van bewust te zijn. Maar het heeft de lokale ijzerboer geen windeieren gelegd, oh nee. Ook valt moeilijk te vermoeden op wat voor manier de vleugelslagen van een zwarte vlinder onder de Hollandse klei een tornado kunnen veroorzaken die leidt tot een betere wereld.

En toch ben ik niet verbitterd. Integendeel. Ik heb van ieder moment gehouden omdat het maakte dat ik kon afrekenen met de mythe van onbetekenendheid die haast eenieder met de paplepel wordt ingegoten. Wie met zijn volle verstand beseft dat onze standaard politieke invloed precies 1/12.000.000 van een stembusgang is, wordt niet bepaald vrolijk. Oké, misschien blijft 20 procent thuis, maar dan nog.

Ik begon mijn actieve dienst in een niet met name te noemen gat, waar ik was komen aanwaaien met het stof van onze samenleving. Geïnstitutionaliseerd voor eigen bestwil (en ik wist best wat ik wilde, wisten zij veel) wierp ik mij niets vermoedend op de taak het domgehouden volk te onderwijzen in onze verlichte ideeën. De anarchie lag slechts om de hoek en zou met een ruk aan het gordijn van de gemanipuleerde werkelijkheid zichtbaar worden. Die werkelijkheid bleek echter zeer veel gordijnen te bevatten. Ik kan niet claimen dat ik ze allemaal heb weggeschoven maar het waren er wel veel.

Nu vind ik mij opnieuw aangewaaid in een gat. Niet meer vervuld van hoge idealen maar van ervaring en inzicht. De laatste verkiezingen hebben in mij een bezinning teweeggebracht van onvermoede politieke mildheid. Omdat ik laf heb toegekeken hoe elf mensen levend zijn verbrand door een cynische overheid zonder daar wat aan te doen. Ik voelde mij niet langer de zandkorrel die de machine tot staan zou brengen. Daarvoor ben ik teveel geanonimiseerd, vermalen tot stof.

Het gif heeft zijn werk goed gedaan, maar het tegengif is het bitter van de verbroedering met de massa dat de activist niet gaarne drinkt. Niet langer zal ik boven de grijze horde staan als ivoren toren van ongenaakbaar puritisme of mij afzijdig houden van hun pathetisch geworstel om het naakte bestaan (naakt op een hypotheek en een auto na althans).

Ik heb mee geworsteld en heb eindelijk begrepen dat een mens zich een slagschip kan wensen maar zich eerst drijvend zal moeten zien te houden. Ik zal mij aanmonsteren op het eerste stuk wrakhout van menselijk mededogen en idealisme dat ik in dit gat zal vinden. Voor een grassroots beweging zal een mens eerst wortel moeten schieten. En gelukkig waait er ook in dit gat genoeg stof aan om in te groeien om zo langzaamaan het asfalt van angst en lafheid te doorbreken.

Ilja Faun

- - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - -

 

Naar boven