Ravage Digitaal 16 december 2005Print deze pagina

Eerdere columns van
Ilja Faun:

07-11-09
Een Nestbevuiler spreekt
22-10-09
Het nieuwe kraken
17-09-09
Kraakverbod
02-09-09
Codex, so what…
10-07-09
2012
26-06-09
Geweten
08-05-09
De waarheid is geen grabbelton!
24-04-09
Eat raw and perish!
10-04-09
CO², doe je mee?
28-03-09
Pax Americana
12-03-09
De nieuwe oorlog
27-02-09
De Superduurzame man
16-02-09
Tot over twee weken…
02-03-08 Laatste column
27-11-07 Rehabiliteer agressie
04-10-07 Onderzoeken
01/09/07 Pijnlijk getroffen!
08-08-07 Gewoon mijzelf
08-07-07 Anti-Autoritair
26-05-07 Ik blies het WTC op!
18-05-07 Links discrimineert!
19-03-07 Het ongelijk en nut van Geert Wilders
08-02-07 Faun met pensioen
20-12-06 Schreeuw om Aandacht
30-11-06 Zwarte Vlinder
24-10-06 Politiek agnosticus
02-08-06 Primitivist om te overleven?
27-06-06 Intifada
26-05-06 All Apologies?
17-05-06 A stands for Anarchy
10-05-06 Commercie sucks
24-03-06 Provoceren door dupliceren (deel 1)
09-03-06 Send
16-12-05
Steen des aanstoots

04-11-5 Taal vervuiling rulezz!
14 oktober 2005
23 september 2005
02 september 2005

 

 




Steen des aanstoots

Niet gedacht dat Ravage eerder zou stoppen dan ikzelf. Tijd voor een terugblik, want daarvan hebben we er aan het einde van het jaar nog niet genoeg. Wat heeft het opgeleverd, anderhalf jaar Ilja Faun in Ravage?
Ik kan dat alleen voor mijzelf beoordelen. Het voldeed in een behoefte aan contact met mijn geliefde actie- en kraakscene, waar ik door omstandigheden steeds verder van af kwam te staan. Het voldeed aan mijn behoefte mij kort en bondig te leren uitdrukken, een proces dat nog steeds gaande is. Het gaf een uitlaatklep aan de agressie die ik voorheen gebruikte om ramen dicht te lassen, tunnels te graven en de politie te snel af te zijn en te blijven. Ilja Faun is mijn alterego, die dingen zegt die ik zelf nooit zo zou hebben gesteld; ongenuanceerd, bot, onbeargumenteerd, provocerend. Want zij die het genoegen hebben mogen smaken mij te leren kennen, weten dat ik de genuanceerdheid zelve ben!
Maar mijn belangrijkste motivatie was toch het gevoel dat veel tamelijk ongenuanceerde linkse groeperingen weinig tegengas kregen. Ik was bang dat sommige mensen zouden gaan denken dat zwijgen toestemmen zou zijn. Toestemmen met hun onhaalbare ideologieën met een hoog martelarengehalte. De ideologieën van mensen die boos zijn, boos op de wereld omdat die volhard in zijn weigering aan hun ideaalbeeld te voldoen, boos op eenieder die hun tamelijk unieke wereldbeeld niet deelt.
Ik noem even de dierenrechtenbeweging, omdat zij over de jaren heen toch mijn grootste steen des aanstoots is geweest. De enige overigens die mij ooit een brief hebben geschreven waarin kunde werd gedaan van tunnelvision en een gebrek aan vertrouwen in mijn intellectuele vermogens en mijn morele ontwikkeling. Waarvoor dank.

Maar eigenlijk waren mijn stukken gericht op alle gekwetste mensen. Gekwetst in hun vertrouwen in de mensheid, gekwetst in hun zelfvertrouwen. Mishandeld, miskend, onbegrepen. De exponenten van een oude cultuur, waarin volgzaamheid en onderdanigheid sleutelbegrippen zijn. Jullie vormen de kwetsbare maar o zo zichtbare achilleshiel van links. Jullie hebben je gebrek aan eigenwaarde verstopt achter een ideologie, een kreet, een naam. Jullie lopen voorop bij elke demo, vangen de klappen op van elke ME-er, verslijten het tapijt van de rechtbank. Jullie fanatisme is bewonderenswaardig, net zoals jullie pijn beklagenswaardig is.
Als ik de pijn zou kunnen stillen, dan deed ik dat. Als ik de woede kon blussen, dan deed ik dat. Als ik je weer geloof kon geven in jezelf dan deed ik dat. Maar dat kan ik niet. Mijn liefde uit zich als woede over deze onmacht.
Omdat ik jullie niet kan helpen bied ik mijzelf aan als steen des aanstoots. Maar een steen des aanstoots die hard is, zuiver, gepolijst door de stroming van gebeurtenissen. Je zult je hand tegen mij opheffen, maar in mij zul je jezelf tegenkomen. Je gaat het schaduwgevecht aan met je eigen woede. Dit kan jaren duren, en sommigen zullen vermoeid neer vallen in het zachte mos aan mijn voeten en daar de rust vinden die zij zochten.
Maar sommigen, enkelen, zullen in het gepolijste oppervlak hun silhouet waarnemen, hun eigen spiegelbeeld, en tenslotte hun eigen ogen, hun eigen pupillen waarin zij de dromen zien die ze ooit hadden, voordat woede hun hart overspoelde. Zij zullen hun hand uit steken naar de steen, en de steen zal hun aanraking beantwoorden met een warme hand die de hunne omvat en ze meeneemt naar het binnenste van de kosmos, waar geen goed is en geen kwaad, geen gister en geen morgen. Zij zullen de onmetelijke liefde en wreedheid ervaren van al dat is, en opnieuw geboren worden.

Dankjewel Ravage, dankjewel lezers. Ik hoop jullie te ontmoeten.

Ilja
haasjehaasje@wanadoo.nl

 

Naar boven

 

 

Zwarte Kat

 

 

 

hghg