Ravage
Digitaal 26 oktober 2006 ![]() ![]() |
|
|
In de film Shortbus ontdekt een polyseksueel gezelschap door middel van seksualiteit, kunst en muziek de kracht van liefde. Het lijkt een klein wonder dat een dergelijke uitdagende film over seks gemaakt en vertoond kan worden in het puriteinse Amerika van vandaag.
Schrijver en regisseur John Cameron Mitchell omschrijft zijn film als "een kleine daad van verzet tegen Bush en het Amerika waarin we leven, omdat het probeert mensen te wijzen op de goede dingen die ook gebeuren in Amerika en New York." Toch zitten de aanslagen van 11 september 2001 en de ontregelende gevolgen op terloopse wijze in de microkosmos van de film verweven. Dat geeft de rolprent een bitterzoete ondertoon. Het kan een bevrijding zijn om op een ongeremde manier seks in een film te ervaren. Deze film heeft dan ook volgens de regisseur als voornaamste doel om seks niet op een negatieve wijze te laten zien. Films die bedoeld zijn als intellectuele provocatie en een schokeffect beogen, hebben door hun serieuze bijbedoelingen soms een afstompend effect. Ook al waagt een tegendraadse regisseuse als Catherine Breillat (Romance) zich met volle overgave hieraan. Een serieuze benadering van seks wil wel eens het pure genieten in de weg staan. Shortbus is het tegendeel van zwaarwichtig. Door het gebruik van humor, en door het misschien welbewust houterig acteren van de grotendeels onbekende acteurs, ontstaat er voor de goede verstaander een verfrissend expliciete sekskomedie. De film is voor een min of meer mainstream productie behoorlijk onthullend. Al zijn er de afgelopen jaren genoeg arthousefilms geweest waarin de seksuele grenzen werden verkend, Shortbus is wel de meeste speelse poging hiertoe. Het begin van de film, wanneer de camera over een kneuterig kunstmatig met animatietechnieken gecreëerd New York heen zwiept, heeft een frisse en inventieve lading. Achter de blokkendoos-achtige façades gebeurt het een en ander.
Wat te denken van de uiterst atletische jongeman die zichzelf pijpt, en na het klaarkomen in tranen uitbarst. Voorts is er een sekstherapeut die nog nooit een orgasme heeft gehad, en het nodig vindt om haar orgasmes te veinzen. En zijn er de twee jonge mannen die in hun gecompliceerde relatie proberen tot een driehoeksverhouding te komen, wat lukt. Tijdens hun trio-seks klinken de opgewekte tonen van het Amerikaanse volkslied. Een prostituee die zich gespecialiseerd heeft in sadomasochistische seks, fungeert als het geweten van het verhaal. De handeling verplaatst zich regelmatig van de appartementen van de personages naar de nachtclub in loungevorm Shortbus waar een groot aantal vreemdsoortige New Yorkers zich overgeven aan ongeremde seksuele handelingen. Met als meest opmerkelijke participant een homoseksuele ex-burgemeester van New York. Een dergelijke locatie geeft natuurlijk zicht op een breed spectrum aan hedendaagse seksuele identiteiten en een brede waaier van seksuele uitspattingen. Regisseur Mitchell is blijkbaar goed ingevoerd in dit wereldje. De productie is grotendeel opgenomen in Dumba, een soort collectief waar andere identiteiten zich uitleven in performances en orgieën. De film mag dan een verzinsel zijn, het verhaal en de details staan dicht bij een specifieke werkelijkheid. Daarom heeft Mitchell, regisseur van Hedwig and the Angry Inch uit 2001, zo’n overtuigend en authentiek utopia gecreëerd. Want dat is namelijk een belangrijk element van dit verhaal, het is allemaal met een zekere wereldvreemdheid en idealisme bedacht. De makers hebben geprobeerd de eenzame zielen die worstelen met hun seksuele identiteit een hart onder de riem te steken. De arena van Shortbus is een Amerika zonder haat, angst en vooroordelen. Ulrik van Tongeren Shortbus (A-film) nu in de bioscopen. - - - - - - - - - - - -
hghg
|