Ravage
Digitaal 28 september 2006 ![]() ![]() |
|
|
Films over de Franse mei-revolte in 1968 zijn geen zeldzaamheid. Bernardo Bertolucci maakte in 2003 the Dreamers, een kleurrijke en boterzachte visie op die opwindende tijd. Maar Les Amants Réguliers uit 2005 van de Franse regisseur Philippe Garrel lijkt een definitieve versie van dat baanbrekende jaar weer te geven. Les Amants Réguliers is een rauw, visionair verhaal dat aantoont hoe een aantal jonge mensen in opstand komt, de vrije liefde bedrijft en verstrikt raakt in destructief drugsgebruik. De film duurt maar liefst drie uur, toch is dat niet voelbaar. Zelfs de meest gelaten scènes barsten van urgentie. Het zal ermee samenhangen dat de inmiddels 58-jarige regisseur het zelf mee beleefd heeft, deelgenoot was van de opwinding van de opstand tot de lamlendigheid en de kater van de verloren revolutie. De film zwelgt niet in gemakzuchtige reconstructies van die verloren tijd. Alleen het lumineuze zwart-wit camerawerk van William Lubtchansky herinnert aan de gouden dagen van de Nouvelle Vague. Het verbijsterende eerste uur toont ons de opstand, de zogenaamde nacht der barricaden, als een duister schimmenspel waarin de jongeren versperringen opwerpen in de straten van Parijs en zich proberen te verschuilen voor de wapenstokken en traangas van de politie. Wat volgt na deze opwinding is de terugkeer naar het 'normale' leven. De revolutie lijkt al snel te zijn uitgedoofd als een nachtkaars.
Voor artistieke jonge mensen zoals François, subliem gespeeld door Louis Garrel, de zoon van de regisseur, bestaat de terugkeer naar de normaliteit uit het aan opiumpijpen lurken, gedichten en muziek produceren, en zich storten in hoofdpijn veroorzakende vrije liefde. Het zijn niet bepaald helden, deze jonge mensen, het zijn veeleer verwende kinderen van de volgevreten bourgeois. Er zit wel degelijk een kritische beschouwing van de jonge revolutionairen in, zonder dat ze aan de schandpaal genageld worden. Het is dan ook geen zwart-wit voorstelling van die tijd, want op een bepaald moment duikt een politie-inspecteur op die niet voldoet aan het cliché van de autoritaire diender. Hij wordt verrassend genoeg neergezet als een kunstliefhebber en fatsoenlijk mens. Deze film toont waarlijk grijstinten. Philippe Garrel is als filmmaker buiten Frankrijk niet echt bekend. In Nederland waren zijn films voornamelijk te zien op het Rotterdams filmfestival, waar ze vanaf de jaren '70 opdoken als dieven in de nacht. Ontoegankelijke en vergankelijke meditaties waarin de liefde en drugs centraal staan; pure, weerbarstige undergroundfilms. Les Amants Réguliers lijkt de kroon op zijn werk te zijn. Hij is ook een van de weinig overgebleven Franse cineasten die een authentieke houding tentoonspreidt over dat bewogen verleden. En gelukkig nog steeds niet uitgefilmd lijkt over zijn favoriete onderwerp; de teloorgang en extase van de jeugd. Ulrik van Tongeren Les Amants Réguliers is nu te zien in het Nederlands Film Museum te Amsterdam, in het bijprogramma Prima della Revoluzione en The Dreamers van Bernardo Bertolucci. - - - - - - - - - - - -
hghg
|