Ravage
Digitaal 2 september 2006 ![]() ![]() |
|
|
The Wicker Man Een remake van een film maken is een hachelijke zaak. Als het dan ook nog eens om een hervertelling van de cultklassieker The Wicker Man gaat, heb je de poppen aan het dansen. The Wicker Man uit 1973 van de Britse regisseur Robin Hardy is een horrorfilm, maar ook een beklijvende vertelling over botsende religies. De Amerikaanse regisseur en scenarioschrijver Neil LaBute heeft het aangedurfd om deze befaamde film te vertalen naar deze tijd. Met een flink budget en Nicolas Cage in de hoofdrol heeft hij trouw de hoofdlijnen van het origineel gevolgd. De oorspronkelijke versie is gesitueerd op het geïsoleerd gelegen Britse eiland Summerisle waar een religieuze cult het leven bepaalt. Een streng christelijke politieman gaat op zoek naar een verdwenen meisje en raakt verstrikt in de heidense rituelen van dit vreemde volk. In de nieuwe productie is de handeling verplaatst naar een eilandje ergens op de Noordoostkust van Amerika. En in plaats van het patriarchaat van het origineel, heeft LaBute er een matriarchaat van gemaakt: de vrouwen zijn hier de baas. Dergelijke veranderingen zijn te verdedigen: films en boeken zijn niet heilig, alles is toegestaan. Maar wat wel merkwaardig is, is het feit dat LaBute er voor zijn doen zo’n brave en weinig verrassende film van heeft gemaakt. Hij regisseerde namelijk eerder ontregelende, gezagsondermijnende films als In the Company of Men (1997), Your Friends & Neighbours (1998) en The Shape of Things (2003). Producties waarin het slagveld van de strijd tussen de seksen centraal staat. In de eerste twee films gebruiken mannen hun seksualiteit om vrouwen eronder te houden, in The Shape of Things is de vrouw de cynische manipulator. Gek dan dat het seksuele element, en de kolkende erotiek van het origineel van The Wicker Man in de remake weggepoetst zijn. Het is veeleer een bijna klassiek detectiveverhaal geworden waarin een politieman al struikelend en blunderend achter de waarheid probeert te komen. Het is ook merkwaardig dat het religieuze discours van het origineel grotendeels is verwijderd. Eminent scenarioschrijver Anthony Shaffer wist begin jaren '70 onder het mom van een spannende horrorfilm een diepgravende analyse te maken van de dwaalwegen van de religie. In zijn The Wicker Man zijn de heidense vruchtbaarheidsrituelen, inclusief het offeren van mensen, een verleidelijk alternatief voor een temerig christendom, en dat is nog steeds uitzonderlijk gewaagd. Regisseur LaBute was trouwens tot een paar geleden praktiserend Mormoon. Er zijn ongetwijfeld raakpunten met deze afgescheiden tak van het christendom en de heidense religie van The Wicker Man, maar jammer genoeg heeft hij dat niet gebruikt in zijn film. De makers hadden toentertijd aan acteur Cristopher Lee als sekteleider een verleidelijke koopman van deze lugubere religie. Tamelijk onvergetelijk met virtuoos woordgebruik zette hij de houterige politieman, uitmuntend neergezet door Edward Woodward, op zijn plaats. In de remake speelt de Amerikaanse actrice Ellen Burstyn de aardse leider van de heidense vruchtbaarheidsrituelen. Jammer echter dat er van haar geen enkele dreiging en verleiding uitgaat. Een essentieel element van de aantrekkingskracht van de oorspronkelijke film is de onthutsende muziek; bizarre liedjes met een vrolijke ondertoon, die de sinistere sfeer extra cachet geeft. In LaBute’s versie is een symfonische score van Angelo Bandalamenti die de toon moet zetten, fraaie muziek die de spanning niet verhoogt. De nieuwe The Wicker Man is geen slechte film, het is een onderhoudende mainstream productie met een lichtelijk lugubere ondertoon. Maar het mysterie en de vlijmende overtuigingskracht van het origineel zijn eruit geretoucheerd. Gelukkig is de enig echte The Wicker Man te koop en te huur via een import-dvd. Ulrik van Tongeren The Wicker Man (Benelux Film Distributors), nu in de bioscoop. - - - - - - - - - - - -
hghg
|