Print
deze pagina 
Heeft een moslimvrouw het recht om haar eigen liefdesleven te bepalen? Deze vraag is de centrale thesis van de Canadese film Sabah van regisseuse Ruba Nadda. Een liefdesverhaal tussen een Arabische moslimvrouw en een niet-islamitische man.
 Shawn Doyle en Arsinée Khanjian in Sabah |
Hoewel in Sabah sprake is van een taboe doorbrekend onderwerp, is het een kalme en weloverwogen film geworden. Het oogmerk van de maakster is om te laten zien hoe Arabieren in de westerse wereld leven. Absoluut zonder toespelingen naar terrorisme en andere ongemakkelijke botsingen tussen immigranten en de autochtone bevolking was haar lofwaardig streven.
Natuurlijk komen de culturele conflicten die spelen in de Arabische gemeenschap, en hoe deze zich verhoudt tegenover de Canadese samenleving, aan de orde. Wat niet betekent dat de maakster werkelijk de diepte ingaat met het onderwerp. Behalve de familiegroep wordt de islamitische gemeenschap niet getoond.
Desondanks worden, hoe simplistisch ook, de complexe dilemma’s waar de moslims in de westerse samenleving voor staan getekend. Hoe te integreren en toch de eigen culturele waarden en gebruiken in stand te houden is een dwingend dilemma. Sabah werpt dergelijke vragen op, en laat in ieder geval een onderbelicht onderdeel van de multiculturele samenleving zien. De film mag daarom gelden als een soort wegbereider voor meer gewaagde polemieken.
De heldin (Arsinée Khanjjan) is een 40-jarige vrouw afkomstig uit Syrië, die voornamelijk in dienst van haar familie leeft, voor haar moeder zorgt, en vooral niet mag opvallen. Kortom, ze is een brave moslimvrouw maar er wringt wat. Voor het te laat is wil de vrouw zich laven aan het leven en de liefde.Op haar enige uitje, het wekelijkse zwemmen, ontmoet ze Stephen (Shawn Doyle). Voorspelbaar en amusant is het alleszins, hoe de kleurloze muis Sabah ontdooit door de attenties van een aantrekkelijke westerse man, en haar affaire probeert te verstoppen voor haar bemoeizuchtige familie. Voorspelbaar is ook het feit dat de familie niet ingenomen is met haar partnerkeuze, wat genoeg stof voor conflict geeft.
In interviews benadrukt Ruba Nadda dat ze wou ontsnappen aan de clichés en stereotypen over de Arabische gemeenschap. Maar het is onvermijdelijk dat de broer van Sabah voldoet aan het cliché van het overheersende, tirannieke hoofd van de familie. Ondanks zijn traditionele strengheid - zijn dochter moet namelijk ook nog in een gearrangeerd huwelijk gedropt worden - geeft hij overigens gretig toe aan de geneugten van de westerse samenleving zoals zijn liefde voor dure merkkleding en het bezitten van een sportwagen.De regisseuse wou haar moslimgemeenschap op een positieve manier presenteren, want die wordt wel degelijk met enige angst en beven bekeken. Daarom valt het haar te vergeven dat ze een sprookjesachtig einde, een werkelijk onwaarschijnlijke wending, heeft bedacht. Dat einde zou ook als een soort wensdroom gezien kunnen worden.
Merkwaardig trouwens dat de producent van Sabah Atom Egoyan is, regisseur van een respectabel aantal provocerende en gezagsondermijnende films. Dat hij zich verbonden heeft aan een in essentie politiek correcte film is opmerkelijk. En dat zijn vrouw Arsinée Khanjian als Sabah een prachtige hoofdrol neerzet, is zeker geen verrassing voor wie haar kent uit de films van haar echtgenoot. Haar doorleefde optreden in deze productie is ontegenzeggelijk indrukwekkend.
Ulrik van Tongeren
Sabah (Cinemien) nu in de bioscopen
- - - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - -
hghg