Hard
Candy is een moeilijke film om grip op te krijgen. Het debuut van
de Britse regisseur David Slate gaat onder meer over pedofilie, chatten
via internet en is bovendien een tamelijk gruwelijke wraakfilm.
Er
is moed en vakmanschap voor nodig om een werkelijk onaangename film te
maken. Regisseur Slade en scenarioschrijver Brian Nelson zijn hier glansrijk
in geslaagd. Dat Hard Candy tamelijk meeslepend is, en na afloop
veel vragen oproept, dat is behoorlijk bijzonder voor een dergelijk product.
De
film tekent de confrontatie tussen de 14-jarige Hayley en een 32-jarige
fotograaf, die elkaar via het internet ontmoeten. Hayley is een verleidelijke
nimf, briljant vertolkt door Ellen Page. Jeff (Patrick Wilson) is een
enigszins glibberig figuur; hij is waarschijnlijk een gevaarlijke pedofiel.
Of
dat waar is en of Hayley werkelijk naïef is, zijn essentiële vragen. De
makers spelen geraffineerd en uitdagend met dergelijke conflicterende
emoties. Omdat de film zich grotendeels beperkt tot beide personages op
een enkele locatie, het huis van Jeff, wordt de toeschouwer meegezogen
in een claustrofobisch drama.
Er
zitten natuurlijk onwaarschijnlijkheden in het verhaal. Zoals het feit
dat een tiener de levenswijsheid van een volwassene heeft, alsmede fysiek
de overhand weet te krijgen op een volwassen man. Wel mooi om eens in
een film te zien hoe de prooi de jager weet te vangen, en het roept tegenstrijdige
gevoelens op om een tiener als wraakengel tekeer te zien gaan.
Hard
Candy heeft de kracht van provocatie, maar bevat ook de ijzingwekkende
conventies van de horrorexploitatiefilm. Het is een ongemakkelijke mix
met een zieke logica. Dit wordt extra versterkt door één van de grootste
angsten van iedere man: het gecastreerd worden.
Als
een film een thema als pedofilie behandelt, roept dat complexe vragen
op, zonder makkelijke antwoorden. Een pedofiel zal nooit een held zijn
in een film. In Hard Candy is hij min of meer tot slachtoffer gebombardeerd.
Ook slim dat de makers een modefotograaf tot hoofdpersoon hebben gemaakt.
Want worden we niet voortdurend bestookt in de media met beelden van steeds
jongere vrouwen, tieners vaak, die verleidelijk gepresenteerd worden?
Er heerst blijkbaar een obsessie met jong, zacht vlees.
Tegenstanders
van deze film noemen het een zieke film, maar kan het niet eerder een
effectieve reflectie van een zieke westerse samenleving genoemd worden?
Het lijkt erop dat de regisseur en de scenarioschrijver niet alleen een
vaardige thriller hebben gemaakt, maar ook een provocerend discussiestuk
over allerlei morele vragen die ons bezig houden.