Uit:
Ravage #14 van 2 november 2001
Tegendraads
moordmysterie
Sean
Penn, de meest bezeten acteur van zijn generatie, zou wel eens een
groot filmregisseur kunnen worden. The Indian Runner en The Crossing
Guard waren al uitstekende producties, maar slechts vingeroefeningen
voor zijn verontrustende, intense politiefilm The Pledge.
Volgens
berichten uit Hollywood is er heel wat veranderd sinds 11 september.
Hoewel het me niet zo erg lijkt dat al die films over terrorisme
die in de pijplijn zaten er niet zullen komen, is de slaafse zelfcensuur
van de Amerikaanse filmindustrie verontrustend. Uit menige film
zijn de Twin Towers al weg geretoucheerd. Films over de huidige
situatie in de Verenigde Staten zullen voorlopig geen kans maken.
Het gevaar dat provocerende, niet politiek correcte films, het slachtoffer
zullen worden van zelfcensuur is niet ondenkbeeldig. Wel is de verwachting
dat over een jaar de explosieve geweldcinema een glorieuze come-back
zal maken.
Een
van de griezelige aspecten van het hedendaagse Hollywood is dat
filmmakers doodsbang zijn om iets origineels over het leven in de
Verenigde Staten te vertellen. Mede daarom wordt er zo omstandig
gejat uit en gereflecteerd over andere films.
The
Pledge van Sean Penn is in dit opzicht opmerkelijk omdat de film
op zichzelf staat. Als er zoiets als een anti-Hollywoodfilm bestaat
dan is deze het wel. De gebruikelijke thrillerconventies werden
door Penn en zijn scenarioschrijvers radicaal overboord gegooid.
Het
scenario is gebaseerd op de novelle Das Versprechen van de Zwitserse
schrijver Friedrich Dürrenmatt. De film gaat over een gepensioneerde
politieman die geobsedeerd achter een kindermoordenaar aanjaagt.
Het is een behoorlijk tegendraads moordmysterie; zonder gemakkelijke
oplossingen, de gemakzuchtige catharsis blijft uit. In plaats daarvan
wordt de kijker bijna medeplichtig gemaakt aan de bezeten bloeddorst
van deze uitgebluste Jerry Black. Jack Nicholson speelt hem sober
met ingehouden woede. Nicholson kan het nog steeds, het is zijn
beste rol sinds de jaren zeventig. Behalve Nicholson schitteren
Benicio Del Toro, Aaron Eckhart, Mickey Rourke, Hellen Mirren, Vanessa
Redgrave en Sean Penn's echtgenote Robin Wright Penn in de nevenrollen.
Penn
heeft in interviews laten doorschemeren dat hij liever verder gaat
als regisseur. Jammer, want zijn intense acteertalent zou node gemist
worden in de poel van middelmatigheid van het hedendaagse Hollywood.
Ulrik
van Tongeren
................
Blik
op de Franse cinema
Het
Frans Film Festival Ciné Premières levert een fascinerend
beeld op van de bloeiende Franse filmcultuur. Het filmaanbod is
divers en biedt zowel maatschappijkritische als publieksfilms.
Het
is opmerkelijk dat de grote vernieuwers van de Franse film, Jean
Luc Godard, Jacques Rivette en Eric Rohmer, nog steeds films maken.
Deze zeventigers zijn nog niet uitgerangeerd. Toch ontbreken hun
films op het Frans Film Festival Ciné Premières, maar
komen volgend jaar (hopelijk!) gewoon in de bioscoop. Onder de 21
korte en 24 lange Franse speelfilms die tot en met 15 november in
de Nederlandse filmhuizen worden vertoond, zit echter genoeg materiaal
wat de moeite waard is.
Les
rivières pourpres van Mathieu Kassovitz is geen hoogvlieger.
Het is een morbide politiefilm waarin veel verminkte lijken te zien
zijn. Jammer dat de regisseur ver weg is gedreven van zijn indringende
bespiegelingen over het thema racisme in zijn vorige film La Haine.
Daarentegen is La moitié gauche du frigo van de franstalige
Canadees Philippe Falardeau een amusante satire over de nachtmerries
van het solliciteren. Trois huit van Philippe Le Guay gaat over
machtspelletjes tussen arbeiders in een flessenfabriek, een sobere
politieke film.
Een
totaal ander verhaal biedt de openingsfilm Le Fabuleux destin d'Amélie
Poulain van regisseur Jean-Pierre Jeunet, een geniaal geregisseerde
fabel over een jonge vrouw die veel goeds wil doen. Marie Line van
Medhi Charef concentreert zich op een groep illegale schoonmakers
die probeert te overleven in een voor immigranten onvriendelijk
Frankrijk. Dit soort voorbeelden tonen de grote diversiteit aan
van het festivalaanbod; zowel maatschappijkritische als publieksfilms.
Ook
leuk om te ontdekken dat de Franse regisseur Pascal Thomas nog steeds
actief is. In de jaren zeventig waren zijn komedies succesvol in
Nederland, daarna verdween hij evenals vele andere Franse regisseurs
uit de Nederlandse bioscopen. Gelukkig is er dit festival om op
de hoogte te blijven van de grote rijkdom van de Franse cinema.
(U.v.T)
|