Uit: Ravage #14 van 2 november 2001

Tegendraads moordmysterie

Sean Penn, de meest bezeten acteur van zijn generatie, zou wel eens een groot filmregisseur kunnen worden. The Indian Runner en The Crossing Guard waren al uitstekende producties, maar slechts vingeroefeningen voor zijn verontrustende, intense politiefilm The Pledge.

Volgens berichten uit Hollywood is er heel wat veranderd sinds 11 september. Hoewel het me niet zo erg lijkt dat al die films over terrorisme die in de pijplijn zaten er niet zullen komen, is de slaafse zelfcensuur van de Amerikaanse filmindustrie verontrustend. Uit menige film zijn de Twin Towers al weg geretoucheerd. Films over de huidige situatie in de Verenigde Staten zullen voorlopig geen kans maken. Het gevaar dat provocerende, niet politiek correcte films, het slachtoffer zullen worden van zelfcensuur is niet ondenkbeeldig. Wel is de verwachting dat over een jaar de explosieve geweldcinema een glorieuze come-back zal maken.

Een van de griezelige aspecten van het hedendaagse Hollywood is dat filmmakers doodsbang zijn om iets origineels over het leven in de Verenigde Staten te vertellen. Mede daarom wordt er zo omstandig gejat uit en gereflecteerd over andere films.

The Pledge van Sean Penn is in dit opzicht opmerkelijk omdat de film op zichzelf staat. Als er zoiets als een anti-Hollywoodfilm bestaat dan is deze het wel. De gebruikelijke thrillerconventies werden door Penn en zijn scenarioschrijvers radicaal overboord gegooid.

Het scenario is gebaseerd op de novelle Das Versprechen van de Zwitserse schrijver Friedrich Dürrenmatt. De film gaat over een gepensioneerde politieman die geobsedeerd achter een kindermoordenaar aanjaagt. Het is een behoorlijk tegendraads moordmysterie; zonder gemakkelijke oplossingen, de gemakzuchtige catharsis blijft uit. In plaats daarvan wordt de kijker bijna medeplichtig gemaakt aan de bezeten bloeddorst van deze uitgebluste Jerry Black. Jack Nicholson speelt hem sober met ingehouden woede. Nicholson kan het nog steeds, het is zijn beste rol sinds de jaren zeventig. Behalve Nicholson schitteren Benicio Del Toro, Aaron Eckhart, Mickey Rourke, Hellen Mirren, Vanessa Redgrave en Sean Penn's echtgenote Robin Wright Penn in de nevenrollen.

Penn heeft in interviews laten doorschemeren dat hij liever verder gaat als regisseur. Jammer, want zijn intense acteertalent zou node gemist worden in de poel van middelmatigheid van het hedendaagse Hollywood.

Ulrik van Tongeren

................

Blik op de Franse cinema

Het Frans Film Festival Ciné Premières levert een fascinerend beeld op van de bloeiende Franse filmcultuur. Het filmaanbod is divers en biedt zowel maatschappijkritische als publieksfilms.

Het is opmerkelijk dat de grote vernieuwers van de Franse film, Jean Luc Godard, Jacques Rivette en Eric Rohmer, nog steeds films maken. Deze zeventigers zijn nog niet uitgerangeerd. Toch ontbreken hun films op het Frans Film Festival Ciné Premières, maar komen volgend jaar (hopelijk!) gewoon in de bioscoop. Onder de 21 korte en 24 lange Franse speelfilms die tot en met 15 november in de Nederlandse filmhuizen worden vertoond, zit echter genoeg materiaal wat de moeite waard is.

Les rivières pourpres van Mathieu Kassovitz is geen hoogvlieger. Het is een morbide politiefilm waarin veel verminkte lijken te zien zijn. Jammer dat de regisseur ver weg is gedreven van zijn indringende bespiegelingen over het thema racisme in zijn vorige film La Haine. Daarentegen is La moitié gauche du frigo van de franstalige Canadees Philippe Falardeau een amusante satire over de nachtmerries van het solliciteren. Trois huit van Philippe Le Guay gaat over machtspelletjes tussen arbeiders in een flessenfabriek, een sobere politieke film.

Een totaal ander verhaal biedt de openingsfilm Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain van regisseur Jean-Pierre Jeunet, een geniaal geregisseerde fabel over een jonge vrouw die veel goeds wil doen. Marie Line van Medhi Charef concentreert zich op een groep illegale schoonmakers die probeert te overleven in een voor immigranten onvriendelijk Frankrijk. Dit soort voorbeelden tonen de grote diversiteit aan van het festivalaanbod; zowel maatschappijkritische als publieksfilms.

Ook leuk om te ontdekken dat de Franse regisseur Pascal Thomas nog steeds actief is. In de jaren zeventig waren zijn komedies succesvol in Nederland, daarna verdween hij evenals vele andere Franse regisseurs uit de Nederlandse bioscopen. Gelukkig is er dit festival om op de hoogte te blijven van de grote rijkdom van de Franse cinema. (U.v.T)

 

 

 


..