- Home
- Archief
- 1999

Uit: Ravage #296 van 26 november 1999

Tot op het Bot

De verzamelaar Give em the boot 2 is voor een erg vriendelijk prijsje in de platenzaak te krijgen. Onuitgebracht materiaal van Rancid, Hellcat en verder veel Oi, rocksteady en ska van de oude stempel.

'Party on, all night long' lijkt het motto van Tim Armstrong en Mr. Brett, eigenaars van het Hellcat label. Alles in de trant van de jaren '70, precies de periode die de heren vaak aanwijzen voor inspiratie en dat is duidelijk te horen. Bij de Pietasters trek je je schoenen uit en steek je meteen een vette joint op, terwijl je bij the Distillers je Martens meteen weer aan kan doen om helemaal uit je dak te gaan.

Meteen blijven staan voor de 'kick ass' punk van de Burning Heads. Op hun zesde(!) langspeler hebben ze een uitstekend mix tussen emo en punkrock gevonden. Waar een band als FLW zich teveel is gaan richten op saaie poppunk gaat dat bij de Heads anders. Na een beatleske intro gaat de band geweldig tekeer in 'old skool' achtige hardcore zoals bijvoorbeeld de eerste Suicidale Tendecies plaat. Kortom afwisseling op een goudeerlijke punkplaat.

Therapy? pakt het weer anders aan. Het na 'Troublegum' uitgebrachte 'Infernal love' zuigt al redelijk, 'Semi detached' was echt het slechtste dat ik ooit van de band had gehoord. Kwam dit omdat ze de drummer eruit hadden gegooid en met twee nieuwe leden aan de gang waren gegaan die er weinig pap van hadden gegeten? Een hoes kan veel zeggen. De vrolijke voorkant van 'Semi detached' was dus voor een deel al duidelijk makend. Suicide pact, de nieuwe Therapy? ziet er erg donker uit en de titel is ook niet erg vrolijk. Wat is er met Andy zijn stem gebeurd? Hij zingt als Tom Waits of Captain Beefheart, donker gevoelloos. De band klinkt erg afwisselend. Naast de hitjes heeft de band nog een andere richting gevonden die ze blijkbaar erg waarderen. Er is een duidelijke overeenkomst met Jesus Lizard en Jesus and Mary Chain te horen. Op 9 december in Paradiso kunnen ze weer nieuwe nummers spelen, in plaats van alleen ouder werk spelen zoals de laatste keer in de Melkweg gebeurde.

Altijd al een gek van lo fi geweest ala Lou Barlow en de zijnen? Schaf dan Bardo Pond aan. Acht nummers om bij weg te spacen. Een zangeres met een stem als een nagtegaal die over een brei van gitaarnoise een kalmte neerlegt waar je u tegen zegt. Ik schat dat het op vier sporen is opgenomen en dat later de zang erover heen is gemixed. Als je er éénmaal in zit wordt het lastig om uit de sfeer te komen die de band neerzet, dat is al een knappe prestatie op zich. Kortom veel feedback, experimenten met gitaarklanken. Enige kritiekpunt is dat de nummers soms ietwat te langdradig zijn, vooral omdat het in die gevallen in één bepaald tempo doorgaat.

Als laatste deze keer Idlewind , een release van alweer een tijdje geleden, maar die het waard is om over te schrijven. Hope is Important staat vol hoekige rocknummers overgoten met vleugjes punk, noise en wave. Een aparte zanger met een stem van een kikker die kan zingen. Wat meestal met zangers het geval is, je vind die persoon leuk of niet. In een aantal nummers pakt het allemaal uitstekend uit, vloeiend lopen de nummers voorbij met als hoogtepunt het laatste nummer 'Low light'. Dit nummer is hypnotiserend en blijf je opzetten.

(Robert)

 

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1999