- Home - Archief - 1999 |
Uit: Ravage #279 van 5 maart 1999
Het Concept Kommunikationsguerilla werd een jaar of vier geleden gelanceerd door een los netwerk van Duitse intellectuele autonomen. Ze werden nog wel vaak kwaad om politieke problemen en wilden daar ook wat aan doen, maar hadden geen zin meer in linkse rituelen als demonstraties met of zonder rel en pamfletten uitdelen in het winkelcentrum. Bovendien vroegen ze zich af hoeveel zin die standaardacties zelf hadden; richtten ze wel wat aan of uit en waren ze wel gericht op de juiste doelen?
Na een aantal artikelen en lezingen, waarin de kwestie uitgewerkt werd op het gebied van de Tweede Golfoorlog en de - nog steeds aanhoudende - golf van gewelddadig racisme in Duitsland, publiceerde zij in 1996 het Handbuch der Kommunikationsguerrilla. Een uitgebreide tournee voor uitleg met video beelden volgde. Het boek bestaat voor een deel uit tamelijk zware theoretische kost over hoe de wereld in elkaar zit, macht en propaganda en dat soort zaken en wat daar tegen te doen is. Verder staat het vol met voorbeelden en verhalen over succesvolle stromingen en actiegroepen die voor een communicatieguerrilla achtige aanpak gekozen hebben. De kern van de boodschap van onze autonome denkers is dat je in kunt grijpen in communicatiestromen en kunt sleutelen aan de 'culturele grammatica' van de samenleving. Beide vormen de basis van het reilen en zeilen van onze maatschappij. De schrijvers (die een en ander overigens ook regelmatig in de praktijk uitvoeren) stellen nadrukkelijk dat ze geen totaal nieuw strijdconcept presenteren - de oude actievormen blijven vaak nodig - maar wel oproepen tot een nieuwe houding. Het vrolijke aan de boodschap is tweeledig: ook piepkleine interventies kunnen belangrijk zijn (de viltstift op het reclamebord, die ene opmerking in de trein) en: bij het kiezen en uitvoeren van de activiteit mag het feit of het wel voldoet aan onze persoonlijke behoeften tot vermaak, lust of wat dan ook best een rol spelen.
Maar de zware ondertoon bij het boek en de presentatie daarvan is bewust gekozen. De schrijvers willen duidelijk maken dat het niet gaat om "gewoon lekker raar doen," zoals een vriendin die ik het probeerde uit te leggen het dacht samen te kunnen vatten.
Het nieuwe van het boek is dat het veel vormen van inventief actievoeren op een rij en in kaders zet, en ze serieus neemt. Want zelfs de uitvoerders van een actie zijn vaak geneigd om te denken dat het er niet zoveel toe doet, dat de werkelijke politieke strijd elders gevoerd wordt en dat het gooien van een ei naar een spreker of aanpassen van een reclamebord hoofdzakelijk voortkomt uit persoonlijke frustratie. Het Handbuch werkt uit dat dat soort zaken effect kan hebben, en vaak belangrijker is dan massaal optrekken naar het hoofdkwartier van de macht. Zwaar werk Cummunicatieguerrilla is dus niet hetzelfde als het jaren zeventig begrip Spassguerilla. Behalve erg leuk kan het ook heel saai en zwaar werk omvatten, of zeer gemeen zijn, of zelfs onbegrijpelijk (kunst!). Ook daarvan worden voorbeelden uitgewerkt. Het is maar waar je voor kiest, als je maar voor ogen houdt dat de top van de macht vaak als bliksemafleider dienst doet. De communicatieguerrilla roept ook op tot een andere houding ten opzichte van de media; klakkeloos dansen op hun bevel is even dom als de botte weigering om mee te doen. Ten eerste zijn er vele methoden om de media te dwingen een andere boodschap uit te zenden dan ze eigenlijk willen, en ten twee kun je ervoor zorgen dat uitgezonden boodschappen of berichten onderweg veranderd worden, of anders ontvangen worden door het publiek. Omdat de communicatieguerrilla de hele maatschappij tot strijdtoneel verklaard heeft en niet alleen de officiële politieke arena en veel verschillende methodes en tactieken van belang acht, raken activisten soms in verwarring. Niet iedereen weet met zoveel vrijheid raad. In Nederland loopt het concept niet echt storm. Enkele presentaties in lokale kraakafees werden door gemiddeld vijf mensen bezocht, terwijl de stamgasten ostentatief met de rug naar spreker en video luidruchtig door bleven drinken. "Het is uit Duitsland geïmporteerde theoretische shit" is ook een veelgehoorde afweerreactie. Toch doet het concept langzaam maar zeker z'n werk (voor zover niet allang in de hoofden aanwezig, zie ook de vele Nederlandse voorbeelden in het boek) en zie je steeds vaker sporen. Met andere woorden: de communicatieguerrilla heeft de toekomst. Bovendien is de theorie van de communicatieguerrilla juist omdat ze waar is (naar Mao) hetgeen binnenkort bewezen zal gaan worden als de strategie van de tegenreclame op Nederland losgelaten wordt. Tegelijkertijd stromen de voorbeelden binnen van werkzame cg cellen. Onlangs werd melding gemaakt van het mislukken van de Amerikaanse anti drugscampagne op scholen. Miljoenen potloden met het opschrift "Too cool to do drugs" Ik ben te tof om aan drugs te doen moeten worden teruggehaald omdat een tienjarige jongen ontdekt heeft dat enkele malen de punt te hebben geslepen de tekst verandert in "cool to do drugs" en daarna "do drugs". Iemand gaf als reactie dat zij ("en ik drink niet eens") in het verleden nooit de neiging kon bedwingen om bij het zien van de poster "drink met mate" de viltstift te trekken en de ontbrekende "n" er achter te zetten. Kees Stad
Info [nieuwsberichten] De Telexberichten van persbureau Yuppie I van deze week:
Uitzending tv quiz afgelast
Waanzinnige bankroof
Vreemde partij haalt zetels in Emmeloord
Zesde deel Voskuil blijkt vervalsing
Tonnen schade bij Sinterklaasactie
Japans apparaat legt telefoonverkeer lam
Fietser legt Schiphol lam
Onverwachte boodschap op cd
Invoering pepergas van de baan
Politiewoordvoerder met pensioen
Adverteerders trekken zich terug
De drie leden van de Biotic Baking Brigade die in november in San Francisco burgemeester Brown onder de slagroomtaart gegooid hebben, zijn elk veroordeeld tot zes (6!) maanden cel.
Brown werd getaart omdat hij de stad San Francisco ter ere van toeristen en zakenmannen met harde hand wilde schoonvegen van zwervers en andere armoedzaaiers.
Eerder had de jury geoordeeld dat de drie aan een lichter vergrijp schuldig waren dan de aanklager wilde, namelijk 'harmfull misdemeanor'. Daar staat een maximum straf van zes maanden op en de rechter gaf die dan ook - op verzoek van burgemeester Brown. Wat je noemt het onderste uit de kan halen.
Natuurlijk zou het goed zijn om met de daartoe geëigende middelen tegen deze absurde uitspraak te protesteren. Op internet waren verschillende ideeën rond, zoals een oproep tot het veroorzaken van een taartlawine tegen Amerikaanse zakenmannen en gezanten in de hele wereld, of een wereldwijde golf aanslagromen tegen burgemeesters. Ook zal er binnenkort een wereldwijde taartactiedag (resp. week) afgekondigd worden, maar over de datum (bijvoorbeeld 18 maart of 18 juni) wordt nog gedebatteerd.
All power to the pie throwers!
Naar boven Naar Jaargang 1999 |