- Home
- Archief
- 1999

Uit: Ravage #276 van 22 januari 1999

Heet 'n Breed: muzikaal strijdtoneel

Grote Slag

Ieder jaar in januari trekken hordes bands ten strijde in Neerlands hoofdstad van het Noorden: Groningen. Strijdend om de eer en de beker, voor het oog en het oor van pers en publiek. Deze titanenstrijd staat bekend als Noorderslag. Voor het gemak slaan we dat gedeelte even over, meestal is wat daar te horen valt inderdaad een graadmeter voor het niveau van de vaderlandsche pop/rockmuziek en dat is sinds jaar en dag niet om over naar huis te schrijven, laat staan in dit blad.

Een paar verlichte geesten die het allemaal te commercieel vonden worden, lieten daarom gelijktijdig een ander festival plaatsvinden, als reactie. Inmiddels is dit initiatief ook al weer ingekapseld, en keurig verplaatst naar de dag ervoor. Toch, dit EuroSonic was dit jaar beslist de moeite waard. Voor 15 gulden ben je van 8 tot 4 's nachts onder de pannen, en luister je naar interessante nieuwe bands van over heel Europa. Door de betrokkenheid van de nationale radio's, van IJsland tot Zwitserland, krijgt daar bekende maar hier nog niet ontdekte muziek in Nederland voor eventjes een mogelijkheid. Iedere act heeft een ruim half uur om zich te bewijzen, wat het dan weer door de hoeveelheid presentaties godsonmogelijk maakt alles te zien, maar alla.

Een van de aangename verrassingen speelde in het clubhol van het Groningse corps (waarvan de leden het overigens bliefde zich meer boven het gepeupel, i.c. de hogere verdiepingen te bevinden). Puddu Varano beukte weinig subtiel maar met meeslepend enthousiasme de lekkerste grooves uit de sampler en het drumstel. Dit Deense duo heeft wel wat weg van het ongenuanceerde broertje van Propellorheads.Slagerij Van Kampen verkeerde waarschijnlijk nog steeds in de veronderstelling dat ze een reclamespotje stonden te maken. In Huize Maas (voor al uw bruiloften en partijen) speelden ze zo'n gelikte show dat het mayonaise getrommel iedere muzikale gedachte onmiddellijk in een mierzoete kitschsaus smoorde.

Op naar gitaartempel Vera (je komt nog eens ergens met zo'n EuroSonic kaartje). Wat was het druk in de gang! In de zaal stonden de diehards met een verbeten trek om de mond (Ze! Krijgen! Mij! Hier! Niet! Weg!) het sonische geweld van Nic Endo te ondergaan. Zet alles op tien, leuke chick aan de knoppen, en het zal wel interessant zijn... Als dit de toekomst van de digital hardcore is dan zijn we inmiddels weer aan een revival bezig.

Het Grand Theatre is een hypermodern lijsttheater in een rune, heel mooi vormgegeven. RinneRadio uit Finland paste daar goed in: een coole sax zwevend over suppervette drum 'n bass, twee uitersten die een vervreemdend effect hebben. De sax klinkt zelfs ietwat melancholiek, terwijl de hectische ritmische ondergrond armen en benen van de dansenden tot waanzin brengt. Op G meer van dit lekkers, maar in tegenstelling tot live niet zo kaal, met meer interessante tussengeluiden.

Ten slotte eindigt het festival in Simplon (is het daar altijd zo donker?). De sfeer is geweldig, de drum 'n bass knettert de laatste barrières weg, en het Franse Bosco speelt een koortsige set future disco, minimaal, kontjeknijpend, vet, spannend. De drie heren nemen hun tijd, en slepen iedereen mee in de disco draaikolk.

Aan slag

Ongetwijfeld werd die avond wat van het R&S label gedraaid. Een van de d&b uitgeverijen waar je voorlopig nog blind van kan kopen. Zoals Fyzikal Encountas, een compilatie cd met retestrakke drums en bas. Er bestaat betere, maar het beukt adequaat en houdt zich keurig binnen het stramien. Anders dan Tommy Gee, die met Vortex Phenomenon er behoorlijk op los freakt. Na het zinderende space intro breken de breakbeats, de schizo jazz, hallucinerende hiphop, hippie achtige d&b, funky hardcore disco en weirde mambo cocktailsoul uit hun ketenen. Ieder nummer mengt op intrigerende wijze wel een paar muziekstijlen met gevoel voor raffinement aan elkaar. Geheel natuurlijk, alsof Tommy het allemaal al jaren in de vingers heeft en de muziekgeschiedenis moeiteloos naar zijn hand zet. Iemand die het op de dansvloer weer avontuurlijk gaat maken...

Een goeie opstap naar Spin & Spank van Jazz Spanky & The Sound Approach. Deze jazz dance cd heeft alles wat aan echte jazz doet denken: droge gitaarlicks, laid back blazerssectie, zwetende orgeltjes, hemelse koortjes, dat werk... Vertaald naar de negentiger jaren, vooruitstrevend in dance idioom gebracht.

Iets dergelijks, maar meer op punk manier, doet Third Eye Foundation op You Guys Kill Me. Jazzy, experimenteel, op het humoristische af. De muziek klinkt alsof een paar nono's zonodig een dansplaat willen maken, maar helaas, we willen het ook nog leuk houden en niet te moeilijk doen, dus zodoende. En dat is het mooie van deze aangevreten dance, dat het niet zo pretentieus is, dat de band het voor zichzelf ook nog interessant heeft weten te maken. Niet enkel gemaakt om het publiek te behagen, maar om uit te vinden en verwachtingen te scheppen.

Intieme Slag

Bij de nieuwjaarsborrel van De Ijsbreker, Donemus en Gaudamus hoort een muzikale omlijsting van niveau. Dus het Finse Pan Sonic (momenteel half uit Turku en half uit Barcelona) in duel laten gaan met een van de oervaders van het minimalisme, de New Yorker Charlemagne Palestine.

In de Roxy was het muzikale strijdtoneel geplaatst temidden van het aandachtige publiek (wat daar nog van over was dan, borrels zijn zoals bekend nogal een slijtageslag). Normaal gesproken is het hoogtepunt van het duo wegbereiders van het arctische minimalisme tijdens een optreden het omdraaien van een knopje van stand 1 naar stand 2, maar deze keer gebeurde er meer. Een hand bewoog, het geluid borrelde en bliepte naar grotere hoogten...

Pan Sonic maakt het de luisteraar niet makkelijk. De ontzettend koele en zuinige geluiden hebben op veel toehoorders niet de Zen uitwerking die je zou verwachten, maar irriteren juist in hoge mate omdat er zo weinig gebeurd. Toch, deze jongens zijn meesters in de geluidscontrole en laten voor degene die het wil een mooie, rijkgevulde en spaarzame klankwereld opbloeien.

Palestine, in sjamanistisch cowboy kostuum gestoken, liet de synthesizers voortchanten en verkeerde in de mening met ritueel aandoend ge orakel een magisch theatrale sfeer te scheppen. Na de solo gedeeltes van beide acts was het tijd voor het lang beloofde geluidsgevecht. Helaas, het verschil van zo'n 30 jaar leek onoverbrugbaar. Misschien volgende keer iets doen met Anton Nikkil, iemand die de leegtes in d&b op Formalist gebruikt om eigenzinnige aanvullingen te geven. De uiterlijke vorm van die muziek wordt gebruikt om de naakte ritmes en geluiden in een nieuw, eveneens minimalistisch kader te plaatsen - verknipt, verneukt, vernaggeld. Een plaat voor geluidsgeïnteresseerden en/of vormgestoorden. Mystiek vanachter de knop.

Een landje lager herbergt meesterdrummer P.O. JÖrgens, die met zijn label Ninth World Music regelmatig werk van zichzelf en diverse projecten uitbrengt. In dit geval 30 composities voor twee performances op Visitors. JÖrgens' werk is overdadig, druk en dichtgeplamuurd met roffeltjes en vibrafoon. Haastig, en al weer bezig met het volgende idee deze man is niet te stoppen.

Zoiets dergelijks moet ook het geval zijn met de Amsterdamse dj Thor. Op Tep Zeppi een selectie van werk van een tijdje geleden. Nieuwe producties liggen al weer klaar en te wachten op persing. Afijn, op deze schijf lekker gemixte dubby, hiphoppy nummers, behoorlijk afgeladen met allerlei ideetjes en interessante wendingen. Zo naar deze plaat luisterend gaat het toch eigenlijk best wel goed, met die Nederlandse muziek. Het leukste daarvan speelt echter zoals vanouds voor slechts een handvol welwillenden, en wordt doodgezwegen door de media.

Aan de slag

Zoals Gone Bald, dat samen met Brian en het wat vlakker dan voorheen spelende Rotterdamse Room 101 optrad in Winston Kingdom. Verbazingwekkend dat, inmiddels al op eenzame hoogte in de vaderlandse noise regionen, de band nóg beter blijkt te spelen dan al het geval was. Vooral frontman Razorblade Jr. voelt zich inmiddels zo thuis op het podium, dat hij moeiteloos een hele zaal in zijn razende waanzin meesleurt. Binnenkort samen met Don Caballero in de Kalenderpanden aan het Entrepotdok...

Swan Vesta uit Rotterdam speelt een beetje in de stijl van Soundgarden en aanverwanten, maar verdient met hun logge en beestachtig strakke trashmetal zeker meer aandacht. Het viertal beukt er intens smerige, woedende nummers uit die duidelijk maken dat het in dit geval menens is.

Arjan van Sorge

Puddu Varano - BMG
Slagerij Van Kampen - Epic
Nic Endo - DHR/PIAS
RinneRadio - Rockadillo/Lowlands
Bosco - Zomba
Fyzikal Encountas - R&S/PIAS
Tommy Gee - R&S/PIAS
Jazz Spanky & The Sound Approach - Milk/PIAS
Third Eye Foundation - Domino/Konkurrent
Pan Sonic - SähkÖ/Staalplaat
Anton Nikkil - Exotica
P.O. JÖrgens - NWM/Voices of Wonder
Thor - Wormhole/Sonic Rendezvous
Gone Bald - 100% Recordings/Konkurrent
Swan Vesta - 010 2410131

 

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1999