Uit: Ravage #4 van 19 maart 2004

 Amsterdam politiepaard vrij!

Een voor een bezwijken de politiepaarden van het korps Amsterdam-Amstelland aan het zogeheten stalvirus. De leiding van het korps vreest dat het einde van het paardenbestand nabij is. Een drama voor de getroffen dieren, maar het biedt wellicht perspectieven voor een debat over de noodzaak tot handhaving van de bereden politie.

Sinds de jaren tachtig zet het Amsterdamse politiekorps paarden in voor handhaving van de openbare orde. In de praktijk komt het er op neer dat de dieren voornamelijk worden ingezet bij demonstraties en rondom voetbalwedstrijden. Dit heeft geregeld geleid tot hachelijke situaties, waarbij niet zelden de gezondheid van mens en dier ernstig in het geding kwam.

Zelf ben ik diverse malen getuige geweest van de risico's die verbonden zijn aan de inzet van de bereden politie. Het voorval met het politiepaard dat in 1989 met zijn hoeven het lichaam van P. Klerks, thans gemeenteraadslid van de PvdA, verpletterde, staat mij nog in het geheugen gegrift.

Het incident vond plaats tijdens de blokkadeacties bij het Shell-laboratorium in Amsterdam-Noord, in het kader van de anti-apartheidsstrijd. De heer Klerks heeft wekenlang met ernstige botbreuken en inwendige fracturen in het ziekenhuis gelegen.

Van meer recente datum is de inzet van politiepaarden tijdens de vredesdemonstratie op 22 maart vorig jaar. Na afloop van deze vreedzame betoging zette de korpsleiding twaalf paarden in om, naar eigen zeggen, de demonstranten uit elkaar te drijven. Hierbij raakten zeven personen licht tot zwaar gewond nadat ze onder de hoeven van de paarden terecht kwamen. Het leidde tot botbreuken, geheugen- en pshychische stoornissen.

Met name dat laatste aspect wordt ernstig onderschat. Een ieder die zelf de acties van de bereden politie ervaren heeft, weet wat ik bedoel. De angst die toeslaat in een groep valt met geen pen te beschrijven. Mensen vallen in paniek over elkaar heen, struikelen, waarna het voor het getrainde galopperende en stijgerende paard erg moeilijk wordt om geen slachtoffers te maken.

Voor de agent in het zadel zal het maken van slachtoffers toch vroeg of laat tot psychische klachten moeten leiden. Maar ook voor het dier zelf is het veelal geen pretje. Mensen in paniek doen vreemde dingen om zich te beschermen tegen het gigantische paardenlichaam dat hen met het leven bedreigt. Het kan leiden tot het slaan met stokken, het afsteken van vuurwerk of het gooien met stenen. Niet goed te praten, wel begrijpelijk gelet op de omstandigheden.

De risico's die gekoppeld zijn aan de inzet van de bereden politie in groepssituaties zijn vergelijkbaar aan de inzet van de omstreden zijspan-motoren in de jaren zeventig. Ook die motoren hebben veel slachtoffers gemaakt, waarna de gemeenteraad besloot ze van de hand te doen. Dit zou nu ook dienen te gebeuren met de politiepaarden. De huidige stalziekte leent zich daar uitstekend voor. Maak van de nood een deugd.

Alex van Veen

Naar boven