wonder
vroeg in de ochtend werd ze wakker
het eerste licht verdrong de duisternis
de nacht gleed langzaam over in de dag
tot haar verbijstering
voelde ze tijdens het ontwaken
geen pijn
ongeloof viel haar ten deel
ze voelde, voelde,
geen pijn
ze rekte zich uit
hief voorzichtig het hoofd
ging zitten op de rand van het bed
haar nachtpon knisperde
langzaam liep ze
naar de buitendeur
opende deze
koude lucht drong door haar pon
ze liep door het
natte gras
haar vingers reikte naar het natte blad van struiken
die zwaar waren van ochtenddauw
als een dwaas zette
ze het op een rennen
ze rende langs de rand van het bos
net zolang tot ze bij een heuvel kwam
ook deze rende ze op
de duisternis had
plaats gemaakt voor de dag
in schittering braken de eerste zonnestralen door
boven aangekomen liet ze zich vallen
ze rolde haar hoofd woest heen en weer
nu lag ze stil op
haar rug
voelde de aarde onder haar
wat ze niet meer
voelde na vele jaren was pijn
deze was weg, verdwenen
ze opende haar mond en lachte uitbundig
het was in de wijde omgeving te horen
-
- - - - - - - - -
Overige
fotogedichten:
10-12-12 Twix
03-12-12 het paard
13-11-12 | |