31 mei 2012

De Amerikaanse regisseur Wes Anderson heeft alweer een kroonjuweel toegevoegd aan zijn toch al indrukwekkende oeuvre. De eigenzinnige en originele stylist heeft de haters en liefhebbers van zijn films altijd voldoende munitie gegeven voor felle discussie. Moonrise Kingdom is een meeslepend en amusant epos gedragen door Anderson's feilloze oog voor details en briljant gebruik van de muziek van Benjamin Britten.

Het jaar van handeling is 1965, late zomer. De locatie een eiland in New England, een typische samensmelting van een fictieve en bestaande plek. De film draait om de liefde tussen twee opstandige twaalfjarigen. Sam (Jared Gilman) is een vroegwijze jongen met grote brillenglazen, en wees. Hij ontsnapt aan het begin van de film uit het padvinderskamp op het eiland met als doel zijn penvriendin Suzy (Kara Hayward) te ontmoeten.

Ook Suzy is vroegwijs en opstandig. Spannend genoeg is zij zowel kind als een nukkige jonge vrouw. Moonrise Kingdom laat zien hoe de twee jonge geliefden achtervolgd worden door de ietwat onhandige volwassenen en een legertje padvinders. Bovendien is er een storm der stormen op komst. Zoveel elementen om de idyllische relatie tussen Sam en Suzy hardhandig te verstoren.

Al bij aanvang van de film zien we de hand van Anderson, zodra tijdens vertoning van de begintitels de kijker zijn wonderbaarlijke wereld wordt binnen geleid. Ze vormen in wezen een film op zich met aandacht voor veel detail en informatie. Het oog van de camera speurt door een huis op zoek naar zijn bewoners en laat zien hoe ieder in zijn of haar eigen wereldje opgesloten zit. Het zijn opnames uit de levens van een disfunctionele familie, een terugkerend thema in Anderson's werk.

Moonrise Kingdom doet denken aan zijn waarschijnlijk beste film, The Royal Tenebaums (2001), met dezelfde betoverende mengeling van melancholie en humor. Dit keer heeft hij er een sprookjesachtig element aan toegevoegd, evenals een bedwelmende romantische lading. Het is zijn meest romantische film tot nu toe.

Ook nu weer staat de botsing tussen kinderen en volwassenen centraal. De kinderen met hun hoop, de volwassenen gevangen in hun wanhopige berusting dat het nooit meer wat wordt. Hoe lichtvoetig de films van Anderson ook lijken, zijn personages zijn altijd ietwat cynisch en welbespraakt, met aandacht voor drama en pijn. Wat zijn nieuwe film werkelijk aangrijpend maakt, is dat beide werelden ditmaal samenvloeien. Er is licht aan het einde van de tunnel.

Moonrise Kingdom voelt mede anders aan omdat Anderson nieuwe acteurs toegevoegd heeft aan zijn vaste acteursstal. Bill Murray draaft natuurlijk weer op als de vader van Suzy. Verrassende keuze is dat Bruce Willis de sheriff van het eiland speelt. Willis past feilloos in de wereld van Anderson. Evenals Edward Norton, die het hoofd van de padvinders speelt. Beide acteurs weten treffend de melancholie, maar ook de hilarische kanten van hun personages te typeren. Verder opvallende rollen van Tilda Swinton en Frances McDormand.

Het veelvuldige verwijt dat Anderson eigenlijk poppenhuisfilms maakt met weinig gevoel, wordt met Moonrise Kingdom resoluut van tafel geveegd. Jawel, Anderson is een perfectionist die zijn films volstouwt met gedetailleerde werelden. Toch raakt men nooit de weg kwijt, de grote lijn van het verhaal blijft kristalhelder overeind. Het schurende gevoel van verlies en pijn, wat hij zo uitmuntend weet te verbeelden, is nooit ver weg. Een meesterwerk om te koesteren.

Ulrik van Tongeren

Moonrise Kingdom (Benelux Film Distribution, 2012), vanaf 31 mei in de bioscoop.

● Meer filmrecensies uit 2012

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home