HOME       OPROEPEN      ARCHIEF       CONTACT      LINKS               

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  MUG, gratis partijkrant van de PvdA?
 

29 mei 2012

Het Maandblad voor Uitkeringgerechtigden (MUG) is verworden tot een optocht van Bekende Nederlanders, die wordt afgewisseld door een stoet politici van de PvdA en haar coalitiegenoot GL uit de gemeenteraad om hun boodschap aan de kiezer over te brengen.


door
Ron Kretschmar


Een lange rij BN'ers trok de laatste jaren voorbij in MUG. "Lekker eten hoeft niet duur te zijn", aldus culinaire goeroe Johannes van Dam. "Hoe kon iemand toch zó alleen en eenzaam zijn!", vraagt Joep van 't Hek zich vertwijfeld af. En Ruwe bolster, blanke pit Henk Schiffmacher: "Ik bied me gratis aan om gelovigen op het altaar te tatoeëren." Het wachten is op Natasja Froger die vergezeld van Echte Gooise Meisjes in de Bijstand een bezoek brengt aan de voedselbank – uiteraard met een cameraploeg in het kielzog.

Dit beproefde feelgood format van de Grachtengordel, vol empathie neerhurkend bij de minder bedeelde mens, wordt afgewisseld met politici die zonder uitzondering het hart op de goede plaats hebben. Zoals Lutz Jacobi (PvdA), wethouder en tevens MUG-columnist Freek Ossel (PvdA), politicoloog en MUG-columnist Pieter Hilhorst (PvdA), wethouder en tevens MUG-columniste Andrée van Es (GL en coalitiegenoot in de gemeenteraad), Henk van der Kolk van FNV Bondgenoten enzovoorts. Tussendoor worden er ook nog wat mededelingen gedaan voor de doelgroep en uitleg gegeven over regelingen en openingstijden.

Critici, vijanden van overheid

Dat dit vragen oproept, denkt hoofdredacteur Joop Lahaise te ondervangen met zijn
column
van februari jl.: "Er zijn MUG-lezers die vinden dat we wel erg veel ruimte aan de gemeente bieden. Hoe zit dat met onze onafhankelijkheid en kritische houding? Nou, dat zit wel snor." Verder schrijft hij: "MUG volgt beleidsmakers en hun uitvoerders (DWI, UWV, SVB) kritisch", en als uitsmijter: "Lezers die denken dat de overheid de vijand is, zijn een tikkeltje naïef."

De hoofdredacteur lijkt met de laatste zin ook te reageren op het artikel Hilhorst, pleitbezorger van Work First, januari jl. geplaatst op deze website. Hierin wordt getwijfeld aan de journalistieke onafhankelijkheid van het maandblad dat innige banden heeft met de Dienst Werk en Inkomen (DWI). Dat moet haast wel partijdigheid in de hand moet werken, gezien het feit dat bij directeur/hoofdredacteur/politicus Lahaise meerdere belangen door elkaar heen lopen.

Op de financiële pagina van MUG wordt vermeld dat met een omzet van 306.000 euro 'de gemeente via de DWI voor 150.000 euro participeert'. Dit wordt als volgt verklaard: 'wederdienst voor het plaatsen van advertenties voor DWI' en 'het laten meeliften van folders en het leveren van redactionele diensten van publicaties van DWI'. Het betreft bijna 50 procent van de omzet. En die andere 50 procent? 'De overige inkomsten komen uit advertenties en opdrachten voor derden'. Zo open als MUG is over de ene helft, zo gesloten is het over de andere.

De redactie bestaat, zoals het zelf zegt, in feite uit zeven betaalde medewerkers in dienst van de DWI. De directeur van stichting BBU, de uitgever van MUG, is Joop Lahaise. MUG blijkt ook partner te zijn van Pantar Amsterdam, het re-integratiebedrijf dat nauw samenwerkt met DWI. Vanwege de oververtegenwoordiging van PvdA'ers die een platform krijgen in het blad, moet in dit kader tevens vermeld worden dat de hoofdredacteur politicus is van dezelfde partij voor deelraad Centrum.

Lahaise ziet deze situatie echter geheel anders en reageerde in januari met de opmerking: 'MUG is niet in handen van de gemeente maar volkomen onafhankelijk, compleet met een redactiestatuut dat de onafhankelijkheid van de redactie borgt'. Waarop hij suggereert dat ondergetekende zich in het kamp van 'maatschappijhaters' bevindt want, zo schrijft hij, 'MUG volgt de overheid kritisch, maar ziet de overheid en zeker de DWI niet als haar vijand'. Dit standpunt zal hij een maand later in zijn column opnieuw benadrukken.

Professioneel broddelwerk

Maar in het Ravage-artikel staan ook feiten die door Lahaise niet weerlegd worden. Hoe kritisch is MUG eigenlijk? Voorziet het de doelgroep wel van de juiste informatie, zoals het zelf beweert? In het verlengde van mijn eerdere artikel volgen hier nog twee voorbeelden waar MUG geen oog voor had: Een onderzoek in opdracht van de DWI en uitgevoerd door de Universiteit van Amsterdam (UvA) en een onderzoek van de Raad voor Werk en Inkomen (RWI) uit hetzelfde jaar over de Amerikaanse methode Work First (WF).

Competentie-ontwikkeling & Re-integreerbaarheid van de UvA uit 2008, aangeboden aan de wethouder van Sociale Zaken, betreft een promotieonderzoek met vervolgonderzoeken in 2009 en 2010. Het 'richt zich niet op effectiviteit van re-integratie, maar op de ontwikkeling van de klant'. Om die te meten is een vragenlijst naar 2853 huisadressen gestuurd, waarvan 1036 (36 procent) retour kwamen. Representatief volgens de onderzoeker.

Hoewel anonimiteit was verzekerd, waren er veel klanten die hun administratienummer niet hadden ingevuld en werden verwijderd uit het onderzoek. In de (eind)rapportages staan de vragenlijsten niet vermeld zoals gebruikelijk is, maar via een omweg zijn die te achterhalen. Enkele voorbeelden van vragen: 'Gelooft uw klantmanager u?' 'Luistert uw klantmanager goed naar wat u zegt?' 'Neemt uw klantmanager u serieus?' Ook met de klantmanagers zelf zijn gesprekken gevoerd waarvan de resultaten niet in het rapport worden beschreven.

Van belang te vermelden is het onderzoek dat kort daarvoor en daarna plaatsvond, Begeleiding van Bijstand naar Werk (2007/9), dat werd uitgevoerd door de Amsterdamse Rekenkamer met als conclusie: 'Klantmanagers worden niet zelden [door DWI] onder druk gezet om een traject te vullen wanneer dat achter blijft bij de contractafspraak', 'De klantmanager heeft geen tijd zich te verdiepen in de klant en het onoverzichtelijk aantal trajecten' en 'Het ontbreekt ze aan ondersteuning [door DWI] en hebben daardoor beperkt lerend vermogen'.

Had MUG geen aandacht moeten besteden aan deze rapporten? Natuurlijk wel, en het had daarbij de volgende vragen moeten stellen om de conclusies van de UvA-onderzoekers voor de doelgroep te kunnen duiden: 'Is dit onderzoek van de UvA geldig wat betreft haar representativiteit?', 'Anonimiteit en de procedure?', 'Wat is het belang van dit onderzoek?' en 'Wat zijn de gevolgen voor de doelgroep?' Dan pas maak je waar dat je kritisch bent.

Goed betaald amateurisme

Beschamend is het onderzoek Work First: Aanbevelingen aan de gemeenten uit 2008 dat RWI hield onder 75 deelnemers aan WF in zes gemeenten naar de tevredenheid van het traject WF. WF is een verplicht werktraject, op straffe van korting, waar de deelnemers eenvoudige werkzaamheden verrichten met behoud van bijstandsuitkering.

De respondenten werden (onverwacht) op hun huisadres opgebeld en men kan er van uitgaan dat de deelnemers van schrik laaiend enthousiast waren over WF. Je kan je dan ook afvragen of het niet zonde van het geld is om onderzoek te doen wanneer de uitkomst vaststaat, die als volgt luidde: 'In tegenstelling tot veel beelden die rondom Work First bestaan, blijkt dat de meeste deelnemers het Work First-traject positief beoordelen'.

De bevindingen werden vervolgens in professionele vorm gegoten en aangeboden aan de gemeenten: 'Dit advies kunnen gemeenten gebruiken bij het opstarten en/of uitbreiden van hun Work First-aanpak'. Tegelijkertijd verspreidde RWI persberichten over het succes, die door de media klakkeloos werden overgenomen.

MUG publiceerde de propaganda eveneens op de website (volgens Lahaise is het digitale archief door een technische oorzaak inmiddels verdwenen) en nam niet de moeite het rapport te downloaden en in te kijken, laat staan er kritisch over te schrijven in de papieren versie. Maar het is nog niet te laat. Aan MUG nu de taak om voor de doelgroep te onderzoeken in hoeverre WF de werkloosheid heeft teruggedrongen.



Meer achtergrond 2012

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:



Home


 

.

.