31 maart 2012

In haar opmerkelijke eerste speelfilm ontleedt regisseur Sacha Polak indringend het leven van een losgeslagen jonge vrouw. Hannah Hoekstra in de hoofdrol maakt een ijzersterk filmdebuut.

De jonge vrouw Hemel (Hannah Hoekstra) is een weerbarstige vrouw. Ze neukt er flink op los, iedere nacht een andere partner die na de gemeenschap snel moet opdonderen. Ze houdt niet van teder nagenieten en is ook niet op haar mondje gevallen. Hemel zet mensen graag voor gek, vilein en losbandig als ze is.

Het enige rustpunt in haar leven is vader Gijs (Hans Dagelet), waar ze een nauwe band mee heeft. Maar ook hier hangen donderwolken boven. Pa heeft na talloze vriendinnen dan eindelijk zijn ideale partner gevonden. Hemel vindt het maar niks, eigenlijk wil ze hem voor zichzelf houden.

De gelijknamige film Hemel is in acht hoofdstukjes opgedeeld, fragmenten uit het roerige leven van de vrouw. Deze fragmentarische vertelstijl is modern, Polak heeft nu al haar eigen gebruik van deze stijl gevonden.

De eerste minuten zien we twee naakte lijven, een jonge man en vrouw babbelen nog wat na over de geslachtsdaad. Ze hebben tamelijk magere lichamen en zijn gefilmd in onflatteus licht. Het is een vreemd bijna onvriendelijk gesprek waar woorden als poep, pies, neuken en schaamhaar vallen. Niet bepaald het gesprek van een verliefd stel.

Seks is lelijk in de film. Hemel grossiert in vluchtige sekscontacten die soms uit de hand lopen, zoals het moment wanneer een man haar dwingt tot wurgseks, of is het verkrachting? De film zit vol dergelijke dubbelzinnige momenten. Eigenlijk is het hart van de vertelling de verhouding tussen Hemel en haar vader. Hun verhouding grenst tegen het incestueuze aan, zonder dat het uitgesproken wordt.

De moeder van Hemel pleegde kort na de geboorte van haar dochter zelfmoord. Heeft dat ervoor gezorgd dat de jonge vrouw de weg kwijt is geraakt? Want hoe je het ook wendt of keert, Hemel is ondanks haar nonchalante luchthartigheid een emotioneel en psychisch wrak. Ze moet volwassen zien te worden en zich los maken van haar vader, een proces waartegen zij zich met alle macht verzet.

De kracht van de film is dat er bitter weinig wordt uitgelegd, de kijker moet zelf conclusies trekken. Het is een ongemakkelijke film omdat de ontluisterende en nare kanten van seks en liefde getoond worden. En dat op een dubbelzinnige wijze, zonder de apathische uitleggerigheid waar de Nederlandse film vaak aan lijdt.

Voor wie Drang (2008), de eindexamenfilm van Sacha Polak, heeft gezien komt Hemel niet als een totale verrassing. Drang, die eveneens handelt over de seksuele obsessies van een losgeslagen vrouw, is een soort van voorstudie en in dezelfde koortsachtige stijl gefilmd.

Wat het werk van de bijna 30-jarige Polak bijzonder maakt, is dat ze de seksuele obsessies van vrouwen belicht hetgeen zelden gebeurt. Zij doet dat op ongewone wijze, fris, direct en ontregelend. Polak is in ieder een groot filmtalent, beloftevol voor de toekomst. Grote blikvanger is Hannah Hoekstra die haar rol zo sterk invult dat de kijker om haar gaat geven, ondanks de onsympathieke kanten van haar personage. Een droomdebuut.

Ulrik van Tongeren

Hemel (Cinéarte, 2012), nu in de bioscopen.

● Meer filmrecensies uit 2012

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home