9 november
2012
Een bijzondere
pulpfilm, spannend door zijn ongerijmdheid en onvoorspelbaarheid.
The Paperboy is
de film waarin Nicole Kidman over Zach Efron heen pist. Dat was het
verhaal tijdens het filmfestival van Cannes, eerder dit jaar. Een
dergelijke beschrijving doet de bewuste scene, die aan de milde kant
is in dit woeste en ranzige melodrama, geen recht. Het is een
tamelijk onevenwichtige film geworden, op veel punten mislukt, maar
juist daardoor bijzonder. Lee Daniels, bekend van de film Precious, is een regisseur die durft te doen waar andere regisseurs voor terug
schrikken.
Zuid-Florida eind jaren
'60. Jongeman Jack, gespeeld door Zack Efron, staat centraal. Diens
broer Ward (Matthew McConaughey) is journalist en onderzoekt een zaak
over een alligatorjager die ten onrechte veroordeeld zou zijn voor de
moord op een sheriff. Samen met een collega en Charlotte (Nicole
Kidman), het seksbeluste penvriendinnetje van de gevangene, gaan ze
aan het werk.
Jonge Jack raakt
smoorverliefd op Charlotte. De ongemakkelijke verhouding tussen
beiden wordt prachtig geacteerd door Kidman en Efron. Kidman weet
fantastisch de kwetsbare kant en de bikkelharde overlevingsdrift van
Charlotte te treffen. Zonder vrees een ranzig personage neer zetten
is een knappe prestatie. Met haar superkorte mini-jurken en blonde
pruik belichaamt ze de slonzige seksualiteit van de sixties op rake
wijze.
De film valt niet te
categoriseren: ranzig melodrama en thriller zonder werkelijke
spanning waarin ook nog sprake is van een anti-racistisch pamflet.
Het wordt hortend en stotend verteld, alsof de scenarioschrijver en
regisseur tijdens de productie de weg zijn kwijt geraakt. Aan de hand
van de vertelstem van de zwarte huishoudster worden we de ranzige en
perverse wereld van The Paperboy in getrokken. Deze
huishoudster is hét geweten en het fatsoen te midden van de
bonte galerij van foute personages.
Gebaseerd op het
gelijknamige boek van Peter Dexter, die samen met Daniels het
scenario schreef, is de film niet eenvoudig te volgen. Het verhaal
van de bajesklant en de gerechtelijke procedure zitten er niet in
verwerkt. De zweterige bajesklant komt slechts in een paar scènes
aan bod. Hij komt wel voor in de opmerkelijke scene in de gevangenis,
alwaar hij door Charlotte op enkele meters afstand tot orgasme wordt
gebracht. Deze perverse scene is meteen ook het onbetwiste hoogtepunt
van de film.
Eigenlijk is The
Paperman niet meer dan een opeenstapeling van vreemde scènes,
zonder kop of staart. Daniels is een regisseur die geen maat kan
houden. Zijn handelsmerk is om vanuit een stil moment heftig te
exploderen. Dat leidt soms tot veel bloed, of perverse seks. De
tergende traagheid van de film correspondeert met de zweterige
loomheid van het moerasgebied in Florida.
Met een aantal
ijzersterke acteurs en een raak getroffen broeierige sfeer zijn dat
meteen de sterke punten van The Paperboy. Feit blijft dat het
een nogal een onsamenhangende brei is geworden waarnaar je toch
blijft kijken. Een vreemde schemerwereld waar alles mogelijk lijkt te
zijn en logica ver te zoeken is. Een bijzondere pulpfilm, spannend
door zijn ongerijmdheid en onvoorspelbaarheid.
Ulrik
van Tongeren
The Paperboy
(Entertainment One Benelux, 2012), nu in de bioscopen.
-
Deel deze filmrecensie op
FB
en Twitter.
●
Meer
filmrecensies uit 2012
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
Home
.
.
|