2 september 2012

De Canadese actrice en regisseuse Sarah Polley heeft met Take This Waltz een film gemaakt over uitdovende en weer opvlammende passie.

Journaliste Margot (Michelle Williams) leeft vijf jaar samen met Lou (Seth Rogen) in Toronto. Hij is kookboekschrijver en een sympathieke kerel. Desondanks is hun relatie aan het uitdoven. Margot valt als een blok voor buurman Daniel (Luke Kirby), een vaag artistiek type die zich met het rijden van een rickshaw in leven houdt.

Dit is dus het klassieke scenario voor een overspeldrama, al bezit de film elementen van een romantische komedie. Voorspelbaarheid is eigenlijk een van de aangename kanten van het filmkijken, zolang er maar onvoorspelbare bewegingen te beleven zijn. Polley bewees vijf jaar geleden al met haar debuutfilm, het Alzheimer drama Away From Her, dat ze in staat is tot meer dan doorsnee drama.

Takes This Waltz heeft een weerbarstige lading en scherpte die het tot een ongewone film maken. Dat komt vooral door Michelle Williams die de wispelturige en soms uiterst irritante Margot ijzersterk neerzet. Zij is ongedurig en nooit met iets tevreden. Margot doet een onhandige poging om haar partner Lou te verleiden, terwijl hij voor een fornuis met dampende pannen staat te koken. Wanneer ze afgewezen wordt, barst ze in snikken uit.

Het fijne is dat het irrationele gedrag van de vrouw niet wordt uitgelegd. Er worden geen jeugdtrauma's en dergelijke bij gesleept, het leven en de liefde zijn nou eenmaal irrationeel. Handig dat er een jonge man in de buurt is die haar behoeften wél kan bevredigen. Margot ontmoet hem aan het begin van de film, later blijkt hij tegenover haar te wonen, wat makkelijk en tegelijk zeer ongemakkelijk is.

De driehoeksrelatie is pijnlijk herkenbaar vorm gegeven, met sterke dialogen en onverwachte humor. Regisseuse Polley schreef het scenario zelf. Blikken zeggen meer dan woorden, hetgeen vooral door Williams sterk wordt toegepast om haar personage te verbeelden. Een ander opvallend aspect van de film is het kleurgebruik: rood is belangrijk, de kleur van de liefde en passie, datgene waar Margot zo naar hunkert. Haar worsteling met passie en liefde is tamelijk realistisch voor het voetlicht gebracht.

Door de bedwelmende visuele schoonheid heeft de film een dromerige onderstroom gekregen. De botsing tussen realisme en droom maken het tot een spannende kijkervaring. Ongemakkelijke vragen, bijvoorbeeld over de wijze waarop deze jonge artistieke mensen zich in leven houden, worden zodoende naar de achtergrond verdreven. De filmlocatie, een idyllische buitenwijk in Toronto, ver weg van de wolkenkrabbers die doorgaans te zien zijn in films die zich afspelen in deze metropool, is perfect gekozen.

Ulrik van Tongeren

Takes This Waltz (Entertainment One Benelux, 2011) nu in de bioscopen.

- Deel deze filmrecensie op FB en Twitter.


● Meer filmrecensies uit 2012

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home