7 december 2011

Een vileine en vermakelijke komedie over zogenaamd beschaafde mensen die behoorlijk barbaars blijken te zijn. Maar Carnage is geen grootse film van Roman Polanski.

Dat Polanski een omstreden figuur is, is een open deur. Dat hij op 78-jarige leeftijd nog steeds een groot regisseur is, bewijst hij met Carnage. Het is een stekelige film over het dunne laagje beschaving dat bij het minst geringste afbladdert. Mensen zijn in essentie barbaren, is de ongemakkelijke boodschap van de film.

Tegelijkertijd is deze claustrofobisch film een ontregelende komedie geacteerd door vier superieure acteurs. Carnage is gebaseerd op de eenakter Le dieu de carnage (De God van de Slachting) van de Franse schrijfster Yasmina Reza. Cristopher Hampton vertaalde en bewerkte het stuk voor de verfilming. De handeling speelt zich geheel af in een New Yorks appartement.

Een jongen slaat een andere jongen met een stok, met een aantal gebroken tanden als resultaat. Twee echtparen komen samen om dit incident uit te praten. Cristopher Waltz en Kate Winslet spelen de ouders van de dader. Hij is een arrogante advocaat die voortdurend met zijn mobiele telefoon in de weer is, zij is bankier met neurotische trekjes.

Jody Foster en John C. Reilly vertolken de ouders van het slachtoffer. De vrouw des huizes is een overdreven politiek correcte vrouw, evenzeer behept met allerlei neuroses, hij is verkoper en heel relaxed. De ontmoeting begint beschaafd en gemoedelijk. Meerdere malen lijken de koppels afscheid te nemen, maar komen toch telkens weer in gesprek met elkaar.

Deze conversaties worden steeds stekeliger en wanneer koning alcohol op het toneel verschijnt, loopt de ontmoeting gierend uit de hand. Met als komisch hoogtepunt een kotsende Jody Foster. Polanski is een meester in het maken van claustrofobische drama's. Catherine Deneuve die langzaamaan krankzinnig wordt in Repulsion is een uitnemend voorbeeld hiervan.

In Carnage worden alle hoeken en gaten van het New Yorkse appartement getoond. Als kijker zit je, evenals de personages, vrijwel 80 minuten lang opgesloten in dit enigszins truttige interieur. Polanski heeft inventief de valkuilen van een theaterverfilming omzeilt; zijn enscenering is puntgaaf en wordt nergens eentonig.

De Pools-Franse regisseur is briljant in het tonen van mensen die in stille wanhoop leven en plotseling kunnen exploderen, zoals beide echtparen in Carnage. Fatsoensnormen en beschaafde omgangsvormen worden plotseling irrelevant. Mensen zijn in essentie barbaren die er niet voor terugschrikken de ander zomaar kwaad te doen.

Dit pessimistische wereldbeeld zit ingebakken in de meeste van films van Polanski. Daarom is de verfilming van Le dieu de carnage ideaal voor de regisseur. Een ander kenmerk van zijn werk is het gebruik van zwarte humor, wat zijn vertellingen verteerbaar maakt. Carnage is meer komedie dan drama, hetgeen leidt tot aangenaam en prikkelend vermaak.

Zijn meesterwerken zoals Repulsion, Rosemary's Baby en Chinatown gaan overigens verder dan het bieden van vertier. Het zijn splijtende vertellingen die lang in de herinnering blijven nazinderen. Carnage hoort niet in dit rijtje klassiekers thuis, maar is desondanks een prima film geworden.

Ulrik van Tongeren

Carnage (Cinéart), vanaf 7 december in de bioscopen.

● Meer filmrecensies

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

ik - January 07, 2012 - 01:08 pm
zeer saaaie film die zich maar in 1 ruimte afspeeld,
en t gaat alleen maar over de oplossing van de ruzie
maar die oplossing komt niet echt heeeel slecht

Home