23 november 2011

Soms zijn er van die momenten, dan gebeurt het gewoon. Snoeren inpluggen, instrumenten stemmen en vooral afstemmen op elkaar. Luisteren en inspelen op de ingezette tonen, ritme of sfeer. Het label Tonefloat is er weer in geslaagd om een aantal mooie uitgaven samen te stellen, waarop de kruisverbanden tussen de deelnemende muzikanten hoorbaar zijn, maar waar men tevens met een eigen geluid en stijl een aparte plek inneemt.

The Akhet is typisch zo'n product, een inspirerende synergie tussen drie talentvolle muzikanten die bij elkaar kwamen op de juiste plaats en het juiste moment. Dirk Serries en Paul van den Berg bezochten in 2007 Marc Verhaeghen in zijn studio, waar laatstgenoemde al jaren muziek maakt onder de naam The Klinik.

De drie zijn geen onbekenden van elkaar. The Klinik heeft twee albums uitgebracht met vidnaObmana, het eerste muzikale project van Dirk Serries. En Paul van den Berg en Dirk Serries spelen samen in 3 Seconds of Air. Wie de muziek van Serries kent, met zijn langgerekte tonen en ambient dronesfeer, komt met deze dubbel-lp/cd bedrogen uit. Herhalende sequenties van een synthesizer à la Klaus Schultz en Tangerine Dream zijn de basis voor de muziek die wordt aangevuld door drones en een scheurende gitaar.

Drie wegen wisten elkaar te kruisen en vier nummers te creëren waar het experiment te horen valt, maar er niet vanaf spat. De composities klinken ondanks hun ruwheid weloverwogen en in balans. The Akhet neemt mij mee terug in de jaren '80 waar ik op zondagavonden met vrienden zat te luisteren naar de eindeloze composities van Duitse synthesizerhelden en waar af en toe op subtiele wijze elementen van symfonische rock doorheen was geweefd.

Van geheel andere orde, maar eveneens met een nostalgische tint, is de nieuwe uitgave The world's not worth it van Sand Snowman. Op de één of andere manier deed het album mij gek genoeg denken aan de lp Islands van King Crimson, maar bij het herbeluisteren van die plaat bleek deze vergelijking vooral op te gaan voor de mix van verschillende muziekstijlen (zoals progressieve rock, klassieke muziek en folk), het gebruik van akoestische instrumenten, een folkloristische basis en bovenal de fraaie zangmelodieën.

Sand Snowman is de alter-ego van Gavan Kearney, Voor deze plaat heeft hij de samenwerking gezocht met de zangeressen Moonswift en Amandine Ferrari (Eden House) en muzikant/zanger Steven Wilson (Porcupine Tree), Maarten Scherrenburg (The Use of Ashes) op drums en Demian Castellanos op klarinet. The world's not worth it is een plaat die de verharde wereld een zacht laagje geeft, met zijn oorstrelende melodielijnen en warme composities. Een pareltje voor de komende donkere dagen.

Steven Wilson is vooral bekend als oprichter en muzikant van de progressieve rockgroep Porcupine Tree. Bass Communion is zijn ambient project sinds 1998, met wie hij de samenwerking zocht met bijvoorbeeld Robert Fripp en Theo Travis of met Dirk Serries binnen het project Continuum. Zowel de vormgeving van het artwork als de muziek hebben een herkenbare stijl. Architectuur in een verlaten landschap, sterk gekaderd en al dan niet gecentreerd gefotografeerd, wat zorgt voor een duidelijk beeld.

Cenotaph is de nieuwste uitgave van Bass Communion. De muziek is minimalistisch van opzet. Geluidslagen worden opgebouwd en langzaamaan weer weggevaagd. De sfeer is donker en onheilspellend. Deze wordt luchtiger gemaakt door een minimale beat, die sterk doet denken aan de hartslag. Geen ingewikkelde ritmepatronen of melodielijnen, maar lagen die elkaar afwisselen en aangevuld worden met abstracte geluidslagen. Steven Wilson neemt je mee in een duistere wereld, waarbij de weg terug mogelijk wordt gemaakt door de herkenbare doorgaande beat.

Jan Kees Helms

● Meer Knars

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home

.