20 november
2011
Het
programma van het documentairefestival IDFA kent een zekere mate
van voorspelbaarheid. Ook dit jaar een documentaire over de ondergang
van de blauwvintonijn: Sushi,
The Global Catch. En opnieuw een documentaire over Silvio
Berlusconi: Silvio,
One of Us. Misschien voor de laatste keer want de politieke
carrière van Berlusconi lijkt over. Een portret over een
geniale topfotograaf is eveneens vaste prik: Becoming
Bert Stern. Natuurlijk ook weer een karrenvracht aan documentaires
over de ondergang van de wereld. Deze films hebben een hoog redden-wat-er-te-redden-valt
gehalte.
Naast
al deze grote onderwerpen vertoont IDFA documentaires die het
klein houden, groot leed op kleine schaal. The
Winner Loser van de Britse regisseur Darren Hercher is
een voorbeeld hiervan. De 52-jarige Daniel MacNee onderging dertien
hersenoperaties om vochtophoping in de hersenen tegen te gaan.
Het heeft zijn geheugenfunctie totaal verwoest.
The Winner Loser
De man wordt een jaar gevolgd in zijn tocht door het noorden van
Engeland om zijn verleden te reconstrueren. Met een notitieboekje
in de hand bezoekt hij plaatsen uit het verleden. Zijn heerlijk
excentrieke familie helpt hem om de gigantische leemte in zijn
geheugen te herstellen. Het is een pijnlijke film om te ondergaan,
omdat het besef doordringt dat het ons allemaal kan overkomen.
Er is geen zeldzame hersenziekte voor nodig om ons verleden kwijt
te raken. Een herseninfarct, dementie en Alzheimer hebben een
vergelijkbaar verwoestende werking op het geheugen van heden en
verleden.
Pijnlijke
reizen naar het verleden vormen een terugkerend thema in veel
documentaires. Paul
Williams Still Alive van de Amerikaanse regisseur Stephen
Kessler handelt over een van de grootste sterren uit de jaren
'70. Williams schreef liederen, was acteur, entertainer en Oscarwinnaar
en prominent in de televisiewereld aanwezig. In de jaren '80 raakte
hij door drank in de vergetelheid. Alleen de liederen die hij
voor onder meer Barbra Streisand en The Carpenters schreef, leven
voort.
Paul Williams Still Alive
Regisseur Kessler ontdekte tot zijn verrassing dat de voormalige
ster nog leeft. Nauwgezet volgt hij Williams die daar duidelijk
niet van is gediend. Gedurende het jarenlang volgen groeien de
regisseur en de hoofdpersoon naar elkaar toe. Williams wil eindelijk
zijn pijnlijke verleden onder ogen zien. De onsympathieke kanten
van de oude entertainer worden breed uitgemeten; de uitgesproken
eerlijkheid van documentaire doet soms pijn.
Na
een vertoning van Paul Williams Still Alive op het
IDFA verscheen Williams plotseling op het toneel om uit de losse
hand een prachtig lied te zingen. Een aangrijpend moment voor
de bewonderaars van de man. Op zo'n moment blijkt de meerwaarde
van dit festival: vergeten geesten uit het verleden worden weer
tot leven gewekt.
Onverwacht
aangrijpend is de documentaire Going
up the Stairs van Rokhsreh Ghaem Maghami. Akram is een
ongeletterde Iraanse vrouw die op haar negende wordt uitgehuwelijkt.
Op late leeftijd ontdekt zij bij toeval dat ze talent heeft voor
kunstschilderen. Filmmaker Maghami volgt de vrouw in haar dagelijkse
bezigheden: we zien haar bidden, maaltijden bereiden en, uiteraard,
schilderen.
Going up the Stairs
De ontwapenende charme en warmte van de vrouw komen duidelijk
over. Haar schilderijen kenmerken zich door een kleurrijke primitieve
stijl. Vanuit haar huis in Teheran volgen we Akram naar Parijs
waar haar werk tentoon wordt gesteld. De Franse hoofdstad gezien
door de ogen van een oude Iraanse vrouw is hilarisch en aangrijpend
tegelijkertijd. Haar bezoek aan het Louvre staat bol van kinderlijke
verwondering. Ze is zo onder de indruk dat ze haar schilderwerk
wil opgeven.
Bij
de opening van haar tentoonstelling blijkt de universele waarde
van haar werk. De Iraanse communiceert in haar eigen taal met
de Fransen, grenzen vallen weg. Going up the Stairs is
een onverwachte publieksfavoriet. Deze film brengt culturen tezamen.
De mededeling dat Maghami van het Iraanse regime niet naar Amsterdam
mocht komen om haar documentaire te presenteren, doet oprecht
pijn.
Ulrik
van Tongeren
IDFA 2011, t/m 27 november in Amsterdam. De website.
●
Meer
filmrecensies
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
Home
.
.
|