26 oktober 2011

Een man en vrouw die naast elkaar wonen en wiens paden zich regelmatig kruisen. En toch ontmoeten ze elkaar niet.

Buenos Aires is de stad waar ze wonen, in een wijk waar de wolkenkrabbers en flats naast elkaar staan. Hier kom je geen prachtige boulevards en karakteristieke gebouwen tegen zoals in het centrum van de stad, maar afstotelijke gebouwen die door de alledaagse lelijkheid toch een eigen schoonheid bezitten.

In het prachtige begin van de film wordt de wijk getoond en van commentaar voorzien. Het is het deel van de stad waar de gebouwen schots en scheef naast elkaar staan, inclusief de immense kluwen van elektriciteitskabels. Het is de plek waar men anoniem is, waar de mensen vervreemd en stil langs elkaar heen leven, en waar pleinvrees heerst.

Martin (Javier Drolas) is een jonge webdesigner die over zijn pleinvrees probeert heen te komen. Wanneer hij naar buiten gaat neem hij een overlevingspakket mee. Mariana (Pilar Lopez de Ayala) is architecte en houdt zich in leven met het stofferen van etalages. Zij wordt gekweld door vele neuroses. Beiden zijn eenzaam, leven in piepkleine appartementen, communiceren voornamelijk via internet. Ze hunkeren naar de ware, maar hoe vind je die in een metropool?

Ondanks beladen thema's als eenzaamheid, vervreemding en het verwoestende effect van neuroses is de Argentijnse film Medianeras een lichtvoetige romantische komedie, vol met treffende details over het leven in een anonieme stad. Wat te denken van een hond die zelfmoord pleegt? De film bevat tal van dergelijke pakkende terzijdes.

Waar en wanneer Martin en Mariana elkaar ontmoeten, is natuurlijk de crux waar de film om draait. Samen naast elkaar in het zwembad dobberen, en in de bioscoop op dezelfde rij zitten... Telkens wanneer je contact tussen beiden verwacht, gebeurt het niet. De ontmoeting wordt eindeloos uitgesteld. Dichtbij en toch mijlenver van elkaar werd nog nooit zo fraai in beeld gebracht. Alles hangt af van het toeval.

Regisseur en schrijver Gustavo Taretto verkende het onderwerp al met zijn gelijknamige korte film uit 2005. Wat een lang uitgesponnen vertelling had kunnen zijn, is door de inventieve en virtuoze verteltrant een behoorlijk sprankelende kijkervaring geworden.

Om de twee jonge, aantrekkelijke en intelligente personages zo te zien worstelen met hun plek in het geheel heeft tergende kanten. Maar deze filosofisch getinte uitweiding is niettemin van universele waarde. De film zou zich net zo goed in New York, Brussel of Rotterdam af kunnen spelen. Vervreemding en eenzaamheid zijn, ondanks de digitale vriendschappen op internet, alleen maar groter geworden.

Toch beklijft de film vooral door de blik op het wonderlijke Buenos Aires. Taretto heeft goed gekeken naar de stad, naar de architectonische mengeling van lelijk en mooi. Dat is de bonus van Medianeras: anderhalf uur ondergedompeld in een fascinerende metropool. En als kijker hoop je dat de geliefden, die zo goed bij elkaar passen, er wat van weten te maken.

Ulrik van Tongeren

Medianeras (Cinemien), vanaf 27 oktober in de bioscopen.

● Meer filmrecensies

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home