15 september 2011

Midnight in Paris is een uiterst onderhoudende romantische komedie van Woody Allen. De oude meester pakt uit met een weemoedige blik op het Parijs in verleden en heden.

Woody Allen schotelt een Parijs voor dat niet alleen voor Amerikanen, die blijkbaar gek zijn op de Franse hoofdstad, onweerstaanbaar is. De eerste minuten zijn meteen al om te zwijmelen, met z'n trage opeenvolging van stdsbeelden. Het doet denken aan het begin van Allen's in New York spelende klassieker Manhattan, waar de aanzwellende muziek van Rhapsody in Blue van Gershwin en de puntige vertelstem van Allen voor een onvergetelijk begin zorgen.

De panorama's in Midnight in Paris zijn zakelijker. Desondanks zijn het aangename beelden, maar we missen ditmaal de verhaalstem van de regisseur. De tergende weemoed en de passie komen pas later aan bod als hoofdpersoon Gil (Owen Wilson) in zijn gedroomde werkelijkheid belandt. We zijn in het Parijs van de jaren '20 van de vorige eeuw, de tijd toen grote Amerikaanse schrijvers als Hemingway en Fitzgerald Parijs als hun pleisterplaats beschouwden.

De rolprent springt beurtelings over van het heden naar het verleden en vice versa. Nergens wordt uitgelegd hoe deze tijdreizen mogelijk zijn, het gebeurt gewoon. Gil is ontevreden over zijn bestaan als succesvolle scenarioschrijver in Hollywood. Hij droomt ervan om die ene grote Amerikaanse roman te schrijven. Waar anders dan in Parijs kunnen dromen werkelijkheid worden?

Dat speelse element van ontsnappen uit de dagelijkse realiteit is de charme van de film. Verlangen naar een betere tijd herbergt evenzeer teleurstelling. Allen suggereert aan het eind dat het heden evengoed vol mysterie en mogelijkheden zit. Voordat dit gebeurt, aanschouwt de toeschouwer een aangename komedie waarin Gil overhoop ligt met zijn saaie vriendin Inez (Rachel McAdams), en haar stomvervelende en stinkend rijke ouders.

Dan zijn de uitstapjes van Gil in het kleurrijke verleden heel wat interessanter. Hij ontmoet een rijke stoet van schrijvers, schilders en andere beroemdheden: Hemingway, Fitzgerald, Picasso. Salvador Dali, Bunuel, Gertrude Stein en Cole Porter, gespeeld door bekende acteurs. In de handen van elke andere regisseur zou dit tenenkrommend en ongeloofwaardig kunnen uitwerken, maar door de lichtvoetige aanpak van Allen en de rake grappen is het een genot om te bekijken.

Dat Gil valt voor de charmes van de mysterieuze vrouw Adriana, gespeeld door de Franse actrice Marion Cotillard, valt te begrijpen. Achteraf gezien is het een geniale greep van Allen om Owen Wilson als zijn alter ego Gil te kiezen. Wilson is een subtiele acteur, ondanks het feit dat hij vaak in grove komedies optreedt. In deze film geeft zijn laconieke aanwezigheid een enorme meerwaarde aan het verhaal.

Woody Allen heeft met Midnight in Paris een van zijn betere komedies van de afgelopen twintig jaar afgeleverd. Het is zijn 41ste film, terwijl hij in Rome alweer bezig is met zijn volgende. Door die buitenlandse uitstapjes buiten zijn geliefde New York heeft hij zijn films meer kleur en adem gegeven. Niettemin creëert hij toch nog steeds zijn eigen universum, vol charme en een tikje magie, en zijn zijn films nog steeds grappig.

Ulrik van Tongeren

Midnight in Paris (Paradiso Film), vanaf 15 september in de bioscopen.

● Meer filmrecensies

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home