7 september 2011

Liefde is een krankzinnige verslaving. Dit kan de conclusie zijn na het zien van Crazy, Stupid, Love. De Amerikaanse regisseurs John Requa en Glenn Ficarra hebben een hilarische en lichtelijk subversieve romantische komedie gemaakt.

Opmerkelijk dat de filmmakers niet vielen voor de heersende mode van de bruuske en grove komedie. Het kan namelijk ook op een warmbloedige en tedere wijze, zonder romantisch gefrunnik. Enigszins vergelijkbaar met de komedies van de grote Hollywood regisseurs Frank Capra en Billy Wilder, die lichtvoetige komedies maakten met donkere onderstromen.

Dit keer schreven de regisseurs Requa en Ficarra het scenario niet zelf. De doorgewinterde Dan Fogelman heeft een op het oog simplistisch scenario geschreven, met flink wat verhaallijntjes, als basis voor deze verrassend bitterzoete komedie.

Het enigszins ongelukkige koppel, gespeeld door Steve Carrel en Julianne Moore, gaat uit elkaar nadat de vrouw een affaire met een collega op haar werk opbiecht. De ietwat kleurloze en zeurderige echtgenoot gaat wanhopig op zoek naar een nieuwe partner in een singles bar. De aantrekkelijke en doortrapte versierder Jacob (Ryan Gosling) neemt hem onder zijn vleugels; de middelbare man moet zijn mannelijkheid zien te hervinden. Ondertussen is de vroegrijpe 13-jarige zoon verliefd geraakt op de babysitter, en zij weer op zijn vader.

Op papier is dit geen veelbelovende vertelling. Het is aan de uitstekende acteurs en het regietalent van Requa en Ficarra te danken dat het geen voorspelbare komedie is geworden. De regisseurs hebben naam gemaakt als scenarioschrijvers. Hun grote kracht is om van bitterzoete sentimentele verhalen subversieve zwarte komedies te maken.

Bad Santa (2003) is hier een mooi voorbeeld van; een tegendraadse kerstkomedie, bijna een satire, met een duistere onderstroom. In Crazy, Stupid, Love speelt Ryan Gosling typisch een personage waar de regisseurs het patent op hebben. Personages die in eerste instantie rauw en onaangenaam zijn, en waar de kijker gaandeweg toch om gaat geven.

Op het eerste gezicht is Jacob een meedogenloze verleider, de ultieme jager op vrouwelijk schoon. Al die macho meedogenloosheid verbergt een tergende onzekerheid; het is zijn manier om zich af te schermen van de wereld. Gosling, vooral gespecialiseerd in het spelen van junkies en onaangename sujetten, is een amusante openbaring in de voor hem ongebruikelijke rol als een in essentie fatsoenlijke gozer.

Een gouden zet om dan de gevatte Emma Stone als tegenspeelster te laten figureren, als de vrouw die hem wel eens op zijn nummer gaat zetten. Ook dat blijkt anders in elkaar te steken. In deze film worden allerlei romantische clichés op een aangename manier op hun kop gezet.

Een andere verrassende en ongebruikelijke zet is om de 13-jarige zoon als het morele centrum van het verhaal te gebruiken. Jonah Bobo als de vroegwijze puber die evenzeer hartzeer heeft over de liefde, geeft een verfrissend cynisch perspectief op het liefdes geklungel van de volwassenen. Al dat gehannes van al die naar liefde hunkerende personages leidt tot een kluchtige finale die toch weet te verrassen. Liefde maakt krankzinnig, maar we kunnen blijkbaar niet zonder, is de boodschap van de film.

Ulrik van Tongeren

Crazy, Stupid, Love (Warner), vanaf 8 september in de bioscopen.

● Meer filmrecensies

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home