Filmblik, 24 augustus 2011

Effectieve Italiaanse tragikomedie over de lotgevallen van een aantrekkelijke moeder en haar twee kinderen. Een dergelijke vermenging van tragedie en komedie is een typische Italiaanse specialiteit.

Het tragische en het komische laten samensmelten in een film is niet zo makkelijk. Het zorgvuldig doseren van deze elementen is het geheim. De liefhebber van de klassieke Italiaanse cinema leek de afgelopen jaren slecht bediend te worden. Erg veel sombere films met een sociaal-realistische inslag kwamen bovendrijven. Terwijl de grote kracht van de klassieke Italiaanse cinema is om zware onderwerpen met humor te larderen. Regisseurs als Vittorio de Sica, Dino Risi en Federico Fellini waren daar meesters in.

La prima cosa bela heeft die tragikomische inslag in ieder geval. Moeder Anna (Micaela Ramazotti) is een beeldschone vrouw die in 1971 een missverkiezing voor mooiste mama wint. Haar ziekelijk jaloerse echtgenoot gooit haar het huis uit. Met haar twee kinderen probeert ze moeizaam een bestaan op te bouwen. Zij komt als figurante in Italiaanse films aan de slag, waarna ze op kantoor belandt als secretaresse.

Zoon Bruno (Valerio Mastandrea) is al die jaren boos op zijn moeder. Hij voelt zich door haar in de steek gelaten en breekt met haar. Grote vraag is of hij haar dertig jaar later eindelijk kan vergeven, wanneer Anna op haar sterfbed ligt. Regisseur Paolo Virzi heeft een weemoedige vertelling gemaakt over dat uiteen gevallen gezin. De moeder die op eigen benen probeert te staan, geeft de film mede een lichtelijk feministisch tintje.

Eveneens krijgt de Italiaanse macho man een ferme tik; vader en zoon Bruno denken in vastgeroeste patronen over de verhouding man-vrouw. De film is niet geheel overtuigend. Het verhaal bestrijkt dertig jaar en steekt tamelijk gecompliceerd in elkaar, met al die sprongen in verschillende tijdvakken. De depressieve Bruno die het als leraar niet gemaakt heeft, wordt nogal breedvoerig geportretteerd, terwijl dochter Valeria er bekaaid afkomt in de film.

Het begin van de film is het meest overtuigend. De losbandige jaren '70 in de wonderschone stad Livorno zijn prachtig in beeld gebracht. De missverkiezing met de ontelbare hoeveelheid mooie vrouwen en geile mannen komen liefdevol en met gevoel voor detail in beeld.

De regisseur heeft ervoor gewaakt om hier een genadeloze satire van te maken. Zo weet hij eveneens het melodrama redelijk onder controle te houden. Aan het eind van de film dreigt het geheel melodramatisch uit te bocht te vliegen, dat hoort nou eenmaal bij het genre. La prima cosa bella doet denken aan de komedies van de grote Italiaanse regisseur Dino Risi, die bitterzoete komedies maakte met een tragische ondertoon.

Balancerend op de rand van komedie en melodrama, precies als deze rolprent bedoeld is. Risi had in de jaren '60 en '70 wel de beschikking over formidabele acteurs als Vittorio Gassman. De acteurs in La prima cosa bella halen dat uitnemende niveau niet. Veterane Stefania Sandrelli speelt de stervende moeder, dat is een actrice uit de gouden tijden van Italiaanse cinema.

Toch maakt Micaela Ramazotti als moeder Anna, in haar jonge jaren, nog het meeste indruk. Ze is niet alleen mooi, maar speelt heel genuanceerd een vrouw die met haar schoonheid talloze mannenharten op hol doet slaan. Feilloos weet ze de volkse charme en vasthoudendheid van moeder Anna te verbeelden. Ze roept herinneringen op aan Sophia Loren, die evenzeer volkse, aardse vrouwen op een briljante wijze wist te vertolken.

Ulrik van Tongeren

La prima cosa bella (Cinéarte), vanaf donderdag 25 augustus in de bioscopen.

● Meer filmrecensies

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home