Het
is zeker een beladen relatie tussen mens en mensaap. Genetisch
gezien staan we dicht bij elkaar, toch heeft de mens de mensaap
onderworpen. Maar hoe zou de wereld eruit hebben gezien indien
de apen het voor het zeggen zouden hebben?
Deze prangende vraag wordt gesteld in het boek Planet of the
Apes (1963) van de schrijver Pierre Boulle. In 1968 verfilmde
Franklin J. Schaffner het werk. In de film belandt Charlton Heston
op een planeet waar de apen de macht hebben. De mens is gekooid
en leeft als slaaf, huisdier of is slachtoffer van vivisectie.
De
verfilming van Planet of the Apes maakte in 1968
indruk door de verhulde maatschappijkritiek en het uiterst memorabele
einde. Daarna werd het onderwerp met vier vervolgen en twee tv-series
uitgemolken. In 2001 deed Tim Burton nog een halfslachtige poging
met een remake van de eerste Planet of the Apes rolprent.
In
Rise of the Planet of the Apes van de Britse regisseur
Rupert Wyatt wordt uiteen gezet hoe de heerschappij van de aap
is begonnen. Een jonge wetenschapper, gespeeld door James Franco,
experimenteert met een serum tegen Alzheimer. Aangespoord omdat
zijn vader de ziekte heeft, is hij nog fanatieker in zijn zoektocht
naar een wondermedicijn. Daarom gebruikt hij chimpansees voor
zijn experimenten, met als resultaat het ontstaan van superchimpansee
Caesar.
Deze
superchimp leidt na een vernederend verblijf in een inrichting
voor mensapen een revolte tegen de mensheid. Het eerste deel van
de film is min of meer komisch met de lotgevallen van de opgroeiende
Caesar in het huis van de wetenschapper. Misschien bedoeld als
satire heeft dat opvoeden als mens toch een wrange ondertoon.
De filmmakers zullen wel geweten hebben van Project Nim, dat de
rampzalige gevolgen toont van het als een mens opvoeden van een
chimpansee. De Britse regisseur James Marsh maakte een documentaire
hierover.
Voorts
wordt in Rise of the Planet of the Apes door genetische
manipulatie ook nog een soort superaap gecreëerd. Moeder
natuur laat niet met zich sollen, is de boodschap van de film.
Gelukkig werden bij de opnamen geen echte apen gebruikt, het zijn
digitale creaties. De onwezenlijke mensapen uit de computer zijn
trouwens behoorlijk luguber. Hoe de apen San Francisco kort en
klein slaan en oprukken naar The Golden Gate Bridge levert amusant
spektakel op.
Eindelijk
nemen de apen wraak. Dat geeft een gevoel van genoegdoening voor
de vernederingen die de mensapen dagelijks ondergaan in laboratoria,
circussen en dierentuinen. Het einde van The Rise of the Planet
of the Apes levert een mooi bruggetje naar de vervolgfilm
die er ongetwijfeld gaat komen, want de film is een hit. In ieder
geval is de apenrevolutie aanstaande in dat vervolg.
Treffend
omschreven door The New York Times als een amusante en
grappige film over de ondergang van de mensheid, is de rolprent
een aangename verrassing tussen de voorspelbare zomerfilms in
de bioscoop.
Ulrik
van Tongeren
The Rise of the Planet of the Apes (Warner), nu in de bioscopen.
Forever - October 02, 2011 - 01:28 pm Your article prefeclty shows what I needed to know, thanks!
Koen - August 20, 2011 - 04:00 am Super film , geen zinloze actie, maar een echt boeiend verhaal , een van de beste die ik al gezien heb, nu word het heel moeilijk om er nog een vervolg op te maken dat deze kan overtreffen!hij verveelde geen minuut....
