Filmblik 16 augustus 2011
Het
World Cinema Film Festival in Rialto Amsterdam biedt deze dagen
een grote diversiteit aan films uit de Derde Wereld. Veertig lange
en korte producties laten zien dat in Latijns-Amerika, Azië
en Afrika films gemaakt worden die de dagelijkse realiteit op
een pakkende manier verbeelden.
Behalve het competitieprogramma van negen films, staat het onderdeel
'Heart of India' centraal. Deze films staan ver af van Bollywood:
het zijn realistische films met hartverscheurende thema's, zoals
het kasteverschil, religieus geweld en armoede. Een van de hoogtepunten
van het programma is ongetwijfeld Dhobi Ghat (Mumbai
Diaries) van Kiran Rao, een caleidoscopisch verhaal over drie
personages. Het betreft een vrouw die een hoge bankiersfunctie
bekleedt, een schilder en een wasjongen. Ze raken verzeild in
een complexe driehoeksverhouding.

Dhobi Ghat
Dhobi Ghat is een mijmerend gefilmd verhaal dat op een
tedere wijze de wrede realiteit van Mumbai treft. Het kastesysteem
en de klassenverschillen zorgen voor een wrange en onontkoombare
realiteit. In een video-dagboek duikt een vierde personage op
die de schilder aantreft in zijn nieuwe appartement. De vrouw
in het dagboek vertelt een hartverscheurend levensverhaal. Zoals
zovelen kwam zij met hoop naar de grote stad, om in desillusie
te eindigen.
Datzelfde
lot treft de nederige en sexy wasjongen die filmster wil worden
en verliefd wordt op de rijke bankiersvrouw. Het kasteverschil
zorgt ervoor dat deze liefde nooit werkelijkheid kan worden, evenals
zijn droom als acteur. Kiran Roa heeft op een poëtische wijze
deze struggle for life vormgegeven. Mumbai is een duivelse
stad om in te overleven. De grootste stad van India, de deinende
mensenmassa's, de stank, de armoede en de rijkdom zijn op een
imposante wijze gevangen in Roa's camera.
Gandu
(Asshole) van regisseur Q, pseudoniem van Kaushik Mukherjee,
toont op hardvochtige wijze de onderbuik van India. Gandu
is een underground film die op dit moment niet vertoond kan worden
in India. Het is bovenal een cultfilm in de dop die iedereen wil
zien. De makers zijn momenteel in ernstig gesprek met de Indiase
filmkeuring. Het is een rolprent die bol staat van scheldwoorden,
expliciete sex en hallucinante drugs. Hoe zoiets ooit vertoond
kan worden in de bioscopen van India is de grote vraag.

Gandu
Gandu is een jonge knaap die zijn woede uit met zijn rapmuziek.
Toch heeft de film eerder een punk dan een rap uitstraling. 'Geen
toekomst' klinkt wanhopig in Ganu's rapsongs door. Hij sluit vriendschap
met een rickshaw rijder. Beiden dompelen zich onder in een orgie
van porno en hallucinante drugs. Na de eindtitels barst de film
pas echt los en gaat van zwart wit over in kleur.
Dergelijke
kunstige effecten herinneren aan het werk van de Franse filmregisseur
Godard, evenals de shockerende teksten die groot in beeld verschijnen.
Deze songteksten zijn tegelijkertijd subliem en schunnig, grensoverschrijdende
cinema ten voeten uit. Regisseur Mukherjee is een duivelskunstenaar
die acteert, schrijft en muziek maakt. Hij is een soort voorloper,
want er is een lichting jonge filmmakers in aantocht die aan de
poorten van de repressieve Indiase samenleving gaan rammelen.
Ulrik
van Tongeren
World Cinema Amsterdam in Rialto, t/m 21 augustus. Woensdag 17
t/m zaterdag 20 augustus gratis openlucht voorstellingen
op het Amsterdamse Maria Heinekenplein, vanaf 21.30 uur.
Behalve in Amsterdam is een selectie van festivalfilms te zien
in Rotterdam (Lantaren Venster, Utrecht ('t Hoogt), Focus (Arnhem),
Lumiere (Maastricht), Nijmegen (Lux) en Groningen (ForumImages).
Bezoek de website.
●
Meer
filmrecensies
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
Home
.
.
|