Het World Cinema Film Festival in Rialto Amsterdam biedt deze dagen een grote diversiteit aan films uit de Derde Wereld. Veertig lange en korte producties laten zien dat in Latijns-Amerika, Azië en Afrika films gemaakt worden die de dagelijkse realiteit op een pakkende manier verbeelden.

Behalve het competitieprogramma van negen films, staat het onderdeel 'Heart of India' centraal. Deze films staan ver af van Bollywood: het zijn realistische films met hartverscheurende thema's, zoals het kasteverschil, religieus geweld en armoede. Een van de hoogtepunten van het programma is ongetwijfeld Dhobi Ghat (Mumbai Diaries) van Kiran Rao, een caleidoscopisch verhaal over drie personages. Het betreft een vrouw die een hoge bankiersfunctie bekleedt, een schilder en een wasjongen. Ze raken verzeild in een complexe driehoeksverhouding.

Dhobi Ghat is een mijmerend gefilmd verhaal dat op een tedere wijze de wrede realiteit van Mumbai treft. Het kastesysteem en de klassenverschillen zorgen voor een wrange en onontkoombare realiteit. In een video-dagboek duikt een vierde personage op die de schilder aantreft in zijn nieuwe appartement. De vrouw in het dagboek vertelt een hartverscheurend levensverhaal. Zoals zovelen kwam zij met hoop naar de grote stad, om in desillusie te eindigen.

Datzelfde lot treft de nederige en sexy wasjongen die filmster wil worden en verliefd wordt op de rijke bankiersvrouw. Het kasteverschil zorgt ervoor dat deze liefde nooit werkelijkheid kan worden, evenals zijn droom als acteur. Kiran Roa heeft op een poëtische wijze deze struggle for life vormgegeven. Mumbai is een duivelse stad om in te overleven. De grootste stad van India, de deinende mensenmassa's, de stank, de armoede en de rijkdom zijn op een imposante wijze gevangen in Roa's camera.

Gandu (Asshole) van regisseur Q, pseudoniem van Kaushik Mukherjee, toont op hardvochtige wijze de onderbuik van India. Gandu is een underground film die op dit moment niet vertoond kan worden in India. Het is bovenal een cultfilm in de dop die iedereen wil zien. De makers zijn momenteel in ernstig gesprek met de Indiase filmkeuring. Het is een rolprent die bol staat van scheldwoorden, expliciete sex en hallucinante drugs. Hoe zoiets ooit vertoond kan worden in de bioscopen van India is de grote vraag.

Gandu is een jonge knaap die zijn woede uit met zijn rapmuziek. Toch heeft de film eerder een punk dan een rap uitstraling. 'Geen toekomst' klinkt wanhopig in Ganu's rapsongs door. Hij sluit vriendschap met een rickshaw rijder. Beiden dompelen zich onder in een orgie van porno en hallucinante drugs. Na de eindtitels barst de film pas echt los en gaat van zwart wit over in kleur.

Dergelijke kunstige effecten herinneren aan het werk van de Franse filmregisseur Godard, evenals de shockerende teksten die groot in beeld verschijnen. Deze songteksten zijn tegelijkertijd subliem en schunnig, grensoverschrijdende cinema ten voeten uit. Regisseur Mukherjee is een duivelskunstenaar die acteert, schrijft en muziek maakt. Hij is een soort voorloper, want er is een lichting jonge filmmakers in aantocht die aan de poorten van de repressieve Indiase samenleving gaan rammelen.

Ulrik van Tongeren

World Cinema Amsterdam in Rialto, t/m 21 augustus. Woensdag 17 t/m zaterdag 20 augustus gratis openlucht voorstellingen op het Amsterdamse Maria Heinekenplein, vanaf 21.30 uur.

Behalve in Amsterdam is een selectie van festivalfilms te zien in Rotterdam (Lantaren Venster, Utrecht ('t Hoogt), Focus (Arnhem), Lumiere (Maastricht), Nijmegen (Lux) en Groningen (ForumImages). Bezoek de website.

● Meer filmrecensies

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Home