Films over ouder worden met allerlei gevolgen van dien zijn zeldzaam. Gianni e le donne is een tragikomisch juweel waarin de mythe van de Latin Lover subtiel onderuit wordt gehaald.

Na Pranzo di Ferragosto (2008) heeft de Italiaanse regisseur Gianni Di Gregorio met Gianni e le Donne een soort vervolg, of wellicht, variatie gemaakt op zijn charmante debuutfilm. Het is een portret van een Italiaanse man die als begin zestiger zoiets als een late-life crisis doormaakt. Gianni, gespeeld door de regisseur van de film Di Gregorio, merkt dat vrouwen niet meer naar hem kijken. Hierdoor raakt hij in de put, voelt zich gevangen en geïsoleerd.

De mythe van de Latin Lover krijgt in deze film een flinke deuk. Italiaanse mannen worden geacht tot op hoge leeftijd vrouwenjagers te zijn. Gianni beseft dat dit voor hem er waarschijnlijk niet meer in zit. Desondanks doet hij onhandige pogingen tot flirten. De talloze aantrekkelijke vrouwen in zijn omgeving halen glimlachend hun schouders op: zij zien Gianni voornamelijk als een vaderfiguur.

Gianni is een getrouwde man met kinderen en met een ingeslapen huwelijk. Hij is allang met pensioen en houdt zich voornamelijk bezig met boodschappen doen en de hond uitlaten. En hij heeft veel te stellen met zijn bazige moeder van in de negentig die nogal bezitterig is. Dat maakt Gianni helemaal niet vrolijk, ouder worden is geen pretje.

Evenals zijn succesvolle vorige rolprent heeft regisseur Di Gregorio een melancholisch portret van een oudere man gemaakt. Toch kent de film ook vele droogkomische momenten, en zit vol warmte en tederheid. De duistere onderstroom van een man gevangen in een melancholiek isolement maakt de film wat scherper dan het luchtigere Pranzo di Ferragosto.

Laatbloeier Di Gregorio (1949) verdiende zijn sporen als assistent-regisseur en scenarioschrijver. Het lijkt erop alsof hij met zijn eerste twee films als regisseur een eigen genre gecreëerd heeft. Het zien van Gianni e le Donne geeft zeker een deja-vu gevoel. De regisseur speelt in beide producties de hoofdrol en heeft dezelfde Romeinse locaties en acteurs gebruikt, waaronder de 96-jarige Valeria De Franciscis die in beide films tamelijk hilarisch en scherp zijn moeder speelt.

Di Gregorio is dicht bij zijn eigen leefwereld gebleven; de autobiografische lading van zijn vertellingen is een feit. Een dergelijke beperking kan zowel de kracht als de zwakte van een film zijn. De uitspraak dat iedere regisseur in feite altijd dezelfde film maakt, was vroeger populair in cinefiele kringen. Maar Di Gregorio heeft zijn tweede film wel degelijk een iets andere toon en lading gegeven.

Geraffineerd en terloops stipt hij enkele sociale kwesties aan, hetgeen het verhaal diepte geeft. Niet alleen het machogedrag van de Italiaanse man komt aan de orde, maar ook de macht van de moeder over de zoon. De afhankelijke zoon is een typisch Italiaans fenomeen, want op eigen benen staan wordt steeds moeilijker in de huidige economische situatie in Italië. Het afdanken van ouderen zal de goede verstaander niet ontgaan. Deze ballast maakt Gianni e le Donne interessanter en scherper dan Pranzo di Ferragosta.

De bescheiden charme van Di Gregorio als acteur, die min of meer zichzelf speelt, is onmiskenbaar. Als regisseur doet hij hetzelfde. Zonder grote gebaren maakt hij subtiele en tedere films over het alledaagse leven in Italië. Dat hij gekozen heeft voor een open einde zonder gemakzuchtig happy end zorgt voor een toepasselijk slotakkoord.

Ulrik van Tongeren

Giovanni e le Donne (2011, Cinemien), vanaf 11 augustus in de bioscopen.

● Meer filmrecensies

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Henk - September 08, 2011 - 08:45 pm
niks aan

333 - August 10, 2011 - 07:45 pm
c

Home