Films
over ouder worden met allerlei gevolgen van dien zijn zeldzaam.
Gianni
e le donne is een tragikomisch
juweel waarin de mythe van de Latin Lover subtiel onderuit wordt
gehaald.
Na Pranzo di Ferragosto (2008) heeft de Italiaanse regisseur
Gianni Di Gregorio met Gianni e le Donne een soort vervolg,
of wellicht, variatie gemaakt op zijn charmante debuutfilm. Het
is een portret van een Italiaanse man die als begin zestiger zoiets
als een late-life crisis doormaakt. Gianni, gespeeld door
de regisseur van de film Di Gregorio, merkt dat vrouwen niet meer
naar hem kijken. Hierdoor raakt hij in de put, voelt zich gevangen
en geïsoleerd.
De
mythe van de Latin Lover krijgt in deze film een flinke deuk.
Italiaanse mannen worden geacht tot op hoge leeftijd vrouwenjagers
te zijn. Gianni beseft dat dit voor hem er waarschijnlijk niet
meer in zit. Desondanks doet hij onhandige pogingen tot flirten.
De talloze aantrekkelijke vrouwen in zijn omgeving halen glimlachend
hun schouders op: zij zien Gianni voornamelijk als een vaderfiguur.

Gianni
is een getrouwde man met kinderen en met een ingeslapen huwelijk.
Hij is allang met pensioen en houdt zich voornamelijk bezig met
boodschappen doen en de hond uitlaten. En hij heeft veel te stellen
met zijn bazige moeder van in de negentig die nogal bezitterig
is. Dat maakt Gianni helemaal niet vrolijk, ouder worden is geen
pretje.
Evenals
zijn succesvolle vorige rolprent heeft regisseur Di Gregorio een
melancholisch portret van een oudere man gemaakt. Toch kent de
film ook vele droogkomische momenten, en zit vol warmte en tederheid.
De duistere onderstroom van een man gevangen in een melancholiek
isolement maakt de film wat scherper dan het luchtigere Pranzo
di Ferragosto.

Laatbloeier
Di Gregorio (1949) verdiende zijn sporen als assistent-regisseur
en scenarioschrijver. Het lijkt erop alsof hij met zijn eerste
twee films als regisseur een eigen genre gecreëerd heeft.
Het zien van Gianni e le Donne geeft zeker een deja-vu
gevoel. De regisseur speelt in beide producties de hoofdrol en
heeft dezelfde Romeinse locaties en acteurs gebruikt, waaronder
de 96-jarige Valeria De Franciscis die in beide films tamelijk
hilarisch en scherp zijn moeder speelt.
Di
Gregorio is dicht bij zijn eigen leefwereld gebleven; de autobiografische
lading van zijn vertellingen is een feit. Een dergelijke beperking
kan zowel de kracht als de zwakte van een film zijn. De uitspraak
dat iedere regisseur in feite altijd dezelfde film maakt, was
vroeger populair in cinefiele kringen. Maar Di Gregorio heeft
zijn tweede film wel degelijk een iets andere toon en lading gegeven.

Geraffineerd
en terloops stipt hij enkele sociale kwesties aan, hetgeen het
verhaal diepte geeft. Niet alleen het machogedrag van de Italiaanse
man komt aan de orde, maar ook de macht van de moeder over de
zoon. De afhankelijke zoon is een typisch Italiaans fenomeen,
want op eigen benen staan wordt steeds moeilijker in de huidige
economische situatie in Italië. Het afdanken van ouderen
zal de goede verstaander niet ontgaan. Deze ballast maakt Gianni
e le Donne interessanter en scherper dan Pranzo di Ferragosta.
De
bescheiden charme van Di Gregorio als acteur, die min of meer
zichzelf speelt, is onmiskenbaar. Als regisseur doet hij hetzelfde.
Zonder grote gebaren maakt hij subtiele en tedere films over het
alledaagse leven in Italië. Dat hij gekozen heeft voor een
open einde zonder gemakzuchtig happy end zorgt voor een
toepasselijk slotakkoord.
Ulrik
van Tongeren
Giovanni
e le Donne (2011, Cinemien), vanaf 11 augustus in de bioscopen.
●
Meer
filmrecensies
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
Henk - September 08, 2011 - 08:45 pm niks aan
333 - August 10, 2011 - 07:45 pm c
Home
.
.
|