1 Ravage 22 februari 2011, Print | |||
|
Wanneer een kunstenaar zolang aan een stuk werkt is de kans groot dat het werk dusdanig wordt herkauwd dat de smaak is verdwenen. Zeker met de complexe melodielijnen en ritmestructuren in de zestien stukken, die naadloos in elkaar overlopen, wordt de kans nog groter dat de emotie binnen de muziek ver te zoeken is en dat het met name gaat om virtuositeit en techniek. Al helemaal als een groot deel van de muziek gemaakt is met digitale instrumenten. Bewerkt in de de computer bestaat de kans dat de muziek op de milliseconde muziek wordt geperfectioneerd. Vanwege de complexiteit heeft het enige tijd geduurd voordat de muziek op Whatever You Fancy Next mij te pakken kreeg. Easy listening is ver te zoeken in deze melodieuze reis. Het album bevat uiteenlopende sferen, van minimal tot filmmuziek voor thrillers, van complexe jazzy structuren tot barok en folk, van progressieve rock invloeden naar electronische experimenten met stem en radio. Het nummer Whether the Weather is een prachtige collage van diverse radiostemmen die ons trakteren op het weerbericht, ondersteund door orchestrale synthesizerpartijen. Een bijzondere reflectie op de Great British transfixation. Glijdende pianopartijen, met op de achtergrond bewerkte zangpartijen, gaan over in ingewikkelde jazz-achtige partijen met een schreeuwende saxofoon. Ik kan zo wel doorgaan, maar beter is om het conceptalbum zelf te doorgronden. Het meest bijzondere aan deze cd is dat ondanks de verschillende opnametechnieken in de loop der jaren en de persoonlijke ontwikkeling van Ron Geesin zelf, het album als één geheel klinkt en staat als een huis. Van geheel andere orde is de dubbel-elpee The Scars Remain van Maarten van der Vleuten. In vier delen verhaalt hij over wonden die worden geslagen door psychologisch of fysiek geweld, zowel in het persoonlijke leven als door de genocides aan het begin van de twintigste eeuw. Trauma's hebben invloed op het leven van het slachtoffer en kunnen leiden tot klachten als PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom). Veel mensen met PTSS-klachten geven een deel van hun pijn weer door op hun kinderen door de gespannen omgeving waarin zij opgroeien of door de wijze waarop hun ouders reageren op situaties die vergelijkbaar zijn aan de traumatiserende gebeurtenis. Maarten van der Vleuten is al jaren actief als producer van dance-muziek. Voor het label Tone Float maakt hij muzikale uitstapjes. Dit is zijn tweede release bij het label dat garant staat voor kwalitatieve muziek. Het werk van Van der Vleuten is claustrofobisch, gelaagd en afwisselend. Soundscapes nemen de luisteraar mee in de donkere krochten van de psychologische pijn en angst van het slachtoffer van oorlogsgeweld of het individu welke lijdt door de gebeurtenissen die hij of zij heeft meegemaakt. Als schril contrast staan de composities met tromgeroffel en blazers die met een hoog militaristische kracht vrolijk voortmarcheren. Voortglijdende drones en synthesizers zorgen voor meditatieve momenten. De muziek ontwikkelt zich steeds angstaanjagender en gewelddadiger. Elementen van het meedogenloze zoals in de muziek van Laibach zijn snel gelegd, maar het is minder militant en milder dan het werk van deze theatrale muzikanten. De muziek van Van der Vleuten wordt meer en mreer apocalyptisch; de last van de pijn blijft, de lijdende persoon is op zoek naar steun en vraagt zich af hoe hij kan omgaan met het leed dat hem is aangedaan. The Scars Remain windt geen doekjes om de gevolgen van ingrijpende gebeurtenissen op het mensenleven en vertaalt op indrukwekkende wijze hoe mensen dit beleven en ermee omgaan. 3 Seconds of Air zal 25 maart hun tweede album We are dusunder a dying sun presenteren in theater Luchtbal te Antwerpen. Het trio bestaat uit bluesgitarist Paul van der Berg, bassiste Martina Verhoeven en dronegitarist Dirk Serries. Hun eerste album is opgenomen in een kapel in Brecht tijdens een weekeinde in februari 2009. De muziek van het album The flight of song ontwikkelt zich traag. Op de promo 7" is sprake van meer muzikale progressie. Niet dat dit per se nodig is, want de trage drones op The flight of song zijn dusdanig intens dat het een waar genoegen is om opgenomen te worden in deze warme muzikale deken. De gitaarpartijen op We are dusunder a dying sun zijn meer afzonderlijk te onderscheiden en vloeien minder in elkaar over, al sluiten ze wel op elkaar aan. Maar goed, het zijn slechts zeven minuten die een tipje van de sluier oplichten. Hoe de muziek zich verder zal laten klinken, zal een aangename verrassing worden in theater Luchtbal. Jan Kees Helms
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - - pimpernel - March 09, 2011 - 06:21 am rbn - March 03, 2011 - 10:48 pm pimpernel - March 03, 2011 - 10:49 pm .
|
|