Eerdere muziekrecensies : 02-08-11 TheeAnnoying 28-06-11 Stromend geluid 08-06-11 Donkere gefilterde realiteit 24-05-11 Raaskallen 11-05-11 Terug in de tijd 17-04-11 Titels ter verwarring ende vermaeck 29-03-11 Pure filter 18-03-11 Liefde voor subtiel geluid 09-03-11 Liedjes om bij weg te dromen 22-02-11 Conceptueel Gevoel 16-02-11 Spaanse ongehoorzaamheid 01-02-11 Stilte na de storm 29-01-11 Weirde Noise? 13-01-11 Kan het nog gekker? 04-01-11 Moorden om te creëren? 16-12-10 Ultieme mix 07-12-10 Gesloten Ruimte 03-12-10 Gelaagde introspectie 11-11-10 Een eigen wereld 26-10-10 Musi-diversiteit 12-10-10 Vrolijke noten kraken 28-09-10 Korte droommomenten 14-09-10 Wrong speed 31-08-10 Zorgvuldig Experiment 18-08-10 Kritische geluidsschilderijen 04-08-10 Noorderlijke drones 16-07-10 Drie maal is scheepsrecht? 09-07-10 Sweet dreams versus dreams less sweet 30-06-10 Beeldende geluiden 18-06-10 Doe meer met minder 12-06-10 Grijze noise 28-05-10 Op geheel eigen wijze 19-05-10 Paper and Plastic 03-05-10 Vrije geluiden 25-04-10 Press the eject and give me the tape... 17-04-10 Pure muziek 05-04-10 Handmade Man 31-03-10 Nadja 26-03-10 De stem die niet verstomt 22-03-10 Krakende vinylgeluiden 16-03-10 Herbeleef de tijd 09-03-10 Dirk Serries ontwikkelt zich langzaam 04-03-10 Zilveren jubileum en nog steeds niet kapot

Een conceptueel album, zo wordt Kill Wasabi genoemd van de in Berlijn woonachtige Japanse muzikante Manami N. Dat klinkt in mijn oren meestal onheilspellend, omdat de muziek vaak omgeven wordt door tal van ideeën en betekenissen, die weer moeilijk te herleiden zijn in de muziek.

En inderdaad in de begeleidende tekst verhaalt Manami wat haar inspiratiebronnen zijn geweest om dit album samen te stellen. Gelukkig is dit allemaal terug te horen in de muziek waardoor deze een extra dimensie krijgt die past binnen het concept.

Manami N (Manami Nagahari) werkte eerst in een kantoor in haar geboorteplaats Niigata. Daarna verhuisde zijn naar Tokio en onder invloed van de creativiteit van deze stad begon zij als muzikant en speelde in verschillende bands als lead-zangeres of in een koor. Eind jaren '90 startte zij met het maken van computermuziek en begon met Kenji Yamazaki de band Kamomellia. Ze maaktenwerk voor games en dance-tracks.

Wasabi is een Japans kruid dat een typische versterkte smaak krijgt als deze gekookt wordt. In Japan noemen ze dat Wasabi wo Korosu: het vermoorden van Wasabi. Manami beschouwt dit album als een eerbetoon aan haar roots, maar ook als de verbeelding van haar artistieke standpunt: het vermoorden/elimineren van iets om te komen tot een betere kwaliteit.

Haar solo-album Kill Wasabi is echter moeilijk te omschrijven. Het bevat diverse stijlen die elkaar bij het eerste gehoor bijten, maar die door middel van verrassend gebruik van digitale electronische muziek en analoge muziekinstrumenten naadloos in elkaar overlopen. De stem van Manami is warm en verbindt haar muzikale spectrum op bijzondere wijze.

Het album start als een jazz-standard met een hoog nachtclub-achtig gehalte, compleet met strijkers en blazers. Vervolgens volgt een nummer met noisy geluiden die weer in easy-listening jazz overlopen en vice versa. Dit klinkt onwaarschijnlijk, maar zij weet het voor elkaar te krijgen dat er harmonie in deze muzikale werelden ontstaat.

Heya no naka werd samen met Mark Badur gecomponeerd. Het origineel bestaat uit strijkers en zang en wordt sterk beïnvloed door minimale muziek, met name door de stukken van Steve Reich uit zijn beginperiode. Een remix van dit nummer wordt uitgevoerd met blazers en is minder ritmisch, waardoor het karakter meer melancholisch is geworden.

Mijn favoriete nummer Kawaita Sabaku ('Ik ben in de woestijn') begint onheilspellend met electronische geluiden en een hartslag. Door de inbreng van strijkers en ritme-instrumenten wordt het langzaamaan melodieuzer. Alsnog wordt de verbeelding van dorst en isolatie in de woestijn prachtig omgezet in muzikale klanken.

Jan Kees Helms

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

pimpernel - January 08, 2011 - 09:33 pm
knars altijd weer verrassend

holger zuckay doet mijn het aan denken

.

Naar boven

Naar homepage