Filmblik - Ravagedigitaal 8 juni 2011 - Print deze pagina | |||
|
De nieuwe Nederlandse speelfilm Rabat handelt over drie jonge mannen van Marokkaanse afkomst die een reis per auto maken naar de gelijknamige stad in Marokko.
Rabat is gelukkig toch wat anders dan de gebruikelijke multiculti-komedies zoals Het Schnitzel Paradijs, Shouf Shouf Habib! en de Pizza Maffia. Het is een redelijk serieuze film over het volwassen worden van drie jonge Marokkaanse Nederlanders. Er zitten wat kluchtige momenten in, maar nergens worden de jongens met hun cultuur voor gek gezet. Het is een slimme zet om de film in de vorm van een roadmovie te gieten. De steeds wisselende landschappen en culture verschillen zorgen voor de nodige variatie. Hier geen slaapverwekkend geneuzel over de culturele kloof tussen allochtonen en autochtonen in Nederland, dat is in ieder geval verfrissend. De drie hoofdpersonen hebben geen integratiecursus nodig. Het zijn Nederlanders met een Marokkaanse achtergrond. De jonge regisseurs van Rabat, Jim Taihuttu en Victor Ponten van Habbekrats, maakten in 2009 de korte film Wolken met dezelfde hoofdrolspelers: Nasdrin Dchar, Achmed Akkabi en Chico Kenzari. Dat was een mooie oefening voor deze debuutfilm. Het is een super low budget productie gedraaid met Canon fotocamera's. Volgens de Filmkrant 300.000 euro, dat is een habbekrats voor een volwaardige speelfilm. Rabat weet het meest te bekoren met de ironische en lyrische terzijdes in het verhaal, als de film voor een moment het uitgesproken machogedrag van de hoofdpersonen laat rusten. Een paar prachtige kleine scenes met oude mensen geven het geheel adem en diepte. Het is trouwens wel moedig om een film te maken over personages die in essentie zelfzuchtig zijn. De melancholische toon van de film zorgt ervoor dat de personages niet irriteren. Vermoeiend zijn de jongens meestal wel. Soms vervallen ze namelijk in hun 'normale' thuisgedrag zoals een kruimeldiefstal en het in elkaar slaan van een nachtclubportier. Dan weer worden ze te grazen genomen door wantrouwende mensen met vooroordelen. De jongens maken daar geen grote zaak van, ze zijn het immers gewend. Gelukkig is hier geen sprake van woede over vermeende discriminatie, en dus geen vermoeiende politieke correctheid. Rabat is geen grootse film over het volwassen worden. Juist omdat de makers het drama summier en sober hebben gehouden, zonder grote gebaren, weet het de aandacht vast te houden. De drie hoofdrolspelers zetten met verve hun rollen neer. De productie straalt passie en gedrevenheid uit. Dat is nog steeds geen vanzelfsprekendheid voor een Nederlandse film. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
.
|
|