 |
Filmblik
- Ravagedigitaal 14 januari 2011
-  Print
deze pagina  |
||
|
Het vriendenclubje bestaat grotendeels uit dertigers, mensen die beseffen dat hun jeugd voorbij is. Ze lijken inmiddels vast te zitten in een web van leugentjes en het ontwijken van de realiteit. Hun doodzieke vriend ver weg in een ziekenhuis in Parijs schudt ze een beetje wakker, maar ze lijken vooral bezig te zijn met navelstaren. Enigszins hoogdravend heeft de 37-jarige regisseur Guillaume Canet zijn rolprent beschreven als een statement over zijn generatie. Als diepgravende analyse over het hedonisme en egoïsme van deze jonge generatie overtuigt de film niet ten volle. Het is aan de ijzersterke cast te danken dat de film toch twee en half uur weet te boeien en te ontroeren.
Max, de steenrijke restauranthouder heeft zijn vrienden gehuisvest aan het strand. Hij is de ultieme controlfreak die wordt gespeeld door de formidabele karakteracteur François Cluzet. Veel van het komische vuurwerk kan op zijn conto geschreven worden. Een ander opvallend acteertalent is de Franse filmicoon Marion Cottilard die de rol van Marie speelt, een kettingrokende en drinkende fatale vrouw. Les Petits Mouchoirs is een oeverloze praatfilm die soms lijkt voort te kabbelen, maar tevens veel rake momenten bevat. Canet blijkt met zijn derde film een regisseur te zijn acteurs alle ruimte geeft, waardoor het een overtuigende ensemblefilm is geworden. De acteurs kennen elkaar door en door, hetgeen het geheel een authentieke en warme uitstraling geeft. De geluidsband met Engelstalige popsongs vormt een fraaie ondersteuning.
Het is tevens een merkwaardige af en toe een wat onevenwichtige speelfilm, maar die desondanks geen moment verveelt, mede omdat de vertelling terloops een fraai tijdsbeeld geeft van Frankrijk anno 2010. De welvarende dertigers zijn aan de ene kant groen met hun biologische voeding, aan de andere kant ware hedonisten met hun dure auto's. Dergelijke hypocrisie is een teken van deze tijd. Zo ook met hun hooggestemde vriendschapsbanden en idealen. Terwijl hun vriend Ludo vecht voor zijn leven in het ziekenhuis, houden ze vast aan hun jaarlijkse uitje aan de Franse kust. Daar wringt iets. Deze pijnlijke gespletenheid wordt treffend verbeeld in de film. Dat de productie al vijf miljoen bezoekers trok in Frankrijk zou het bewijs kunnen zijn dat de thematiek de grote massa aanspreekt. Of is het succes uitsluitend te danken aan de uitstekende acteurs? Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
AC
|
|
