 |
Filmblik
- Ravagedigitaal 14 mei 2011
-  Print
deze pagina  |
||
|
Het zevende Latin American Film Festival (LAFF) in Utrecht trok 13.500 bezoekers, evenveel als vorig jaar. Het festival scoort hoog qua sfeer en toegankelijkheid. Of we werkelijk de beste Latijns-Amerikaanse films van dit moment te zien hebben gekregen, blijft de vraag.
In Post Mortem wordt het militaire geweld van Pinochet suggestief, bijna terloops verbeeld, met name via de geluidsband. De lijken in het ziekenhuis waar hoofdpersoon Mario (Alfredo Castro) als assistent van de patholoog-anatoom werkt, stapelen zich in snel tempo op. Op een bepaald moment komt het lijk van president Salvador Allende voorbij, wiens doodsoorzaak door de militairen als zelfmoord geregistreerd moet worden.
Regisseur Larrain probeert in zijn recente films het traumatische Chileense verleden van zich af te filmen, en gebruikt daar in de kantlijn van het verhaal een flinke scheut gitzwarte humor voor. Zijn filmstijl is tergend afstandelijk met inventief en briljant uitgewogen camerawerk. De morbide realiteit van het Chili van 1973 wordt pijnlijk tastbaar gemaakt. Elk jaar kan vastgesteld worden dat de Argentijnse cinema het LAFF domineert. Het is een feit dat de Argentijnen de beste films op het Latijns-Amerikaanse continent maken. Dit jaar stond de getalenteerde Argentijnse regisseur Pablo Trapero centraal met een retrospectief van zijn zes films. Trapero is een van de belangrijke figuren van de Nieuwe Argentijnse film die begin jaren '90 ontstond. Sociale betrokkenheid is een belangrijk kenmerk van het werk van Trapero. Zijn debuutfilm uit 1999, Mundo Grúa, over het leven en werk van een kraandrijver toont al overtuigend de sociaal-realistische onderstroom in zijn films. Zijn nieuwste film Carancho is een spannende en beklemmende thriller die een mooie samenvatting geeft van belangrijke thema's in zijn werk.
De rolprent handelt over een advocaat die achter verkeersslachtoffers aanjaagt met het doel om verzekeringsbedrijven op te lichten. Argentinië wordt jaarlijks geteisterd door 8.000 dodelijke en 120.000 gewonde verkeersslachtoffers. Er schijnt een heuse industrie rond de schadeclaims te bestaan. Carancho betekent Gier. De fantastische Argentijnse acteur Ricardo Darin is Sosa, de gier van de filmtitel. Sosa is een in essentie fatsoenlijke man die op zijn manier goed probeert te doen, ondanks zijn corrumperende baan. De film tekent zijn helletocht en poging om loutering te vinden. Sosa is een typische Trapero hoofdpersoon. Carancho is een heftige rolprent met veel brekend glas en bloedende slachtoffers als gevolg van verkeersgeweld. In een hectisch tempo worden de schaduwkanten van de Argentijnse samenleving belicht. Post Mortem en Carancho zijn complexe films die veel vragen van de toeschouwer. Distancia daarentegen van Sergio Ramirez is het voorbeeld van een film waar met een simpel verhaal maximaal effect behaald wordt. Distancia sprak het publiek aan en was met uitverkochte zalen een onverwachte en verdiende festivalhit.
De pijn van de inheemse bevolking betreft niet alleen de burgeroorlog, die van 1960 tot 1996 duurde, maar ook de eeuwenlange onderdrukking door de Ladino's, de niet-Maya's. Regisseur Ramirez heeft dit aangrijpende verhaal sober en eenvoudig verbeeld, de beeldtaal is gebaseerd op Maya schilderijen. Hij gebruikte amateurs voor de rollen, hetgeen de film een overtuigend authentieke sfeer geeft. In al zijn eenvoud is Distancia een meeslepende en aangrijpende filmervaring geworden. Ramirez, zelf Ladino, is erin geslaagd het pijnlijke verleden bespreekbaar te maken en de Maya's het respect mee te geven die ze verdienen. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
.
|
|
