Filmblik - Ravagedigitaal 17 maart 2011 - Print deze pagina | |||
|
De Amerikaanse film Blue Valentine is een pijnlijke en rauwe ontleding van een huwelijk. Het is een voor Amerikaanse begrippen moedige poging om een romantisch drama zonder happy end te maken.
De gedrevenheid van de regisseur is af te lezen aan het resultaat. Blue Valentine is met uiterste inzet en overtuiging gemaakt. Ook de inzet van beide hoofdrolspelers is bewonderenswaardig. Ryan Gosling speelt Dean, een klusjesman, die waarschijnlijk te losjes leeft voor zijn serieuze partner Cindy (Michelle Williams), die als verpleegster werkzaam is in een ziekenhuis. De film belicht de onvermijdelijke ondergang van een huwelijk. Het tekent de verwijdering tussen Dean en Cindy, terwijl hun vier-jarig dochtertje niets in de gaten lijkt te hebben. Deze verwijdering gaat gepaard met veel geruzie en verwijten. Afwisselend zijn er scènes te zien waarin de gelukkige begintijd van het huwelijk wordt getoond. Het lichtvoetige geluk en de pijnlijke neergang van het huwelijk zetten contrasterend het geluk en ongeluk in de verf. Zonder deze uitweidingen zou de film moeilijk te ondergaan zijn. Toch wringt er een zekere schematische overdaad. Dat maakt vooral het eindspel van het verhaal onnodig bot en hard. Het feit dat de film alleen het euforische begin en het einde van de relatie laat zien, zonder de tussen liggende periode, maakt het geheel enigszins monotoon. De harde confrontaties tussen beide echtelieden maken de film niet tot makkelijk kijkvoer. Het was wellicht de bedoeling van de regisseur om zo rauw en realistisch mogelijk de onttakeling van een huwelijk te tonen. Het is bepaald geen subtiele film geworden. De vertelling schreeuwt om het tonen van tederheid en warmte, maar dat zit er te weinig in. Waar het op neer komt is dat Blue Valentine meer een film is om te bewonderen, dan om van te houden. Vreemd trouwens dat Michelle Williams zo weinig weet te overtuigen in relatiedrama's, terwijl ze zo indrukwekkend acteert in Wendy and Lucy (2008). Haar zeurderige en eindeloze geklaag als Cindy begint op een bepaald moment op de zenuwen te werken. Dan is het niet zo vreemd dat Dean de draad kwijtraakt, en het ook niet meer weet. Ryan Gosling weet evenzeer net niet zijn gebruikelijk hoge acteerniveau te halen. De film is met veel improvisatie tot stand gekomen, hetgeen de spontaniteit van de acteurs ondergraaft. Dat zorgt er mede voor dat Blue Valentine geen meeslepende filmervaring oplevert. Er wringt iets tussen de ingenieuze schematische structuur van de film en het als levensecht bedoeld acteren van de hoofdrolspelers. Verfrissend en baanbrekend is Blue Valentine in ieder geval, maar na afloop blijft er bij de kijker een tergend gevoel van teleurstelling hangen. Er zit te weinig tederheid en hoop in, het pessimisme van de film bezorgt de kijker een hol gevoel. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
.
|
|