mijn
hut
wierook hangt als een lichte waas in de kamer
kaarslicht en tere lampen branden
tot diep in de nacht
muziek staat aan
soms hard, dan weer zacht
het is er aangenaam vertoeven
toch
is mijn huisje verdwenen
voorgoed weggevaagd uit mijn leven
zwervend door het buiten
schrei ik heel wat tranen
tracht het verleden te vergeten
te leven in het heden
met al zijn moois en heerlijkheden
ik heb daarvan geen spijt
het is alleen dat ik momenten mis
even teruggaan naar mijn zelf, mijn ik
het alleen zijn in alle eenzaamheid
hier
zit ik dan te klagen
terwijl mijn lief hard zwoegt
om mij zoveel mogelijk te behagen
gelukkig zijn wij weer op zoek
vinden wel een stukje grond
met daarop een piepklein huisje
een huisje aan een beekje?
met dag en nacht zacht geklater
van kabbelend water
zo komt uiteindelijk alles weer goed
-
- - - - - - - - -
Overige
fotogedichten:
10-12-12 Twix
03-12-12 het paard
13-11-12 | |