
vrouw
en paard
haar gelaat ziet bleek
haar vermoeide ogen verloren
reeds hun glans
hoe
zij ook spartelt om
het leven bij te houden
met moeite lukt het haar
de schijn op te houden
zij
is zwak door pijn
zij is eenzaam
de
dagelijkse gang naar
het paard
houdt haar op de been
elke
dag wacht het dier
ongeduldig op haar komst
elke
dag brengt zij hem appels
wat oud brood
loopt met het paard
borstelt zijn vacht
zijn dikke staart tot hij glanst
pas
als hij tevree de nacht
ingaat omhelst zij hem
ter afscheid
zacht
schuifelt zij door de nacht
morgen zullen de vrouw en
het paard weer samen zijn
-
- - - - - - - - -
Overige
fotogedichten:
10-12-12 Twix
03-12-12 het paard
13-11-12 | |