![]() |
1Ravagedigitaal
18 januari 2010dd![]() ![]() |
|||
|
Visieloos Mijn tweede column over taal. Op de een of andere manier heeft dit fundamentele raamwerk in onze wereld me te pakken gekregen. Wanneer vernauwt taal, en wanneer verrijkt ze? Hoe zou de wereld eruit zien als we geen taal hadden? Als we geen woorden gebruikten om de wereld te beschrijven zoals we die zien, binnen ons, buiten ons. Hoe zou politiek werken? Welke vreemdheden zouden uit onze maatschappij verdwenen zijn, welke zouden er zijn bijgekomen? Zou men minder hypocriet zijn? Taal bracht vooruitgang. Dankzij communicatie konden ideeën worden overgebracht van de ene generatie op de andere. Later ook in geschrift. Nu worden beelden steeds belangrijker. Waar ik ook op zoek naar ben, is hoe onze ervaring wordt beheerst door taal en woorden. En onze gedachten. Denken we in woorden? Denken we in concepten die woorden overstijgen? Of is ons denken een eigen wereld op een intern wit doek, en doen woorden er niet toe? Hoe zit het met emoties? Worden die gekanaliseerd door concepten als 'vrees, hoop, jaloezie en blijdschap'?
Ik heb er weinig mee. Niet omdat ze soms niet interessant zijn, maar omdat ze zo vaak pretenderen hét model te zijn dat waar is, terwijl het altijd een model blijft: een versimpeling van diezelfde werkelijkheid. Socialisme is dat, darwinisme, of de drie 'wetten' van de thermodynamica. Prachtige theorieën en modellen die veel verklaren, die een hoop inzicht kunnen geven en soms nog meer verblinden. Want neem één woord, neem één model, neem één stroming als uitgangspunt, en je verliest al die andere blikken die zo waardevol kunnen zijn. Bestaat die ene blik, dat perspectief dat niet gevormd is? Dat eeuwig veranderende filter in interpretatie, dat er even niet is? Dat je naar de werkelijkheid kan kijken zoals hij is? Zou dat kunnen? Zou dat beter gaan zonder taal te kennen? Of is het een fabel dat dit überhaupt kan? Een niet te vervullen wens, omdat onze geest nu eenmaal altijd een subject of filtertje gevoerd krijgt? Ja, door wie eigenlijk? Stel je groeit op zonder opvoeding, op een desolate plek. Je leert jezelf onderhouden, en je leert de verschillende eetbare vruchten te onderscheiden die je in leven hebben gehouden. Hoe sla je dat op zonder dat je taal ontwikkelt? Vooral met beelden, zo vermoed ik. Bij het zien van de bloem van een boom onderscheid je het van de rest van de flora, met een ander beeld. Alleen al het feit dat je het hebt onderscheiden, toont aan dat je een filtertje gebruikt. Is voor het zien van de werkelijkheid zoals die is dan een lege geest nodig? Het lijkt me heerlijk om te denken met een lege geest. Een nieuw geboren ziel, een onbeschreven blad. Geen geculturaliseerde blauwdrukken over hoe iets moet of hoe je je moet gedragen. En je dan als kind voelen en je overal over verbazen. Nog wat meer dan nu al het geval is. Philip de Wolf
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
100% kierewiet - February 15, 2010 - 08:41 pm 100% kierewiet - January 25, 2010 - 01:00 pm Maarten - January 22, 2010 - 08:52 am .
|
|