Joy
Dat
de in de bioscoop geflopte en door weinig mensen geziene film Joy
van Mijke de Jong tijdens het Nederlands Filmfestival (NFF) zeven nominaties
heeft gekregen in het kader van het Gouden Kalf, zorgde voor deining.
Onsmakelijk en oncollegiaal was het pleidooi van regisseur Martin Koolhoven
om het Gouden Kalf voor de beste film niet aan Joy uit te reiken,
maar aan een succesvolle publieksfilm.
De
prijs voor een publieksfilm als Komt een vrouw bij de dokter
zou volgens Koolhoven beter zijn voor de Nederlandse film. Hopelijk
bezwijkt de jury niet voor een dergelijke enge kruideniersmentaliteit.
Kleine, kwetsbare en bijzondere films verdienen wel degelijk waardering.
Hopelijk krijgt Joy
een heruitbreng in de bioscoop zodat het publiek zelf kan oordelen.
Veel
discussie trouwens over de toekomst van de Nederlandse arthousefilm
die wel eens zou kunnen sneuvelen door bezuinigingen van het nieuwe
kabinet. Feit is dat er wel eens wat meer geld en ondersteuning mag
komen voor de niet-commerciële film. Speelfilms over de sociale en politieke
situatie waarin de tijdsgeest weerspiegeld wordt, zijn er veel te weinig
in dit land. Documentaire filmmakers hebben in dat opzicht een voorsprong
genomen. De documentaires maakten ook dit jaar meer indruk.
Richting
West
Het zou jammer zijn als er alleen maar Nederlandse verfilmingen van
succesvolle boeken en jeugdfilms te zien zouden zijn in de bioscoop.
Het dreigt wel die kant op te gaan. Landen als Denemarken en Zweden
bieden wél de broodnodige ondersteuning voor de artistiek hoogwaardige
film. Verfilmingen van succesboeken van Helen van Rooyen en Saskia Noort
zijn nu eenmaal niet de films die Nederland internationaal op de kaart
zetten.
Het
NFF kende dit jaar een paar verrassende premières. Nicole van Kilsdonk
verraste met haar Richting
West. Susan Visser speelt Claire, een alleenstaande 38-jarige
moeder die een druk leven heeft, en heen en weer geslingerd wordt tussen
haar ex en nieuwe minnaar. Ze probeert een balans te vinden tussen werk,
moeder zijn en een sociaal leven. Het is een treffende schets van het
leven in een grote stad als Rotterdam. De terloopse wijze waarop een
dergelijk vrouwenleven is weergeven, werkt verfrissend. Gek eigenlijk
dat filmmakers zelden op het idee komen het hier en nu in onze roerige
samenleving te vangen.
Geheel
andere koek is Majesteit van regisseur Peter de Baan. Het is
een lichtelijk melodramatische rolprent over het leven, de dromen en
herinneringen van koningin Beatrix. Peter Baan en scenarioschrijver
Ger Beukenkamp maakten eerder De Kroon en de Prins en het meisje
over het koningshuis. Dat is geen overtuigende film, Majesteit
is een veel beter.
Majesteit
Feitelijk handelt Majesteit
over de ondergang van de monarchie. Subtiel wordt getoond hoe het koningshuis
in een sterfhuis is veranderd. Op Prinsjesdag, een jaar na de dood van
Claus, worstelt Beatrix met de troontrede. Ze botst met minister-president
Balkenende over veranderingen in de tekst. Knap dat de makers, met veel
giswerk, een scherpe blik op het leven achter de schermen van de Oranjes
hebben gemaakt.
Carin
Crutzen, die eigenlijk niet op Beatrix lijkt, speelt haar rol ijzersterk.
Enig gemis is dat ze het stuurse van Beatrix nog scherper had kunnen
treffen. Wat aankomt is dat Beatrix een verbitterde oude vrouw is, gevangen
in haar herinneringen aan de gelukkige jaren met prins Claus. Het gehakketak
over haar opvolging is tamelijk hilarisch.
Op
details valt wel wat af te dingen. Toch is het een overtuigend scherpe
en politiek geladen film over ons stervend koningshuis geworden. Majesteit
komt er bekaaid af wat betreft Gouden Kalf nominaties, alleen Jeroen
Willems als Claus heeft een nominatie. De woede van producent San Fu
Maltha over deze geringe waardering in diverse tv-programma's, was heerlijk.
Een beetje reuring hoort op dit NFF.
Ulrik
van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
Martin Koolhoven - October 03, 2010 - 01:08 am
Wat hier staat is niet een goede weergave van mijn mening, zoals die naar voren kwam in DWDD. Nergens heb ik gezegd dat het Gouden Kalf per se moet gaan naar een succesvolle publieksfilm.
Overigens heb ik de producenten en regisseusse van Joy een felicitatie gestuurd.
Mijn mening zoals ik die in een mailwisseling met Eddy Terstall verwoordde, vlak na het bekendmaken van de nominaties:
http://www.cineville.nl/magazine/martin-eddy-4
Niks onsmakelijks aan.
.
Naar
boven
Naar
homepage
|
Print
deze pagina 