 |
1Ravagedigitaal
20 januari 2010dd Print
deze pagina  |
||
|
Zulke rollen zouden een specialisme van haar genoemd kunnen worden. Toch vervalt ze nooit in routine of gemakzucht. Haar doorleefde vertolking als Anne in Villa Amalia maakt de film memorabel. Dit is typisch een vertelling waar de kijker zich volledig kan concentreren op het acteerwerk van Huppert. Hoe ze zo'n rol opbouwt en uitbouwt is op zich al een fascinerend schouwspel. Het verhaal is op het eerste gezicht simpel. Wanneer Anne ontdekt dat haar man Thomas (Xavier Beauvois) overspel pleegt, slaan bij haar de stoppen door. Ze breekt met hem, verkoopt haar appartement en bezittingen, gooit haar gsm weg en verandert haar uiterlijk radicaal. Alles wijst erop dat ze een totale uitwissing van haar bestaan wil zien te bewerkstelligen.
Anne gaat op reis en belandt via België en Duitsland op een Italiaans eiland waar de villa van de filmtitel zich bevindt. De relaties met de mensen die ze onderweg ontmoet, worden niet uitgediept. Zelfs haar relatie met een jeugdvriend (Jean-Hugues Anglade) die af en toe in de film opduikt, blijft schimmig. Waar de vertelling voornamelijk over gaat is de transformatie die Anne doormaakt. En dat is geen simpel, eenduidig verhaal. Dat roept vragen op over de identiteit van een mens. Is het mogelijk om alle schepen achter zich te verbranden, om zichzelf te herscheppen in een ander wezen? Bestaat er zoiets als werkelijk met een schone lei beginnen? Of Anne in haar zelf gekozen eenzaamheid een totale hergeboorte kan doormaken, laat de film in het midden. Voor Villa Amalia bewerkte de Franse regisseur Benoît Jacquot de gelijknamige roman van Pascal Quignard tot filmscenario. Het verhaal van een vrouw die alle schepen achter haar verbrandt doet denken aan de Nederlandse film Nothing Personal van Urszula Antoniak. In beide films zoeken de vrouwelijke hoofdpersonen de eenzaamheid om zichzelf terug te vinden.
Al gaat het in Villa Amalia om een vrouw van middelbare leeftijd, en in Nothing Personal om een jonge vrouw, toch is de thematiek frappant gelijk. De uitwerking echter verschilt; de Franse film heeft een meer intellectuele lading en is verfijnder dan de Nederlandse versie die rauwer en aardser is. Dat de thematiek van het opnieuw beginnen, herboren worden, naadloos in deze ontwortelde tijdgeest past, staat buiten kijf. Regisseur Jacquot werkte voor de vijfde keer met Huppert. De 62-jarige veteraan houdt van verhalen over zelfontdekking. In de vorige film van Jacquot L'Intouchable (2006) ging zijn hoofdpersonage, een jonge vrouw, helemaal naar India om haar biologische vader te zoeken. Dat leverde een nogal chaotische film op, de filmmakers gaan bij tijd en wijle kopje onder in een schilderachtig India. Misschien omdat Jacquot dichter bij huis is gebleven, is dit een overtuigender film geworden. Het verhaal wordt tamelijk fragmentarisch verteld, allerlei informatie wordt de kijker onthouden. Zelfs het jeugdtrauma van Anne over haar jong overleden broer wordt niet uitgewerkt. Dat de vertelling soms teveel ontaardt in mysterieus gepuzzel, maakt het niet tot een gemakkelijke kijkervaring. Maar met een actrice als Isabelle Huppert in de hoofdrol valt er toch veel te genieten. Als de afstandelijke koele vrouw die ook in staat is tot impulsief en emotioneel gedrag, zet Huppert voor de zoveelste keer een onvergetelijke en adembenemende rol neer. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
|
|
