David
Bailey, Four Beats to the Bar and No Cheating
Het
IDFA documentairefestival is halverwege het programma aanbeland. Vandaag
aandacht voor David Bailey, Four Beats
to the Bar and No Cheating van regisseur Jérõme
de Missolz en Sta me bij! van
Monique Lesterhuis en Suzanne Raes.
Veel documentaires op het IDFA duren 90 minuten of langer. Soms is dat
te lang, dat overkomt de beste documentaires. David
Bailey, Four Beats to the Bar and No Cheating van regisseur
Jérõme de Missolz is een bezienswaardig portret van de Britse fotograaf.
Bailey is een interessante man met een imposant oeuvre aan fotografie
en beeldende kunst.
Toch
begint de documentaire na een uur te trekken. We hebben dan zo'n beetje
alles over Bailey's baanbrekende fotografie en bewogen leven mee gekregen.
En dan duurt de film nog een halfuur, zonde. Dit gebeurt te vaak bij
documentaires. Ware meesters als Frederick Wiseman en Errol Morris weten
deze valkuil te omzeilen omdat ze altijd een verrassing in petto hebben.
Documentaires
van 50 minuten dwingen de filmmaker tot kernachtigheid en een economische
verteltrant. De Nederlandse documentaire Sta
me bij! van Monique Lesterhuis en Suzanne Raes is een mooi voorbeeld
hiervan. In deze korte tijdsspanne hebben de maaksters het uiterste
uit hun onderwerp gehaald.
Sta
me bij!
Sta me bij! handelt over de relatie tussen klantmanagers en hun
cliënten van de sociale dienst in Zutphen. Met de aankomende ingrijpende
bezuinigingen in de sociale sector is het een onderwerp met een priemende
urgentie. De sociale werkers worstelen dagelijks met de taak om cliënten
de uitkering uit te laten stromen en aan het werk te krijgen.
Zutphen
heeft bijna duizend bijstandsgerechtigden, een belangrijk deel daarvan
zit al jaren in de uitkering. Klantmanagers hebben weinig speelruimte
omdat ze gebonden zijn aan regelgeving. Tegenwoordig zitten de meeste
cliënten in een re-integratietraject dat moet leiden tot betaald werk.
In
de documentaire staan twee consulenten centraal. Debbie, die de zakelijke
aanpak heeft en haar cliënten zo snel mogelijk aan het werk wil hebben.
Bruno is meer ervaren en betrokken, en daarom wat soepeler dan zijn
collega. Dat zijn in feite twee conflicterende werkmethoden binnen dezelfde
smalle marges.
Sta
me bij!
Cliënt Thomas is een lastige klant voor Bruno. De jonge man zit óf in
de gevangenis óf in de uitkering. Een typisch voorbeeld van een veelpleger.
De vraag is dan of er werk gestoken moeten worden in een dergelijk schijnbaar
hopeloos geval. Grote vraag is of de sociale dienst zich in moet zetten
voor de kansrijken of de hopelozen. Bruno doet zijn best en helpt de
weerspannige Thomas zelfs aan een nieuwe woning, waar hij aan het einde
van de documentaire alweer uitgezet is.
Wat
Sta me bij! duidelijk maakt, is dat er geen gemakkelijke oplossingen
zijn voor complexe sociale problemen. Het nieuwe kabinet gaat de bijstandsuitkeringen
fors verlagen om meer mensen aan het werk te krijgen. Vraag is of de
cliënten uit de documentaire hiermee geholpen zijn. Want de sociale
en psychologische problemen die deze mensen kwellen zijn enorme hindernissen
voor hun terugkeer op de arbeidsmarkt.
De
filmmakers hebben met compassie en vasthoudendheid de ingewikkelde dilemma's
inzichtelijk en invoelbaar gemaakt. De regisseuses noemden het meesterwerk
Welfare van Frederick Wiseman als hun grote voorbeeld. Ze hebben
dezelfde werkmethode als Wiseman gehanteerd, de zogenoemde fly on
the wall methode, waarbij de filmmakers onzichtbaar zijn. Dat heeft
tot een fraaie en diepgravende documentaire geleidt.
Ulrik
van Tongeren
IDFA, tot en met 28 november in Amsterdam. De website.
Deel 1 vind je hier
, deel 3 hier
en deel 4 hier.
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
onozel - May 01, 2011 - 01:22 am
Wat is dit voor onleesbaar en onbegrijpelijk taalgebruik. leer eerst goed schrijven voordat je deze onzin neerkalkt
kotser - April 29, 2011 - 12:23 am
Arbeit macht frei ofzo ?
Zitten gewoon paar bij die niet helemaal in hun vel zitten.
B.v. jongen die met veel plezier 5 dagen onvrijwilligerswerk in speelgoedwinkel deed. Madame Debbie vind dat hij veel nuttiger dozen kan vouwen, met behoud van uitkering.
Maar waarom dan niet minstens een salaris voor dit geestdodende zinloze "werk".
Het is weer helemaal 30-er jaren.
Werkverschaffing.
Als De Vrouw 2 uurtjes gaat werken, moet heel leuk zijn, iedereen moet met -haar- prive rekening houden, ze moet verlof voor dit en dat, krijgt ze als een bijstandsuitkering bovenop salaris van haar man en zijzelf om dat ze b.v. 3 stuks broed in voor na tussenschoolse opvang stopt die vervolgens van de ene tussenopvang naar de andere met busjes en taxis worden vervoer. Gratis luiers en voer en ooow oow "het is zo duur".
Zag ook niet in waarom die ene man zo nodig dozen moest gaan vouwen, zijn ze bij de soc dienst dan zelf ook al zo stompzinnig dat ze niets beters kunnen bedenken ?
Aardbeien plukken als loswerkman weggooi tijdelijke arbeid aanhoudend op de knieen in regen en blakerende zon tegen hongerloon, zelfs SP beschouwt dit nu al als passende arbeid. Ook aldaar vinden ze dat iedere Vrouw voor iedere worp 1 jaarsalaris moet krijgen alsof Het Gezin soweiso al geen molensteen van de samenleving der alleenstaande man en vrouw is .
.
Naar
boven
Naar
homepage
|
Print
deze pagina 