|
Het IDFA documentairefestival is in volle gang. Vandaag aandacht voor
Homeland van regisseur George Sluizer en
The Good Life van Eva Mulvad.
Met Homeland levert de 78-jarige George Sluizer een felle aanklacht
tegen Israël en een gloedvolle liefdesverklaring aan de Palestijnen.
De documentaire is het laatste deel in een vierluik over twee Palestijnse
families. Eerdere delen werden in 1974, 1978 en 1983 door hem gemaakt.
De
documentaire is opgezet als een weerzien met beide Palestijnse families:
Hammad, een groot islamitisch gezin met tien kinderen, en het christelijke
gezin Jadda. Het trieste lot van de Palestijnen wordt uitvoerig uit
de doeken gedaan. Zowel leden van de Palestijnse families in Palestina
als in het buitenland komen aan het woord. Sluizer spoorde zelfs een
belangrijk familielid op in Columbia. De verloren hoop van de familieleden
om ooit terug te keren in hun geliefde Palestina tekent deze ontmoetingen.
Er
komt geen vredige gemeenschappelijke toekomst, zegt de regisseur aan
het eind van de documentaire. Voorts geeft Sluizer uitvoerig zijn mening
over het Israëlisch-Palestijnse conflict. Met een eenzijdige blik heeft
hij in Homeland een soort geschiedenis over dit bewogen conflict
verwerkt. Hiermee voegt Sluizer zich in het rijtje Europeaanse filmmakers
en activisten die zich hartstochtelijk bezighouden met de Palestijnse
zaak.
De regisseur is bijna de gehele documentaire in beeld. Bovendien levert
hij de commentaarstem, hetgeen Homeland
tot een zeer persoonlijke documentaire maakt. Om de paar minuten citeert
hij een Israëlisch politiek
leider, zoals Ariel Sharon, met de gruwelijkste citaten die te vinden
zijn. Bijvoorbeeld die waarin opgeroepen wordt om de Palestijnen uit
te roeien als ongedierte. Als klap op de vuurpijl heeft Sluizer een
denkbeeldige monoloog met een in een coma verkerende Sharon. "Was
je maar in Auschwitz gestorven", voegt hij hem toe. Een groot deel
van Sluizer's familie kwam in dit concentratiekamp om.
De
woede van Sluizer tegen de Israëliërs is verschroeiend. Om nog een beetje
beide kanten van de zaak te tonen, brengt hij een paar uiterst onsympathieke
Israëliërs in beeld. Daarmee is Homeland een extreem eenzijdige
documentaire geworden waarin de complexiteit van het conflict tussen
Israël en de Palestijnen volledig verloren gaat. Het is te begrijpen
dat Sluizer van zijn Palestijnen houdt, de Palestijnen in de film zijn
warme sympathieke mensen, maar hij heeft hen gebruikt om zijn harde
betoog tegen Israël te ondersteunen. Edoch, mensen die Homeland
propaganda vinden, noemt Sluizer een beetje dom.
Toch
bevat de documentaire een moment dat indruk maakt, namelijk de verpulvering
van een Palestijns huis door een bulldozer. Nu komt de gedreven filmmaker
in actie, was de rest van de documentaire maar van een dergelijk niveau.
Het is ontluisterend om te zien dat een gerenommeerd regisseur als Sluizer
een dergelijk pamflet zonder nuances heeft afgeleverd. Desondanks won
Homeland de prijs van beste documentaire op het Abu Dhabi Film
Festival eerder dit jaar.
De
regisseur van onder meer Spoorloos (1988) en Utz (1992)
werd een paar jaar geleden getroffen door een slagaderlijke bloeding
en is sindsdien slecht ter been. Zijn slechte fysieke toestand was een
stimulans om deze documentaire te maken, jammer genoeg waarschijnlijk
zijn laatste film. Begin januari 2011 zal de documentaire in de filmhuizen
vertoond worden.
Deze
IDFA editie vertoont wel degelijk ook bijzondere documentaires. Het
zijn vaak verrassende onderwerpen die de aandacht vragen. De meesterlijke
Deense documentaire The
Good Life van Eva Mulvad handelt over een bewogen moeder-dochter
relatie. De Deense vrouwen hadden ooit een goed leven, maar ze hebben
hun kapitaal er doorheen gejaagd. Ze zijn aan lager wal geraakt ergens
in Portugal en proberen te overleven op het schamele pensioen van moeder.
Wat
op papier een irritant verhaal over twee verwende nesten had kunnen
zijn, is een tragikomische bespiegeling over rijkdom en de waarde van
geld geworden. De regisseuse heeft de twee vrouwen jarenlang gevolgd.
Het resultaat is een intiem en droogkomisch portret van de twee die
hun aristocratische levensstijl maar niet kunnen loslaten.
Juist
op het IDFA, waar veel documentaires over tergende armoede op de wereld
te zien zijn, geeft een film als The Good Life een verhelderend
perspectief op rijkdom en het verlies van rijkdom. Dat roept bijna leedvermaak
op. Documentaire filmmaakster Mulvad heeft uitgekiend en zelfs meelevend
beide vrouwen in hun waarde gelaten. Dat is een hele prestatie.
Ulrik
van Tongeren
IDFA, tot en met 28 november in Amsterdam. De website.
Deel 2 vind je hier
, deel 3 hier
en deel 4 hier.
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
Naar
boven
Naar
homepage
|
Print
deze pagina 