 |
Filmblik
- Ravagedigitaa 22 april 2010
-  Print
deze pagina  |
||
|
Een aangrijpende aanklacht tegen het uitzichtloze leven van de Aboriginals in Australië. Regisseur Warnick Thornton heeft met een scherpe blik gekeken naar het lot van de oorspronkelijke bewoners van het immense land. Samson en Delilah handelt over twee tieners die in een onherbergzame uithoek van Australië proberen te overleven. In het schaars bevolkte gehucht vult Samson (Rowan McNamara) zijn dagen met rondhangen en benzine snuiven. Delilah (Marissa Gibson) zorgt voor haar invalide grootmoeder. Grootmoeder verdient een paar dollar met haar Aboriginal-schilderijen. Tussen Samson en Delilah ontspint zich een woordloze liefdesrelatie, zonder aanrakingen en seks. De twee houden hoofdzakelijk met blikken en gezichtsuitdrukkingen contact. Na de dood van Delilah's grootmoeder slaan de twee tieners op de vlucht naar de grote stad. Ze moeten wel omdat Delilah de schuld krijgt van het overlijden van haar grootmoeder, en mishandeld wordt door haar dorpsgenoten.
Het is een bijna woordloze vertelling waarin de uitzichtloosheid van het bestaan van de Aboriginals aangrijpend is vastgelegd. Op een bijna documentaireachtige wijze heeft regisseur Warnick Thornton de dagelijkse gang van zaken in deze kleine gemeenschap vastgelegd. Er zit wel degelijk absurdistische humor in de vertelling, vooral in het eerste deel van de film. Gaandeweg wordt de film pijnlijker en dramatischer. Toch kan de film niet als puur realisme gekenschetst worden. In dergelijke Aboriginal-nederzettingen wonen veel meer mensen dan in de film wordt getoond. Het is juist de prikkelende mengeling van feit en fictie die Samson and Delilah tot een aansprekende rolprent maakt. Het benzine snuiven door jonge Aboriginals is immers een van de grootste sociale problemen binnen de gemeenschap. Het is niet zo gek dat deze jongeren in dergelijke gehuchten waar geen werk en toekomstperspectief bestaan, de pijn van hun zinledige bestaan verdoven. De film toont haarfijn aan hoe Samson steeds verder wegglijdt in een staat van permanente verdoving. Het is een metaforische weergave van de troostloosheid waarin de gemeenschap van de Aboriginals zich bevindt.
Het is verfrissend te zien dat Aboriginals nu eens niet als nobele wilden worden verbeeld. Baz Luhrmann's holle epos Australia is een van de meest recente voorbeelden hiervan. Het gebruik van Aboriginals in Australische films als wilden begon overigens al in de jaren '70, onder meer in de films van Peter Weir. In dergelijke films worden de Aboriginals opgevoerd als mystieke en mythische wezens. Intussen beginnen filmmakers met een Aboriginal achtergrond films te maken waarin de harde realiteit van deze vergeten bevolkingsgroep gestalte wordt gegeven. Thornton is een van de eerste van deze lichting. Zijn film maakt indruk omdat hij nergens in de romantisering van deze bevolkingsgroep vervalt. Ook viel hij niet voor de verleiding om het indrukwekkende landschap in mooie plaatjes te vatten. Maar het zijn vooral de twee jonge hoofdrolspelers Marissa Gibson en Rowan McNamara die indruk maken. Juist omdat ze geen professionele acteurs zijn, geeft dat de rolprent authentieke meerwaarde. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Hans Langbroek - August 01, 2010 - 07:12 pm Hans Langbroek - April 28, 2010 - 10:47 pm .
|
|
