Filmblik - Ravagedigitaal 24 februari 2010 - Print deze pagina | |||
|
De 20-jarige Franstalige Canadees Xavier Dolan heeft een film gemaakt over de stormachtige relatie tussen een moeder en zoon. De rolprent met een scherpe autobiografische lading is komisch, zwartgallig en uiterst strak geschreven en geregisseerd.
De adolescent is een opstandige mensensoort die zich snel los wil maken van zijn ouders. Dat gaat niet altijd pijnloos en zachtzinnig, en kan gepaard gaan met ruzie en geschreeuw. Precies wat veelvuldig in de film te zien is. De ruzies tussen moeder en zoon zijn keihard en oeverloos, maar door de zorgvuldig geschreven dialogen wel degelijk droogkomisch en realistisch. Hoofdpersoon Hubert Minel (Xavier Dolan) heeft een haat-liefdeverhouding met zijn moeder, gespeeld door de eminente Canadese actrice Anne Dorval. Kenmerkend is het begin van film. We zien een vrouwenmond in close-up die wellustig een broodje roomkaas opeet. Zoon Hubert ergert zich mateloos aan het eetgedrag van zijn moeder, en ook haar kleding en kapsel worden door hem bespot. Hubert is een nogal narcistisch ventje met artistieke aspiraties en uitgesproken meningen. Zijn gedrag tegenover zijn moeder is ronduit puberaal. Uit het zelfportret van regisseur Dolan blijkt een diepgaand narcisme en een totale afwezigheid van relativering. Dat zijn nou juist de wezenskenmerken van de adolescent. Wat het allemaal nog scherper maakt is de ontluikende homoseksualiteit van de hoofdpersoon. Ergens doet deze film denken aan Tarnation van de jonge Amerikaanse filmmaker Jonathan Caouette uit 2003. Dit is dan wel een documentaire samengesteld uit homevideobeelden en geluidsfragmenten. Toch komen dezelfde thema's voorbij: homoseksualiteit, de bewogen relatie van regisseur Caouette met zijn moeder en het zich losmaken uit een beklemmend milieu. Tarnation is een verbijsterende beeldenstorm die soms moeilijk te volgen is. J'ai tué ma mère daarentegen is op een totaal andere manier vormgegeven. Lang aangehouden scènes waarbij uitsluitend gesproken wordt. De conversaties tussen zoon en moeder duren zeer lang, maar vervelen echter nooit. Dolan heeft met zijn doordachte kleurenpalet en de aandacht voor veelzeggende details het beklemmende gezinsleven tussen zoon en moeder krachtig en gedetailleerd neergezet. Het is vaak een pijnlijke film om naar te kijken, omdat Dolan geen erbarmen lijkt te hebben voor zijn moeder. Zij wordt uitsluitend door de ogen van de zoon in beeld gebracht. Het is aan de genuanceerde en sterke vertolking van Anne Dorval te danken dat de moeder geen eendimensionaal personage is geworden. De pijn en de wanhoop van haar zijn daarom des te overtuigender. Dit eigenzinnige en geslaagde debuut van regisseur Dolan doet reikhalzend uitzien naar zijn volgende projecten. Of is deze film iets eenmaligs, heeft Dolan met zijn scherpe afrekening met zijn moeder en het burgerlijke milieu waar hij vandaan komt, zijn kruit verschoten? Het antwoord ligt besloten in de toekomst. Ulrik van Tongeren
 -
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
|
|