![]() |
Filmblik
- Ravagedigitaal 19 februari 2010
- ![]() ![]() |
||
|
In Shutter Island reist politieman Teddy (Leonardo DiCaprio) in het jaar 1954 met de boot naar een psychiatrische inrichting, merendeels bedoeld voor geestelijk gestoorde criminelen, op een eiland in de buurt van Boston. Samen met een collega gaat hij op zoek naar een ontsnapte gevangene die haar kinderen vermoordde. De inrichting op het rotsachtige onherbergzame eiland bestaat uit meerdere gebouwen. In feite verdwaalt hoofdpersoon Teddy in de doolhof. Af en toe duiken twee psychiaters op, gespeeld door Ben Kingsley en Max van Sydow. Het zijn nogal dreigende personages. Vast staat dat onder hun leiding allerlei onverkwikkelijke zaken plaatsvinden op het eiland. Ook geestelijk is Teddy in de war. Hij worstelt met allerlei trauma's die te maken hebben met de dood van zijn vrouw en ervaringen aan het einde van de Tweede Wereldoorlog in de Duitse concentratiekampen. De film, gebaseerd op het gelijknamige boek van Dennis Lehane, is bedacht als een labyrintische puzzel op de grens tussen normaal en krankzinnig, en kan ervaren worden als een catalogus met dreigingen die boven de mensheid hingen in de jaren '50, met het oog op de Koude Oorlog en de Bom. Martin Scorsese is een echte filmgek, zijn filmkennis is legendarisch. Uiteraard barsten zijn films van de citaten. Zijn nieuwste rolprent is een mooi voorbeeld hiervan. Hij citeert driftig uit het werk van Hitchcock (Vertigo), uit de horrorfilms van Jacques Tourneur, en bovenal uit Shock Corridor van Sam Fuller. Fuller's meesterwerk over een journalist die zich laat opsluiten in een gekkenhuis, om daarna zelf krankzinnig te worden, duikt griezelig diep in de wereld van de psychiatrie. Vergeleken daarmee valt op hoe oppervlakkig in de film van Scorsese de psychiatrie wordt gebruikt. De geestelijk gestoorden worden ingezet als sfeer scheppend meubelstukken. Dat is het grote probleem van Shutter Island; er worden zoveel elementen ten bate van suspense en sfeer ingezet, waarbij er niet zoiets als een coherent verhaal ontstaat. Laat staan een meeslepend verhaal. Leonardo DiCaprio speelt zijn rol als gekwelde politieman goed, toch weet hij het hart niet te raken. Dat geldt ook voor de film. De visuele virtuositeit laat toch een hol gevoel achter. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
.
|
|