De Britse regisseur en schrijver Chris Petit maakte in 1979 de roadmovie
Radio On die gerekend mag worden tot de klassiekers van het Internationale
Filmfestival Rotterdam (IFFR). Het is een vervreemdende film die in
de verte doet denken aan Im Lauf der Zeit (1976) van Wim Wenders.
Dit jaar is zijn film Content op het festival te
zien, welke gezien kan worden als een vervolg op Radio On.
Het
is een fascinerende documentaire film over de in een hels tempo veranderende
westerse wereld, gezien vanaf de voorbank van een auto. Gemaakt door
een 'oude man' (Petit werd geboren in 1949) zoals hij zichzelf enigszins
sarcastisch omschrijft. Van Terence Davies, generatiegenoot van Petit,
was vorig jaar Liverpool te zien; een liefdevol portret van zijn
geboortestad met een briljant ironische commentaarstem van de regisseur
zelf.
Content
Met schitterend geschreven teksten geeft ook Petit diepte en een vlijmende
ironische kracht aan Content. In een bijna tranceachtige
staat gaat de film over duizelingwekkend veel dingen: de dood van de
cinema en de fotografie, en hoe YouTube en Google de wereld overnemen.
Hoe de hedendaagse stedenbouw mensen tot zelfmoord brengt, over het
opgroeien tijdens de Koude Oorlog, en hoe de schaduw van de Tweede Wereldoorlog
Petit's generatie bezighoudt.
Massaslachtingen
zoals op 11 september 2001 en de moord op Kennedy passeren de revue.
De obsederende vanuit de auto gefilmde beelden van de wegen in Engeland,
Duitsland en Texas geven de documentaire lucht en diepte. Wat vooral
voor een aangrijpende ondertoon zorgt is dat Petit de film vanuit de
ogen van zijn 6-jarige zoontje gefilmd heeft. Content
is een van de opmerkelijkste en scherpste verbeeldingen over vaders
en zonen.
De
Amerikaanse filmmaker James Benning is gespecialiseerd in het in beeld
brengen van landschappen. Zonder montage, in tergend lang aangehouden
shots, zorgt Benning ervoor dat de kijker anders tegen de alledaagse
realiteit aan gaat kijken. Met zijn nieuwste opus Ruhr
verkent hij het Duitse Ruhrgebied.
Ruhr
In de twee uur durende film richt hij zijn camera binnenin een tunnel,
een bos waar vliegtuigen overheen razen, een staalfabriek waar staal
gloeiend heet verwerkt wordt, een moskee, een man die graffiti van een
muur verwijdert, en een gigantische fabrieksschoorsteen waar af en toe
met orgastisch geweld rook uit spuit.
Een
van de belangrijkste talenten van een filmregisseur is te weten waar
de camera neer te zetten. Afgaande op menig festivalfilm is dit talent
zeldzaam geworden. Benning is een meester van het componeren van het
beeld. Dat is belangrijk omdat hij statische shots maakt waar de kijker
zich helemaal in moet zien te verliezen. Het rokende schoorsteen fragment
duurt bijna een uur. Dat is lang voor de hedendaagse haastende mens,
de halve bioscoopzaal liep dan ook leeg tijdens de vertoning op het
IFFR.
Er
gaat een zekere suspense uit van het moment waarop de rook naar buiten
spuit, maar evenzeer is de langzaam veranderende lucht op de achtergrond
het bewijs dat Ruhr niet over stilstand gaat. Met
de zes fragmenten bij elkaar opgeteld heeft Benning geprobeerd een beeld
te schetsen van het Ruhrgebied, om vooral ook de kijker de ziel van
deze industriële plek te laten voelen.
La
Vie au Ranch
La Vie au Ranch van Sophie Letourneur is een van de hoogtepunten
uit de Tiger Awards competitie. De regisseuse maakt autobiografische
films, waarin ze haar ervaringen als een opgroeiende jonge vrouw verwerkt.
Centraal staan drie vriendinnen in Parijs die druk bezig zijn met de
liefde en relaties. Daarbij moet er nog gestudeerd worden, en om hen
heen cirkelt een grote schare kennissen en vrienden.
Wat
deze twintigers dag en nacht doen is feesten, verliefd worden en vooral
praten, eindeloos praten. Wat een gekwek, deze verbijsterende woordenstroom
is zelfs met behulp van de ondertitels nauwelijks te volgen. Gaandeweg
wordt subtiel door Letourneur duidelijk gemaakt dat de realiteit van
het volwassen worden langzaam tot de jonge mensen doordringt.
Het
groepsgebeuren is zowel gevangenis als een veilige thuishaven. Jezelf
los maken van de groep hoort dan bij volwassen worden. Dat gegeven is
niet typisch Frans, het heeft een universele waarde. La
Vie au Ranch met treffend gekozen acteurs en scherpe dialogen, geeft
op een bijna documentaire wijze een beeld van waar jonge Parijse studenten
anno 2010 zich mee bezighouden. Bovenal is het een van de grappigste
films van het festival.
Ulrik
van Tongeren
International Film Festival Rotterdam duurt nog tot 7 februari. Ga naar
de website
voor het resterende programma.
Artikelen Rotterdams
Filmfestival 2010:
09/02
- IFFR 2010, deel
5
04/02 - IFFR 2010, deel
4
01/02 - IFFR 2010, deel
3
30/01
- IFFR 2010, deel
2
27/01 - IFFR 2010, deel
1
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
Geef
je mening:
Naar
boven
Naar
homepage
|
Print
deze pagina 