![]() |
Ravagedigitaal
30 januari 2010dd![]() ![]() |
||
|
Amerikaans veteraan regisseur Francis Ford Coppola (1939) is eindelijk weer eens op het festival met een film, sinds hij in 1983 One From the Heart bracht. Zijn nieuwste opus Tetro is een in prachtig zwart-wit gedraaid familiedrama gesitueerd in Buenos Aires. Het gaat in essentie om de bewogen relatie tussen twee Amerikaanse broers, waarbij aan het eind van de film nog een verrassende wending volgt.
Desondanks is de film een hemels genot om naar te kijken. Meesterlijk gekozen locaties, schitterend camerawerk, en solide acteerwerk. Coppola laat nog eens zien hoe je een film moet regisseren. Het is goed nieuws dat de regisseur van meesterwerken als The Godfather, The Conversation en Apocalypse Now na een lang hiaat in zijn carrière weer aan het werk is gegaan.
Het is een poëtische dwaaltocht door een winters Parijs met Fanny Ardant en Jean-Pierre Léaud in de hoofdrollen. Het gebruik van deze acteurs refereert aan de films van de Franse grootmeester Truffaut waarin zij excelleerden. Visage barst overigens van de referenties en citaten, ontleend aan zowel film als beeldende kunst. De afwezigheid van een plot is niet zozeer een probleem, het is eerder de onmacht van de regisseur om interessante situaties en scènes voor het voetlicht te brengen. Een tot leven gewekt schilderij zou misschien de beste omschrijving van deze rolprent kunnen zijn, die 141 lange minuten duurt. Misschien is Visage een dwaling van de regisseur van meesterwerken als Vive L'Amour en Good Bye, Dragon Inn.
Belangrijke vragen over de waarde van menselijk leven, en wanneer dat leven te beëindigen, worden opgeworpen. De verzorgers hebben in zekere zin een machtspositie ten opzichte van hun patiënten, maar zijn zelf onderworpen aan hogere machten. Daarom is het niet zo simpel om mensen een zachte dood te bezorgen, ook al is verleiding groot voor het verplegend personeel. De vertelling probeert deze kwesties op een nuchtere en gevoelige wijze te verbeelden, zonder in loos sentiment te vervallen. De niet-professionele actrice Marie-Helène levert een fraaie vertolking in haar rol van hulpverlener. Omdat ze zelf een handicap heeft, ze gebruikt kunstbenen, geeft haar werk een emotionele lading. En ga er maar vanuit dat ze de beste actrice is voor deze moeilijke en delicate rol. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
|
|