 |
Ravagedigitaal
27 september 2010,
print deze pagina
 |
||
|
Een onderzoeksobject als een bijstandsgerechtigde zegt in tegenstelling tot een smeltende gletsjer bijvoorbeeld iets terug. Een sociaal-wetenschapper bevindt zich dus dicht op zijn onderwerp. En beleidsrapporten, door de politiek 'gemotiveerde' onderzoeken, zijn per definitie gekleurd. De uitkomst ligt veelal vast. Te vergelijken met de uitspraak van een beroemde beeldhouwer: 'Ik heb het beeld al in mijn hoofd, ik hoef dat alleen nog uit te hakken'. Toch wordt het beleidsrapport door de Koninklijke Academie van Wetenschappen (KNAW), die toeziet op de kwaliteit van zuiver wetenschappelijk onderzoek, beschouwd als onafhankelijke, dus onpartijdige, wetenschap. Zo werd het rapport Maatwerk First (2009) van de toezichthouder op het beleid, Inspectie Werk en Inkomen (IWI), geregistreerd bij de KNAW. De gebruikte methoden hierin zijn weliswaar wetenschappelijk, maar de procedure met betrekking tot de respondenten maakt het rapport ongeldig wanneer het zou moeten doorgaan voor zuiver wetenschappelijk onderzoek. Een onmiskenbaar gevolg van de gekleurde doelstelling. OnderzoeksmarktDe beleidsrapporten die tot nu toe zijn gepubliceerd over de onderkant van de arbeidsmarkt zijn ontelbaar en grosso modo eensluidend. Een steekproef leert dat de laatste vijf jaar organisaties als SEO Economisch Onderzoek, Raad van Werk en Inkomen (RWI), Van Amstel Advies, het Nicis Instituut, Centraal Planbureau, Regioplan, TNO en IWI meer dan honderd onderzoeken hebben uitgevoerd. Dit nog afgezien van de vele initiatieven van locale overheden en universiteiten. Het grootste aantal betreft economisch onderzoek naar de kosten en baten van reïntegratie, en psychologisch onderzoek naar bijvoorbeeld de tevredenheid van klanten van uitkeringsinstanties. De doelstellingen van de organisaties kunnen in tweeën worden gedeeld. Het ministerie van Sociale Zaken bepaalt het beleid en besteedt onderzoek uit; de RWI, SEO, Van Amstel Advies, Regioplan, IWI, het Nicis Instituut en TNO produceren voornamelijk beleidsrapporten. Dat wil zeggen dat zij onderzoek doen vanuit een politieke doelstelling (hoewel zij dit zullen tegenspreken, zij bedrijven immers onafhankelijke wetenschap). De Algemene Rekenkamers, het CBS en CPB rekenen door of die doelstellingen gehaald zijn. Als derde categorie zouden de Gemeentelijke Ombudsmannen kunnen worden toegevoegd in deze onderzoeksketen. Hun rapporten staan weer haaks op de onderzoeken naar de tevredenheid van de klanten zoals die van de RWI, IWI, Divosa etc. Zij behandelen namelijk de stroom aan klachten van klanten die onredelijk, onrechtvaardig of onheus zijn behandeld. Ontevreden klanten dus. Een ware tsunami aan beleidsrapporten die wordt bekostigd met belastinggeld. MassagesalonWaarom worden zoveel onderzoeken uitgevoerd over hetzelfde onderwerp als de uitkomst in de meeste gevallen vaststaat? Er zijn twee redenen. Ten eerste zijn de onderzoeken bedoeld om de geesten rijp te maken voor een beslissing die in de samenleving en politiek (nog) niet zo lekker ligt. Het rapport als alibi. Neem al voorbeeld het Amerikaanse werktraject Work First (WF). Bij WF moet de klant onmiddellijk na aanvraag van een bijstandsuitkering met behoud van uitkering werkzaamheden uitvoeren zoals pizzadozen vouwen. Wanneer de klant weigert, wacht hem een financiële sanctie. Hier moet bij worden vermeld dat de onderzoeken naar tevredenheid over de verplichte tewerkstelling met behoud van bijstandsuitkering onveranderlijk tevreden klanten oplevert. Maar het Sociaal en Cultureel Planbureau komt in zijn rapport Een Baanloos Bestaan (2010) weer uit op een tegenovergestelde bevinding (p70). ’t Is maar wat je zoekt, zou De Dreu zeggen. De uitkomst van beleidsonderzoek wordt vervolgens via de voorlichters gemasseerd in de politiek en samenleving. De kwaliteitskranten dragen hun steentje bij met de kunst van het betere knip- en plakwerk van de persberichten en schrijven een vlot artikel. Want de onderkant van de arbeidsmarkt, in de huidige tijdgeest gezien als een wereld van losers, is geen sexy onderwerp voor de abonnee die tot de betere middenklasse behoort. Echte onderzoeksjournalistiek is bestemd voor onderwerpen die de interesse vangen, zoals de bankierssalarissen of formatiebesprekingen. Maar misschien wel het belangrijkste is dat de uitgedijde 'onderzoeksindustrie' door de jaren heen een (indirect) gesubsidieerd werkgelegenheidsproject is geworden voor een netwerk van uitwisselbare academici. GelegenheidsonderzoekjesWat opvalt bij de psychologische onderzoeken is dat de methoden professioneler worden, maar de uitkomsten hetzelfde blijven. Met name de gelegenheidsonderzoekjes van de RWI, met meer dan dertig rapporten lijstaanvoerder in het klassement, over het heilzame effect van Work First op de psyche. De klanten lijken zo tevreden dat je graag het oord zou willen bezoeken waar zij vertoeven. Hoe kan dit? Daar is een simpele reden voor. Of de methode of de procedure deugt niet, maar meestal geen van beide. Wanneer een bijstandsklant op zijn huisadres (telefonisch, schriftelijk of huisbezoek) wordt overrompeld door een ambtenaar van een intimiderende instantie, waarvan hij zijn geld voor levensonderhoud ontvangt, met de vraag of hij WF leuk vindt, dan zal hij uit angst voor een sanctie niet gauw ontkennend antwoorden. In tegenstelling tot het grote voorbeeld Amerika waar WF van overwaaide, werd in Nederland land nooit grootschalig onafhankelijk onderzoek gedaan naar de effecten van WF op het psychisch welzijn. Dus echt zuiver onderzoek dat kennis oplevert. In Amerika wijst onafhankelijk onderzoek namelijk uit dat wanneer mensen na ontslag onmiddellijk in een baan worden gedwongen, dit ongunstige gevolgen heeft voor hun psychisch welzijn (Leana & Feldman 1995; Feldman, Leana & Bolino, 2002).[1] In het verlengde hiervan beweren Kinicki, Prussia, & McKee-Ryan (2000) dat wanneer ze na ontslag tegen hun zin in een baan worden geplaatst, meestal gauw weer baanloos raken. [2] Dat betekent dus eerder een toenemend volume van de ziektewet dan tevredenheid. Maar waarschijnlijk willen of kunnen de meeste van deze sociaal-wetenschappers niet begrijpen dat ze meewerken het arbeidssysteem aan de onderkant steeds meer te baseren op pathologisch wantrouwen, dat eerder werkloosheid en agressie in stand houdt dan vermindert. Zij zijn het schoolvoorbeeld van de wijze waarop twee culturen zich steeds scherper van elkaar onderscheiden: de zorgeloze bemiddelde middenklasse tegenover de 'conjuctuurgevoelige' lagere klasse en kansloze onderklasse.
1. Leana, C. R., & Feldman, D. C. (1995). Finding new jobs after a plant closing: Antecedents and outcomes of the occurrence and quality of reemployment. Human Relations, 48, 1381–1401. 1. Feldman, D. C., Leana, C. R., & Bolino, M. C. (2002). Underemployment and relative deprivation among re-employed executives. Journal ofOccupational & Organizational Psychology, 75, 453–471. 2. Kinicki, A. J., Prussia, R. E., & McKee-Ryan, F. M. (2000). A panel study of coping with involuntary job loss. Academy of Management Journal, 43, 90–100.
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
ron - September 30, 2010 - 01:04 pm pimpernel - September 30, 2010 - 10:29 am mammeloe - September 30, 2010 - 09:18 am mammeloe - September 29, 2010 - 12:42 pm Co Smick - September 29, 2010 - 11:34 am ron - September 28, 2010 - 01:01 pm pimpernel - September 28, 2010 - 12:02 pm mammeloe - September 28, 2010 - 11:57 am mammeloe - September 28, 2010 - 11:56 am pimpernel - September 28, 2010 - 09:55 am .
|
|
