Ravagedigitaal 5 juni 2010ddPrint deze pagina  
 

Eerdere artikelen:

23-07-11
'Dylan is gek'
09-07-11
Rietveld studenten imponeren
28-06-11
De Navo-oorlog in Libië: desastreus, illegaal en mislukt
04-06-11
Geef games niet de schuld
21-05-11
Is cultureel verweer wenselijk?
04-05-11
Stenografen van de macht
17-04-11
Waar Abraham de mosterd haalt
01-04-11
Rust en frust langs de kust
04-03-11
‘Evacuatie’ Nederlander in Libië verkiezingsstunt?
23-02-11
Dagen van dicatator Khadafi zijn geteld
22-02-11
Captain Beefheart / Don Van Vliet (1941-2010)
01-02-11
Afghanistan in gerommeld!
30-01-11
Beelden van bezetting
18-01-11
Goededag meneer Cohen
13-01-11
Britse agent was zes jaar activist
02-01-11
De oorsprong van de geitenneuker
28-12-10
Twitteren op de vulkaan
21-12-10
De wereld na WikiLeaks' Cablegate
08-12-10
Lennon komt weer tot leven
04-12-10
Elektroshock voor verwarde politici
30-11-10
Media dienen Wikileaks te wikken en wegen
23-11-10
Werkt Google voor jou of werk jij voor Google?
09-11-10
Versoepelde Tabakswet een nog groter gedrocht
28-10-10
Slagveld Uruzgan
21-10-10
Zoektocht naar échte hulp
05-10-10
Zwarte Blok slaat de plank mis
27-09-10
Een goed georganiseerde leugen
14-09-10
Geachte heer Hirsch Ballin,
02-09-10
Oorlog als er vrede dreigt
30-08-10
'Media leiden aan Ninja Turtle-syndroom'
24-08-10
Clash oude en nieuwe media
20-08-10
Wij zijn de (kwaliteits)media spuugzat!
12-08-10
Moratorium bepleit voor verarmd uranium
06-08-10
Censuur in Nederland
17-07-10
Het neoliberale drama
01-07-10
Kirgizië: Geschiedenis van identiteiten
15-06-10
Schreeuw om aandacht van een loyale ambtenaar
05-06-10
De prinsbedelaar en de kindermoordenaars
29-05-10
Beste STEMGERECHTIGDE
26-05-10
Tweeverdieners die erbij willen horen
15-05-10
Raad vertilt zich aan de hulp
24-04-10
Gastvrij Nederland anno 2010
31-03-10
Repressie neemt toe in Rusland
27-03-10
Het individu versus de staat
19-03-10
'Poetin stap op!'
05-03-10
Gooise carrièrejagers veroveren
De Pijp
23-02-10
Afghanistan: Gemilitariseerde hulp verkeerd besteed
18-02-10
Politieke onrust duurt voort in Oekraïne
11-02-10
De opkomst van een gargantueske staatskleptocratie
30-01-10
Keizer zonder kleren
27-01-10
Hoge en lage cultuur revisited
22-01-10
WRR neemt hulp op de schop
16-01-10
De laatste utopie van het Vrije Westen
06-01-10
Zestig keer zestig is een uur
31-12-09
Verschuivende Verantwoordelijkheden
25-12-09
Credo van een geboren wereldverbeteraar
12-12-09
De puzzel van West Point
05-12-09
RedRat, terug van weggeweest
14-11-09
Oorlog op het Internet
05-11-09
Media laten Balkenende te gemakkelijk wegkomen
27-10-09
Politiek moet nog wennen aan het burgerinitiatief
18-10-09
Populair Gezelschapsspel
12-10-09
De Nobele Obama
11-10-09
De oorlog van 3 biljoen
01-10-09
Charimarktlectuur: Geen boodschap aan de crisis
26-09-09
Danziger Vrijhaven: Status Aparte
20-09-09
Den Haag fouilleert maar wat
15-09-09
Motief aanslag Karst T. ongewis
12-09-09
Singer legt de armen aan het financieel infuus
09-09-09
RID richt vizier weer op Amsterdamse krakers
04-09-09
60 Jaar NAVO: van defensie- naar interventiemacht
22-08-09
Gekmakende bureaucratie
19-08-09
Een Belgische droom
16-08-09
'Shelter skelter'
09-08-09
Schiphol brandt door
07-08-09
Voedselproductie voorname oorzaak klimaatverandering
20-07-09
Het keurige protest van de participatie-elite
15-07-09
Spirituele politiek
12-07-09
Simon op weg naar weg (on his way to away)
07-07-09
Prins heeft bij de bank een goddelijke taak
03-07-09
Weerbare moslims
30-06-09
Nederland verkwanselt openbaarheid
27-06-09
Veel vrouwen bij protesten in Iran
16-06-09
Toekomst Lissabonverdrag in handen Duits hof
11-06-09
Op weg naar een gezonde economie
05-06-09
Nieuwe strijd om het IJmeer
29-05-09
Heleen Mees, strijdster tegen het rijk der machtelozen
22-05-09
Vreemdelingenbeleid Italië verontrust
19-05-09
Kleine Geschiedenis van de Moraal
09-05-09
Bananenrepubliek Leiden
03-05-09
De Culturele Evolutie
30-04-09
Nationalist mag geen dierenvriend zijn
26-04-09
'Voer actie tegen ontwikkelingshulp'
23-04-09
Red de havenloodsen
18-04-09
RVF: Aanzetten tot stadsguerrilla
13-04-09
De keizer en de astroloog
10-04-09
Proces oorlogsmisdadiger Scheungraber
04-04-09
'Wereld van Obama niet kernwapenvrij'
31-03-09
'Dierenactivist is geen terrorist'
27-03-09
Het Europees mandaat van Els de Groen
24-03-09
Verheerlijking van de oorlog
20-03-09
Slimme energiemeter schendt privacy
17-03-09
Leven achter tralies
12-03-09
Het HCZ-gebouw zit al vol
08-03-09
Hond Vla luidde drama Vrankrijk in
05-03-09
Afscheid van een stadssjamaan
03-03-09
Stop gratis 'meidenprik'
02-03-09
Het spel om de knikkers
27-02-09
Krakers met groen-zwarte vingers
24-02-09
Pleidooi voor verzoening met Aboriginal-stam
21-02-09
Bedrijven in dienst van de Israëlische bezetter
17-02-09
Pessimist tegen wil en dank
10-02-09
Raad van State kraakt wetsvoorstel kraakverbod
07-02-09
Sublieme Digitale Sensatie
30-01-09
We beveiligen ons suf en schieten er niets mee op
27-01-09
Vrankrijk: Lichtpunt bij gedwongen sluiting
24-01-09
België voedt militaire industrie Israël
20-01-09
Richtingenstrijd onder Obama voortgezet
18-01-09
Linkse kritiek op moslimfundamentalisme groeit
10-01-09
De Achterhuisdoctrine
05-01-09
Russisch gasconflict draait om meer dan dollars
04-01-09
Europa de straat op voor Palestijnse zaak


Archief 2008


Archief 2007

Archief augustus - december 2006


Archief januari - juli 2006

 

 


Cheng Guorong


Het afgelopen voorjaar werd China getroffen door een vijftal brute kindermoorden. De daders van de aanslagen zagen hun dood tegemoet als een oplossing. Niet als straf, maar als het einde van hun lijdensweg, het punt waarop er eindelijk naar hen zou worden geluisterd.


door
Moses Huszar


De afgelopen maanden was de 33-jarige Cheng Guorong heel even de coolste man van China. Terwijl de natie aftelde naar de openingsdag van de grootste en duurste Wereldtentoonstelling
ooit, was de Chinese blogosfeer in de ban van dit mysterieuze mode-icoon.

Gephotoshopte plaatjes van zijn beeltenis circuleerden in cyberspace: nu eens omringd door Dolce&Gabana modellen, dan weer tussen internationale toppolitici of op de boeg van de Titanic met actrice Kate Winslet in de armen. Een gigantisch muurschilderij van zijn gezicht dook op in het centrum van de zuidelijke grootstad Guangzhou, en zelfs de online lentemode van 2010 werd op zijn kledingsstijl geënt.

Nu valt dit soort e-idolatrie wel meer mensen te beurt in het steeds mode bewustere China, maar Chengs geval is opmerkelijk. Tot voor kort was hij namelijk een anonieme bedelaar in Ningbo, een grijze industriestad die in Oost-China's Zhejiang provincie ligt, op een drietal uurtjes rijden van Shanghai.

Sneeuwbaleffect

Eind januari 2010 plaatste een stadsgenoot voor het eerst foto's van de dakloze man online. Gehuld in gelaagde winterkleding of in een zomerjurk wandelt hij door het straatbeeld, snuffelt in vuilnisbakken of vraagt voorbijgangers om een aalmoes, steeds met een intense blik en de sigaret nonchalant tussen vingers of lippen bengelend.

Als Grieks vuur verspreidden de kiekjes zich over het net, en een sneeuwbaleffect was ingezet. Een snel groeiend leger e-fans riep de charismatische vagebond uit tot 'Prins der Bedelaars', 'Coole Grote Broer' en 'knapste underdog van de eeuw'. Een week later achtervolgden paparazzi en groupies de angstige zwerver door de straten van Ningbo en begin maart verscheen zowaar een stuk gewijd aan de hype in de Britse kwaliteitskrant The Independent.

Uiteindelijk leidde de intense speculatie over zijn identiteit en levensverhaal tot een publieke hereniging met zijn familie. Chengs jongere broer herkende hem in een tv-reportage en reisde met hun moeder vanuit de naburige provincie Jiangxi naar Ningbo om na te gaan of de beruchte bedelaarsprins wel degelijk hun vermiste zoon en broer was.

Nadat Cheng door hen was opgespoord, bleek hij aan schizofrenie en een milde vorm van autisme te lijden. Voor de camera's deed zijn broer hun verhaal. Elf jaar geleden was Cheng het platgetreden pad van het platteland naar de geïndustrialiseerde buurprovincie gevolgd, op zoek naar vast fabriekswerk om de toekomst van zijn twee pasgeboren kinderen veilig te stellen.



Cheng Guorong


Net in Zhejiang aangekomen kreeg hij echter nieuws dat zijn echtgenote en zijn vader in een verkeersongeval om waren gekomen. Cheng verbrak alle contact en raakte op de dool, niet langer in staat om op eigen kracht terug te keren. Intussen bleef de familie elf lange jaren in het ongewisse over zijn lot, tot de bewuste reportage uit werd gezonden.

Mythe in duigen

Intussen is Cheng opnieuw veilig en wel thuis. Zijn verstandelijke vermogens keren langzaam terug en stapsgewijs integreert hij zich opnieuw in de samenleving. Hij werkt op proef als manager van een modeshow in het zuidelijke stadje Shunde, al verklaart het voormalige idool niks van mode te snappen. De internetgemeenschap is hij dankbaar voor haar rol in de hereniging met zijn familie en met zijn zonen, nu 11 en 12 jaar oud.

Hoewel Chengs lot gevoelig is verbeterd dankzij alle media-aandacht, werpt zijn verhaal ook licht op een donkere, relatief nieuwe kant van de Chinese maatschappij. Zodra bekend werd dat de Bedelaarsprins aan schizofrenie leed, verdween zijn verhaal meteen uit de blogosfeer. Een mogelijke verklaring voor die haast allergische reactie is dat Cheng niet langer voldeed aan het traditionele Chinese beeld van de zwerver.

Sinds de oudheid worden landlopers in China verheerlijkt als nobele zielen die bewust uit het keurslijf van de samenleving stappen, vaak uit protest tegen corruptie of andere wantoestanden. In het grotendeels rurale China zijn opeenvolgende generaties aan eenzelfde stuk landbouwgrond gebonden, waar ze als een hechte familie-eenheid onder één dak leven. Het individu wordt aangezien als te klein en te zwak om het leven op zijn eentje het hoofd te bieden.

De landloze levenswijze wordt daarom geassocieerd met sterke en spirituele persoonlijkheden, een plaatje waarin de ogenschijnlijk coole Cheng perfect paste. En blijkbaar was de internetgemeenschap op zoek naar een klassieke held in een – letterlijk – nieuw kleedje. Toen zijn achtergrond en fragiele geestelijke toestand echter bekend raakte, viel de virtuele mythe van de rebellerende vagebond in duigen en verdampte de interesse.

Mentale instabiliteit

Een tweede verklaring is de Chinese tendens om zich van mentaal zwakkeren af te keren, uit schaamte of zelfbehoud. Traditionele Chinese geneeskunde beschouwt psychische ziektes als een fysiek probleem, veroorzaakt door een onevenwichtigheid in de interne organen. Tot twintig jaar geleden werd algemeen aangenomen dat niet enkel mentale patiënten, maar ook de psychiaters die hen behandelen, uiterst besmettelijk zijn.

Op het platteland is de angst voor dergelijke 'besmetting' nog steeds aanwezig. Tijdens de Culturele Revolutie van de jaren '60 werd het beroep van psychiater zelfs buiten de wet gesteld, weliswaar uit praktische overwegingen. Klinieken en hospitalen werden omgeturnd tot psychiatrische gevangenissen voor al wie kritiek had op het beleid van Mao, een trend die zich tot op de dag van vandaag doorzet.

Wie te opzichtig aan het gezag van de Communistische Partij tornt, verdwijnt spoorloos en wordt als een psychiatrisch patiënt geïnterneerd voor 'heropvoeding'. Kritische elementen worden daardoor letterlijk gedegradeerd tot paria's in de ogen van hun gemeenschap.

Dit alles maakt dat psychiatrie nog steeds een negatieve bijklank heeft in het Nieuwe China. Het aantal gediplomeerde psychologen – 20.000 in heel China – ligt verhoudingsgewijs dan ook op slechts 10 procent van het internationale gemiddelde en hun expertise is bijzonder duur.

Voor de vele daadwerkelijk mentaal gehandicapte, klinisch depressieve en krankzinnige mensen blijft er daardoor haast geen opvang over. Ze zien er minder hip uit dan Cheng Guorong, maar ook zij dwalen door China's straten. De Wereldgezondheidsorganisatie schat hun aantal op 17 procent van het bevolkingstotaal, waarvan 91 procent geen enkele vorm van behandeling geniet.

Dat zijn meer dan 200 miljoen mentaal instabiele mensen voor wie geen bijstand voorhanden is. Dit verbijsterende cijfer wordt niet bestreden in de lokale pers, wat vele waarnemers ertoe leidt aan te nemen dat het ware aantal nog hoger ligt. De regering stuurt de nationale media en staat erom bekend enkel met ultraconservatieve cijfers naar buiten te komen als het positieve imago van haar beleid of de Chinese natie in het gedrang komt. Openlijk toegeven dat 17 procent van haar bevolking depressief is, betekent voor de CPC (De Communistische Partij van China of CPC is de de facto regering in het Chinese eenpartijsysteem) zoveel als aan de alarmbel hangen.

Wat is er aan de hand?

China beleeft een reële geestelijke gezondheidscrisis. De groei is meetbaar: het nationale zelfmoordcijfer is volgens officiële media nu al het hoogste ter wereld. Elk jaar opnieuw proberen 2,25 miljoen Chinezen zichzelf van het leven te beroven. Zo'n 250.000 tot 300.000 onder hen slagen in hun opzet, en onder 15- tot 34-jarigen is zelfmoord de belangrijkste doodsoorzaak geworden.

Cijfers waarachter een geschokte natie schuilgaat. De afgelopen dertig jaar werd de Chinese bevolking gedwongen om de sprong te maken van een rurale planeconomie naar een hyperkapitalistische exporteconomie, een transformatie waar het geïndustrialiseerde Westen 200 jaar over heeft gedaan. Om dit te bewerkstelligen ging de regering een duidelijk sociaal contract aan met haar burgers: werk zo hard je kan, vergeet solidariteit en grijp je eigen kansen; wij garanderen dat je levensstandaard naar ongekende hoogten zal stijgen.

De PCC heeft woord gehouden, zij het niet aan al haar burgers. De economisch geïsoleerde westelijke provincies hinken achterop, met een steeds groter wordende sociaal-economische kloof als resultaat tussen de koplopers in de race en de honderden miljoenen achterblijvers.

In het oosten van het land leven de meeste burgers ontegensprekelijk in betere huizen, eten ze beter voedsel, kunnen velen naar het buitenland reizen en hun mening relatief ongestraft verkondigen in een resem moderne media. Net deze mensen gebruiken nu het internet om een dakloze, berooide en onmondige schooier uit te roepen tot hun nationale held en voorbeeld.

Dat doen ze uitgerekend op het moment dat de ogen van de wereld zich op China en de Expo-extravaganza richten en alle burgers geacht worden naar de buitenwereld toe een positief imago te projecteren – een onuitgesproken deel van het sociale contract.

De timing en buitensporige afmetingen van het 'prinsbedelaar' fenomeen suggereren een diepgewortelde ontevredenheid met de richting die de Chinese maatschappij uitsnelt. Alle geboekte vooruitgang en positieve vooruitzichten ten spijt kijken vele bewoners van het Nieuwe China de toekomst gedesoriënteerd, kwaad en bang tegemoet. Het is een existentiële verwarring die afgelopen maand onverwachte slachtoffers maakte.

Slachtpartijen

Meer nog dan landloperij wordt zelfdoding in China beschouwd als de meest effectieve manier om de publieke aandacht te vestigen op persoonlijk of maatschappelijk onrecht. Tot voor kort grepen de miljoenen zelfmoordpogingen echter plaats in de privésfeer.

Op 23 maart werd op een verbijsterend wrede manier gebroken met die aloude traditie in het stadje Nanping in de zuidoostelijke kustprovincie Fujian. Die ochtend werden de scholieren aan de schoolpoort van Nanpings experimentele basisschool opgewacht door de 41-jarige Zheng Minsheng. Gewapend met een slagersmes hakte de ex-chirurg willekeurig in op dertien kinderen. Acht lieten ter plekke het leven voor de man overmeesterd kon worden; de overige vijf overleefden de slachting.

Op 28 april werd de voormalige dokter na een kort proces veroordeeld. Voor zijn executie verklaarde hij rationeel en met voorbedachten rade te hebben gehandeld. Opeenvolgende tegenslagen hadden hem tot het besef gebracht dat zijn leven geen zin had; daarom had hij het plan opgevat om dertig kinderen om te brengen.

Tussen augustus en december 2004 trok een eerste golf van studentenmoorden door China, maar toen was er geen oorzakelijk verband tussen de individuele gevallen. Zheng vond echter verontrustend snel en accuraat navolging. Was 28 april de dag van zijn executie, het was ook die van de tweede aanslag. In de namiddag brak een dorpsleraar in bij de basisschool van het zuidelijke Leizhou. Hij viel er een collega aan, verwondde zestien leerlingen met een keukenmes en werd door politie tegen het dak gewerkt toen hij van het schoolgebouw probeerde te springen.

De volgende ochtend, 29 april, in de oostelijke provincie Jiangsu: een 47-jarige werkloze man valt binnen in een kleuterklas en steekt er een veiligheidsagent, twee leraren en 28 kinderen neer. Daarop beveelt de regering een quarantaine en een nationale blackout van de media, maar het moorden gaat gewoon door.

Terwijl de volgende dag ongeïnformeerde ouders een protestmars houden omdat hen nog steeds de toegang wordt geweigerd tot de school en het ziekenhuis waar hun gewonde kinderen worden verzorgd, slaat enkele honderden kilometers noordwaarts een nieuwe copycat toe. Een kippenkweker stormt een middelbare school binnen, verwondt vijf leerlingen en een leraar met een hamer, overgiet zichzelf met olie en drukt twee kinderen tegen het lijf in een poging hen mee te sleuren in zijn dood. Dankzij de interventie van twee leraren mislukt het plan en is de man de enige die levend verbrandt.

Veiligheidsmaatregelen

Dan wordt het eindelijk stil en komt het veiligheidsdebat op gang. Verscherpte maatregelen worden aangekondigd om door heel China peutertuinen en scholen beter te beveiligen. Er komen meer veiligheidsagenten, meer beveiligingscamera's, hogere hekken. De politie introduceert een metalen grijparm om razende indringers in bedwang te houden. Langzaam komt men dichter bij de kern van het probleem. De prangende waarom-vraag is nét openlijk gesteld als alweer een aanval voor een nieuwe schok zorgt, dit keer in de centrale provincie Shaanxi.

Op 12 mei stormt de eigenaar van een privékleuterschool door zijn eigen gebouw met een slagersmes in de hand. Hij houdt halt in het directiekantoor waar de directrice en haar moeder zich bevinden, slacht beide vrouwen af, doodt zeven kinderen en verwondt elf anderen. Slechts twee van de aanwezige kleuters blijven ongedeerd. Daarop keert hij huiswaarts, steekt een sigaret op en aanschouwt volgens ooggetuigen kalm het tafereel van de heen en weer snellende hulpdiensten vanuit zijn raam, waarna hij zichzelf de keel doorsnijdt.

Opnieuw wordt het verhaal uit de nationale media geweerd, met als onderschrift voor de pers dat niets het vredige verloop van de Expo 2010 in de weg mag staan. In de populaire Global Times, die door de CPC wordt gefilterd, verschijnt de volgende dag echter een verklaring van de nationale politiediensten dat sinds 23 maart zeven andere aanvallen werden verijdeld.

Op hetzelfde moment spreekt premier Wen Jiabao als eerste politieke leider openlijk over het probleem op de Hong Kongse televisie, en geeft aan dat er nood is aan een socialer China, waarin mensen met klachten of psychische problemen binnen hun eigen gemeenschap terecht kunnen voor bijstand. Zijn mening wordt gedeeld door de meeste vooraanstaande Chinese intellectuelen en universiteitsprofessoren, die weliswaar pleiten voor meer openheid in de pers.

Als China's bekendste blogger Han Han zich in het debat mengt, komt de CPC echter zelf onder vuur te liggen. De blogger beschuldigt de overheid er openlijk van enkel om de Wereldexpo in Shanghai te geven en niet om de dode kinderen, en eist vrije ziekenhuistoegang voor families van slachtoffers. Zijn weblog wordt meteen geblokkeerd, maar het bewuste bericht blijft op het net circuleren.

Nieuwe stemmen in de media leggen daarop de schuld volledig bij de daders en hameren op het consequente toepassen van de doodstraf. Intussen wordt in het huidige vijfjarenplan van de centrale regering een ruim budget uitgetrokken voor onderzoek naar mentale problemen.

Bezeten door wanhoop

Een analyse van het profiel en de motieven van de daders toont aan dat de premier perfect geïnformeerd was over het probleem en dat de regering via haar verschillende mediakanalen tot op zekere hoogte open kaart speelt met haar bevolking. Allen waren ze mannen van middelbare leeftijd die zich herhaaldelijk door de maatschappij in de kou gelaten voelden, hetzij omdat ze werden afgedankt en vruchteloos naar een nieuwe baan zochten (in het voormalige communistische systeem werden alle werknemers in staatsbedrijven nog voor het leven benoemd), omdat ze door corrupte lokale politici uit hun huis waren gezet of omdat ze zich door dorpsgenoten met quanxi, relaties met hooggeplaatste ambtenaren, in een hoek geduwd voelden.

Steeds achtten ze zichzelf niet bij machte om gerechtigheid te bekomen of terug te vechten, tenzij door de hele samenleving te treffen via haar allerzwakste schakels. En het meest opmerkelijke: bij elk van de vijf daders was het empathische vermogen dat een normaal functionerend mens ervan weerhoudt in koelen bloede een kind te vermoorden, volledig uitgewist.

Een kind vermoorden in het China van vandaag betekent meer dan alleen kindermoord; het is de eliminatie van een hele familielijn. Een stamboom is er van oudsher een spiritueel gegeven: men is ervan overtuigd dat een overleden voorouder terugkeert in een nieuwgeboren kind, dat de ziel en bepaalde karaktertrekken van die persoon overneemt. Aan de continuïteit van dit familiegevoel ontlenen Chinezen een zin van de eeuwigheid van het leven, dat altijd een gedeeld leven is en niet een individueel bestaan. Men leeft letterlijk verder in en door de (achter)kleinkinderen.

Door de eenkind-politiek hebben de meeste families echter maar één enkel kind of zelfs kleinkind waarop alle hoop rust. Daarom houdt de hele familie op te bestaan als een kleinkind sterft en de familienaam letterlijk met zich meeneemt in het graf. Een grotere ramp is voor een Chinese familie niet denkbaar.

Een man die met dit denken is opgegroeid en toch kinderen vermoordt zonder aarzeling of berouw, moet bezeten zijn door een wanhoop die veel dieper snijdt dan het vooruitzicht van de doodstraf. De daders van de vijf aanslagen zagen hun dood tegemoet als een oplossing. Niet als een straf, maar als het einde van hun lijdensweg, het punt waarop er eindelijk naar hen zou worden geluisterd.

Rituele kindermoord

Sinds de beroemde poëet Qu Yuan tijdens de Zhou dynastie ten onrechte van hoogverraad werd beschuldigd en uit protest de Miluo rivier in waadde met een rotsblok in de armen, is rituele zelfmoord in China het meest dramatische symbool voor totale machteloosheid. Ruim 2250 jaar later is dit rituele kindermoord geworden.

Onwreekbaar onrecht creëert eenzaamheid, en het Nieuwe China telt vele machtelozen. Het is een gigantische uitdaging om deze tientallen miljoenen zwakke schakels opnieuw in het systeem te integreren en sterker te maken, in plaats van hen naar de periferie te verbannen. Het is ook een uitdaging die zich als onvermijdelijk en hoogdringend aftekent voor China's leiders.

Op dit moment lijkt het vermoorden van onschuldige kleuters het allerergste te zijn wat een mens een ander mens kan aandoen in een civiele maatschappij. Maar amper twee maanden geleden hield niemand dit soort seriële uitbarstingen nog voor mogelijk. Wie weet in welke vorm de wanhoop van de eenzamen een volgende keer toeslaat.

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

vader - July 07, 2010 - 11:18 pm
dit ruikt naar boulemie
waar de auteur aan onderhevig is
zielig en goedkoop


lullo - June 15, 2010 - 06:54 pm
ik snap niet dat jullie zo achterlijk zijn om de moeite te doen om dat artikel uberhaubt te lezen


de Oosterling - June 12, 2010 - 03:57 pm
zo achterlijk zijn wij nog nooit geweest tot joden, christelijken en muslems in een roeswaan gingen verkeren


S. - June 12, 2010 - 03:01 am
Dit mag dan wel weer een aanleiding zijn om over het autoritaire regime in China te zeuren, maar let op, over 50 jaar zullen zij dankzij hun georganiseerde pseudo-communisme de wereld overnemen.


pimpernel - June 11, 2010 - 01:47 pm
kan me dus ook voor een groot deel van wat "'linkin "'schrijft vinden.


pimpernel - June 11, 2010 - 10:45 am
om even in te haken ..ik vind het een sociaal maatschappelijk probleem.
en een goed informatief stuk !!!!!


Co Smick - June 09, 2010 - 11:07 am
Heidegger zegt in zijn boek 'Zijn en tijd' dat 'de zorg om in de wereld te zijn, eigen is aan de mens'. En iets dat eigen is aan een mens of dier ofzo is een instinkt. En dat is wat er scheelt aan mensen met chronisch psychiatrische problematiek. Ze missen iets essentieels: het instinkt om in de wereld te zijn.
Het gaat hierbij om wat de romeinen de god Genius noemden. De god die de mensen hun juiste weg wijst en hun plaats wijst in de wereld. sommige Romeinen hadden hier ook een altaartje voor.Ze dachten ookwel dat Genius de zetel was van de ziel. Mensen die deze god misten hadden wel een ziel, maar dat was een dolende ziel, die zijn weg niet vond en zijn plek niet wist in de wereld. Het is opvallend hoe die Romeinse goden verwijzen naar war wij nu een instinkt zouden noemen.


Linkin - June 06, 2010 - 03:08 pm
Dit artikel deed mij sterk denken aan Erich Fromm. Die had ook een theorie over de oorsprong van sadistische en / of destructivistische neigingen. Die kwamen voort door dat het individu wordt overvallen door een gevoel van eenzaamheid en machteloosheid, die wordt opgeroepen door (vooral) de economische ontwikkelingen.

De mens wordt steeds vrijer, maar verliest daardoor toch steeds meer zekerheid. Dat zag je volgens Fromm ook bij de overgang van het gildeverband naar het kapitalisme.

De mens wordt dan overvallen door het gevoel van eenzaamheid en machteloosheid. Dit wordt in gang gezet door de opkomst van het kapitalisme, die ervoor zorgt dat het geïsoleerder individu opeens in een harde concurrentiestrijd bevind, waar hij in zijn eentje tegenover een grote almachtige niets-ontziende macht waartegen hij machteloos is. Zijn leven wordt bepaald door machten buiten zichzelf waarmee hij geen directe band mee heeft.

Daarnaast kan deze gevoel van onbeduidendheid opgelost worden doordat de individu opgaat in een 'symbiotische' geheel. Dit kan volgens Fromm doordat de individu heel zijn leven in teken zet van een autoritaire ideologie zoals nationalisme, religieus fundamentalisme, stalinisme, fascisme enzovoorts.

En in China verwaterd deze autoritaire en symbiotische ideologie steeds meer. Het Marxisme-Leninisme is in China gevallen, en omgezet in Kapitalistisch Leninisme met sterk nationalistische trekjes, maar de sterke ideologie die het individu zekerheid gaf is verdwenen. En dan blijft er niks over dan open en blote wanhoop.


.


 

Naar boven

Naar homepage