1ddRavagedigitaal 18 april 2009dPrint deze pagina

Het oog van De Wolf:

07-05-10
Hoe komen we uit onze identiteitscrisis?
27-02-10
Politiek theater
18-01-10
Visieloos
01-11-09
Help, taal!
04-10-09
Lichtpuntjes
19-06-09
Een blik op de toekomst...
28-05-09
An inconvenient question?
12-05-09
Nederland in therapie?
18-04-09
De glimlach van Obama
01-04-09
Keep the economy running
02-03-09
Het spel om de knikkers
14-12-08
Zij die zien worden (nog) niet gehoord


 

 




De glimlach van Obama

Toen ik met vrienden bijna een nacht had doorgehaald op 4 november vorig jaar en ik, blij met de keuze van 'het volk' van Amerika, een pannenkoekenontbijt tot mij nam al kijkend naar Obama-beelden, was ik werkelijk blij dat Amerika deze president koos. De minst kwade.

Ook na zijn verkiezing was er geen geweerkogel die de inauguratie van de welsprekende en vriendelijk ogende man ontnam. De nieuwe manager van het instortende imperium mocht zijn woorden in daden omzetten. En daar leek hij wel zin in te hebben – dat kan ook moeilijk anders als de rest van de wereld je bijna als messias ziet. Al zag je soms dat hij zich ook bewust was van zijn zware taak.

Inmiddels zijn we een dikke drie maanden verder. Mijn aanvankelijke blijdschap met de verkiezingsuitslag was al snel getemperd. Misschien te wijten aan een stukje naïviteit - met een intelligente en compromiszoekende democraat na acht jaar Bush voedt de hoop op een betere wereld je gedachten. Ik kwam weer terug in de realiteit toen Obama de benoemingen bekend maakte van zijn staf en ministers.

De mannen die hij uit koos in zijn team om het financiële drama van de Amerikanen te redden, toonde wie er achter de schermen de touwtjes in handen hebben. Lawrence Summers werd directeur van de White House National Economic Council – de man die als secretaris van de Treasury onder Clinton regels versoepelde zodat de commerciële en investeringsbanken samen konden boeren en de man die pleitte voor minder belasting op winsten in het bedrijfsleven. Ook was hij part-time director van een hedge-fund.

Timothy Geithner als oud-president van de centrale bank van New York, medeverantwoordelijk voor de deregulering en daarmee de mogelijkheid openend voor een explosie aan derivaten en risico voor de samenleving. Laatst werd bekend dat Summers 8 miljoen euro van financiële instellingen ontving voor diensten (lezingen, advies). Rahm Emanuel, 'manager of the White House staff' ontving 16 miljoen.

En wie is er recent aangesteld om TARP te runnen, een programma van 700 miljard van de overheid? Uit te delen aan banken e.d. voor het redden van de financiële industrie? Oud president Herb Allison vanMerill Lynch & Co, de oude prestigieuze investeringsbank die na tientallen miljarden verliezen in de sub-prime crises werd opgekocht door Bank of America.

Het team dat het financiële beleid binnen Obama's regering bepaald zijn hard-core representanten van de financiële industrie en het kapitaal. Het is geen wonder dat de zakken met belastinggeld en versgedrukt geld, dat loopt in de biljoenen (!), bijna zonder moeite klaar staan voor banken. En dan alleen de allergrootste.

Het is ook geen wonder dat het geld voor de bijna failliete auto-industrie er niet komt. Hun lobby is lang zo sterk niet, en een groot deel van het geld zou gaan naar pensioenen en ziektekosten van gewone werknemers, en niet naar de instellingen en mensen van de feitelijke machthebbers in Washington.

In dat licht worden de soms prachtige wensen en daden van Obama het nieuwe goed-nieuws theater voor het volk. Achter de schermen weet de financiële, de olie en de militaire industrie het meest relevante beleid en de geldstromen wél de juiste kant op de draaien. Een kernwapenvrije wereld ergens in de toekomst? Leuk om te horen, verder totaal onhaalbaar de komende 50 tot 100 jaar, en niet relevant in een tijd dat miljoenen families hun rekeningen niet meer kunnen betalen. Het terughalen van bonussen voor de top van de door de overheid geholpen bedrijven? Een mooi publiek, niet ingrijpend gebaar om de volkswoede over asociale bonussen te temperen en zijn plastic spierballen tegen Wall-Street te laten zien.

Om het buitenlandse beleid bekommeren de ware machthebbers zich minder, zolang er investeringsmogelijkheden blijven in die landen. Al moet er wel oorlog gevoerd blijven worden voor de militaire industrie. Of dat in Irak gebeurt, waar de olie inmiddels is verdeeld, of in Afghanistan, doet er voor hen minder toe. Bij Bush wist je waar je aan toe was. Bij Obama is het zijn mooie glimlach en zijn kleine cadeautjes die de ware gang van zaken voor velen verdoezelen.

Philip de Wolf


- - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

 

Maarten - April 19, 2009 - 12:07 pm
It's the stupid economy: voldoe je niet aan de verwachting? Daar gaat het vertrouwen. Maar doe je het volgens verwachting slecht? Kijk, daar kun je tenminste van op aan.


 

 

 

Naar boven

 

 

 

 

 

hghg