1Ravagedigitaal 2 december 2009ddPrint deze pagina | |||
|
Een andere documentaire die draaide op het IDFA, The End of the Line van regisseur Rupert Murray, handelt over de uitroeiing van de blauwvintonijn. Er zitten frappante raakpunten tussen beide diersoorten wat betreft de fanatieke wijze waarop er op ze gejaagd wordt. Een levende dolfijn brengt 50.000 dollar op, een blauwvintonijn het meervoud daarvan. De blauwvintonijn belandt op het bord van exclusieve restaurants in de wereld. De dolfijn belandt in dolfinaria waar het dier zijn kunstjes mag opvoeren, en op plekken waar het zweverige zwemmen met de dolfijn wordt beoefend. De economische belangen die beide diersoorten vertegenwoordigen zijn enorm. O'Barry noemt de dolfijnenhandel een miljardenbusiness. Navrant is dat talloze dolfijnen omkomen bij de tonijnvangst omdat ze in dezelfde netten belanden en door de vissers als afval worden beschouwd. Het zinnetje in The End of the Line, waar de genadeloze jacht op vis door de mens omschreven wordt als een oorlog die de mens aan het winnen is, spookt de kijker bij The Cove door het hoofd. Hier wordt de visserij op hoog technologische wijze beoefend met helikopters en radar om de vissen op te sporen. In The Cove gebeurt de vangst van dolfijnen op een primitieve wijze. In het Japanse kustplaatsje Taiji bevindt zich een afgesloten baai. Met het slaan van stokken worden de dolfijnen de baai ingejaagd. Dolfijnen zijn zeer gevoelig voor geluid. Angstig belanden ze in de netten, en worden dood gemaakt met spiesen. De baai is na deze gruwelijke drijfjacht roodgekleurd door het bloed. Een aantal dolfijnen wordt levend gevangen omdat ze eruit geselecteerd zijn door vertegenwoordigers van dolfinaria. Het vlees van de dolfijnen belandt in de schappen van Japanse supermarkten waar het onder de noemer walvisvlees wordt verkocht. Het gemeentebestuur van Taji besloot dat dolfijnenvlees onderdeel moet uitmaken van schoollunches. Probleem is het extreem hoge kwikgehalte van het dolfijnenvlees dat wel eens dodelijk zou kunnen zijn. Regisseur Psihoyos is zelf vaak in beeld met O'Barry en het team van ervaren duikers en technici. De documentaire is gefilmd als een spannend jongensboek. De activisten moeten in stiekem bij de baai werken. De dolfijnenslacht wordt al vele jaren door de Japanse overheid geheim gehouden. Pottenkijkers bij de beruchte baai worden op een afstand gehouden. De activisten verstoppen camera's in piepschuim. Infrarood camera's en de nieuwste technologie op dat gebied worden ingezet om de dolfijnenjacht in beeld te brengen. Ondertussen worden de activisten nauwlettend in de gaten gehouden door de plaatselijke politie. The Cove is een activistisch pamflet waarbij de boodschap dat de dolfijn gered moet worden voorop staat. Pshihoyos gooit alle retorische wapens in de strijd om dit te verkondigen. De dolfijn is natuurlijk een dier met een niet geringe aaibaarheidsfactor. De hoge intelligentie en gevoeligheid van de dolfijn worden uitvoerig uit de doeken gedaan. Dolfijnenactivist O'Barry kent de dieren door en door. Dolfijnen misbruiken voor entertainment bezorgt hen stress en verdriet, zo betoogt hij. Een van O'Barry's dolfijnen stierf in zijn armen, het dier haalde geen adem meer. Dolfijnen weten wat zelfdoding is. The Cove is geen subtiele film geworden, maar wel een die immense woede en tranen opwekt. Intussen is de dolfijnenjacht op de politieke agenda verschenen. Tijdens vergaderingen van het IWC, de organisatie die de walvisvangst reguleert, is deze vangst gespreksthema geworden. Helaas valt de dolfijn niet onder de bescherming waar grote walvissoorten als de blauwe vinvis wel onder vallen. In de documentaire wordt de kwalijke rol die Japan speelt in deze kwestie uitvoerig getoond. Japan werft nieuwe leden voor het IWC, welke door Japan financieel worden gesteund. Als dat geen omkoping is. Volgens diverse getuigen in de film is het IWC een tandeloze organisatie, maar in feite de enige organisatie die de walvisvangst controleert. Deze vaststelling geeft in ieder geval weinig hoop op bescherming van de dolfijn en andere walvissoorten in de toekomst. Ulrik van Tongeren
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
.
|
|